Σάββατο 31 Μαΐου 2008

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: «Ο Μάης του '68 όπως τον έζησα»


Εδώ και σαράντα χρόνια, ο Μάης του '68 αρνείται να πεθάνει. Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να ξεψυχήσει, επειδή τα αιτήματά του θα μένουν ανεκπλήρωτα. Δεν ανέτρεψε καθεστώτα, όμως εισήγαγε νέες μορφές αυτοοργάνωσης των ανθρώπων και συνέτεινε στη δημιουργία της ανώνυμης συλλογικότητας.
O σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας (καθισμένος πρώτος από αριστερά) κατά τη δεκαετία του '60, στο εργοστάσιο καλωδίων της Κολωνίας Felten&Guillaume όπου εργαζόταν.
Μιας συλλογικότητας που αμφισβήτησε τόσο τη γραφειοκρατική οργάνωση της κοινωνίας στην οικονομία, την πολιτική, την εκπαίδευση, όσο και τις θεσμοθετημένες σχέσεις εξουσίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, των φύλων, ή ακόμη και μεταξύ γενεών. Η αμφισβήτηση της κοινωνικής ιεραρχίας, της κάθε είδους αυθεντίας και ο σεβασμός όλων ως ισότιμων συνομιλητών (ας θυμηθούμε το περίφημο σύνθημα «μιλάτε στους διπλανούς σας») αποτελεί το μέγα κληροδότημα του Μάη του '68.
Τα γεγονότα εκείνα τα έζησα ως διδάκτωρ του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, έναν χρόνο μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα από τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες. Ο Μάης είχε, τότε, για όλους εμάς τους Ελληνες που αντιστεκόμαστε στη χούντα, ένα πρόσθετο, εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο: ότι, μέσα σε μια ευρύτερη αγωνιστική ατμόσφαιρα, μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε και άλλες δυνάμεις στον αγώνα μας κατά της δικτατορίας.

