Η ελληνική κοινωνία αλλάζει δέρμα

• Της Μαριας Kατσουνακη, Η Καθημερινή, 2/12/2012

Φίλη εκπαιδευτικός, γύρω στα 50, εξαιρετικά προικισμένη με πτυχία, μεταπτυχιακά και γλώσσες, φλερτάρει με την προοπτική να αλλάξει επαγγελματικό πεδίο. «Νομίζω ότι ολοκληρώθηκε ο κύκλος μου στην εκπαίδευση. Θα ήθελα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Ακόμη και ν’ ανοίξω ένα ταξιδιωτικό γραφείο». Οι ειδικοί του κλάδου θα χαμογελούσαν ενδεχομένως, γνωρίζοντας την κρίση και στον δικό τους χώρο. Ομως το διακύβευμα είναι η επιλογή της μετακίνησης, η αναζήτηση ενός άλλου προσανατολισμού και μάλιστα σε εποχές που η ανεργία θερίζει. Να εγκαταλείψει, δηλαδή, μια θέση στο Δημόσιο για ένα άλλο, νέο, ξεκίνημα.

Το παγκόσμιο επέκεινα και η εντόπια μαντική

• Του Αριστου Δοξιαδη*, Η Καθημερινή, 2/12/2012

Υπάρχουν δύο είδη μοιρολατρίας στον λόγο των πολιτικών και των δημοσιολόγων τα τελευταία τρία χρόνια. Το πρώτο είναι η αναγωγή σε ένα παγκόσμιο επέκεινα. Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για λιτότητα στην Ελλάδα, μερικοί μαρξιστές μεταθέτουν τη συζήτηση στην κρίση υποκατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Μοιάζουν με τον παχύσαρκο που του λένε να τρώει λιγότερο, κι αυτός απαντά: «Μα ο κόσμος έχει δισεκατομμύρια πεινασμένους, που θα ’πρεπε να τρώνε περισσότερο. Εχουμε ανάγκη πιο πολύ φαΐ, όχι λιγότερο». Θεωρούν ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί ψηλά η κατανάλωση στη χώρα που είχε τη χαμηλότερη αποταμίευση και το χειρότερο εμπορικό ισοζύγιο σε όλη την Ευρώπη, επειδή οι μισθοί στον τρίτο κόσμο είναι χαμηλοί. Αφού δεν μπορεί να φάει αρκετά ο Ινδός, δηλαδή, ας τρώμε εμείς περισσότερο. Ή, αφού δεν ξοδεύει αρκετά ο Γερμανός εργάτης, ας ξοδέψει ο Ελληνας την αποταμίευση του Γερμανού.

Η πνευματική κίνηση στην Ευρώπη

Η μεταπολεμική πολιτισμική παραγωγή στις δύο περιόδους οικονομικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης ώς τη δεκαετία του ’70

• Του Θανου Bερεμη*Η Καθημερινή, 2/12/2012

Η πνευματική κίνηση στη δυτική Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους. Από το 1945 ώς το 1960 και από το 1960 ώς τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970. Η πρώτη περίοδος χαρακτηρίζεται από αγώνες επιβίωσης του πληθυσμού, αλλά και από τη σταδιακή ανασυγκρότηση που επιτυγχάνεται χάρις και στην αμερικανική βοήθεια. Η δεύτερη είναι η περίοδος μιας πλούσιας σοδειάς, η εποχή της μεγάλης ευημερίας που τέτοια δεν είχε ποτέ γνωρίσει η Ευρώπη. Η εποχή αυτή κλείνει με τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους και τις πετρελαϊκές κρίσεις. Ωστόσο, παρά την οικονομική ανάπτυξη της Δύσης, ο Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στον δυτικό και ανατολικό συνασπισμό και ο επικρεμάμενος κίνδυνος ενός πυρηνικού ολέθρου, διατηρούσε ζωντανή την αβεβαιότητα στη ζωή των ανθρώπων.