Ειδικότερα στη Γερμανία, η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη απ' όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το βάρος του ναζιστικού παρελθόντος επέτεινε ακόμα περισσότερο τη διαμάχη μεταξύ των γενεών, καθώς η χώρα βίωνε τις μετασεισμικές δονήσεις της διαίρεσης και η κατοχή των συμμάχων ουσιαστικά δεν είχε τερματισθεί. Παράλληλα, η πολιτική συγκυρία, με τη δημιουργία κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού το 1967, οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της αντιπολίτευσης και την έξοδό της απ' την Βουλή, με τη δημιουργία της Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (ΑΡΟ).
Δικαιολογημένα υπήρχε τότε στους φοιτητικούς χώρους η πεποίθηση ότι η μεταπολεμική Γερμανία δεν επιτρεπόταν να παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από την πίστη στις δημοκρατικές αξίες, ότι η σχετικότητα των απόψεων σε θέματα δημοκρατίας, στο πλαίσιο ενός ψυχροπολεμικού σκεπτικού, θα μπορούσε να οδηγήσει σε δεινά ανάλογα με εκείνα του ναζισμού.
Γεγονότα, λοιπόν, όπως η επίσκεψη του Σάχη της Περσίας, ενός κατ' εξοχήν εκπροσώπου δικτατορικού καθεστώτος με ευθείες εξωτερικές εξαρτήσεις, ήταν φυσικό να ξεσηκώσουν θύελλα. Ιδίως, μάλιστα, όταν συνοδεύθηκαν από το θάνατο του Benno Ohnesorg από σφαίρα αστυνομικού.
Εξάλλου, οι συζητήσεις για την υιοθέτηση ειδικών νόμων, τους οποίους απαιτούσαν οι Σύμμαχοι, ώστε να αναγνωρίσουν την πλήρη κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και τον τυπικό τερματισμό του κατοχικού καθεστώτος, ενεργοποιούσαν αντιναζιστικά ανακλαστικά και οδηγούσαν συνειρμικά σε συγκρίσεις με τη δεκαετία του '30. Υπήρχε φόβος ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να έθετε εκ νέου σε κίνδυνο τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις προσωπικές ελευθερίες, αν, ακόμη χειρότερα, δεν οδηγούσε άλλη μια γενιά στα χαρακώματα, όπως γινόταν στο Βιετνάμ.
Παράλληλα με τις μαχητικές διεκδικήσεις, που συγκινούσαν τους φοιτητές, τους εργάτες, αλλά έως ένα βαθμό και ευρύτερα στρώματα της γερμανικής κοινωνίας, στο πεδίο των ιδεών η Σχολή της Φραγκφούρτης είχε προλειάνει το έδαφος σε ιδεολογικό και θεωρητικό επίπεδο. Αυτό χάρη σε μια γόνιμη επεξεργασία θεμάτων που σχετίζονταν τόσο με τη θέση του νεωτερικού ανθρώπου εντός των αλλοτριωτικών καπιταλιστικών θεσμών, όσο και με την ανάλυση της σχέσης Λόγου και ισχύος.
Ετσι, ο Marcuse το 1964, στο έργο του, «Ο Μονοδιάστατος Ανθρωπος», θέτει εκ νέου το ζήτημα της αλλοτρίωσης στις ευημερούσες κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού.
Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής, ο Habermas θα επεξεργαστεί, στη δεκαετία του '70, μια θεωρία της επικοινωνιακής δράσης όπου η αποκατάσταση της απρόσκοπτης λειτουργίας μιας δημόσιας σφαίρας αποτελεί προϋπόθεση για την ολοκλήρωση του ημιτελούς προτάγματος του Διαφωτισμού.
Η μερική εγκαθίδρυση μιας βραχύβιας και εύθραυστης δημόσιας σφαίρας όπου τέθηκαν και συζητήθηκαν ζητήματα όπως η ισότητα των φύλων, η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας, οι σχέσεις εξουσίας και τα δικαιώματα των φυλετικών μειονοτήτων, τα οποία έκτοτε εντάχθηκαν στο λεξιλόγιο των πολιτικών κομμάτων, αποτελεί μια από τις καθοριστικές συνεισφορές του Μάη του '68 στις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων δεκαετιών.
Τα γεγονότα του Μάη του '68 δεν μπορεί να θεωρηθούν ως επανάσταση με τη γνωστή έννοια του όρου. Δεν υπήρξε ανατροπή καθεστώτων, δεν είχαμε νέες πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία. Σε μια πρώτη ανάγνωση ίσως συνέβη και το αντίθετο, η ενίσχυση κατεστημένων δυνάμεων όπως με την εκλογική νίκη του Ντε Γκολ τον Ιούνιο.
Ο Μάης ήταν, όμως, αναμφισβήτητα ένα πολιτικό κίνημα. Εξέφραζε την απαίτηση να μην ανατραπούν δημοκρατικές κατακτήσεις και το φόβο να μην υπάρξει επιστροφή στην εποχή του φασισμού. Εξέφραζε και την απογοήτευση από τους υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς και την πίστη στον πολιτικό ακτιβισμό, διαδικασίες που δημιούργησαν ένα νέο προηγούμενο. Υπήρξε έτσι βάση πολλών κινημάτων, όπως το περιβαλλοντικό, οι οργανωτικές απαρχές του οποίου πρέπει να αναζητηθούν σ' αυτόν.
Η αμφισβήτηση της δεκαετίας του '60 εξέφραζε το θυμό των νέων για το ότι οι αρχές που θα έπρεπε να διέπουν τις μεταπολεμικές κοινωνίες έμειναν στα χαρτιά. Γατί τόσο στο εσωτερικό των κρατών, παρά την οικονομική ανάπτυξη, οι ανισότητες υπήρχαν ενώ ο ψυχρός πόλεμος, η ισορροπία του τρόμου, οι πόλεμοι δι' αντιπροσώπων είχαν διαψεύσει τους πόθους και τις υποσχέσεις για ένα νέο σταθερό και ειρηνικό διεθνές σύστημα που θα έριχνε το βάρος του σε κοινωνικές ανάγκες.
Επίσης η δύναμη των κινημάτων αυτών μπορεί να μη δημιούργησε νέες πολιτικές καταστάσεις, αλλά συνέβαλε στην κατοχύρωση της έννοιας του κοινωνικού κράτους, ως κάτι αναγκαίου όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά για να μην κινδυνεύσει το πολιτικό σύστημα από διαμαρτυρίες που, όπως φάνηκε, μπορούν να έχουν ισχυρή δυναμική ακόμη και όταν ευρίσκονται εκτός του παραδοσιακού κομματικού συστήματος.
Και, τελικά, τι ισχυρότερο κίνητρο για τον εξανθρωπισμό κάθε εξουσίας από το φόβο ανεξέλεγκτων μη κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων που μπορεί να λάβουν υπερβολικές έστω μορφές, αλλά που υποδηλώνουν κάτι που καμιά εξουσία δεν πρέπει να ξεχνά; Οτι, δηλαδή, η δυσαρέσκεια των πολιτών και των λαών δεν προϋπολογίζεται σε εργαστήρια, ότι οι κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να μεταβληθούν σε φυσικά φαινόμενα. Και, τότε, καμιά εξουσία δεν θέλει να είναι στο διάβα τους!
Πολύ σημαντικότερη, ίσως, όμως, απ' όλα, υπήρξε η απελευθέρωση της δημιουργικής ικανότητας των ανθρώπων που τους επέτρεψε να φανταστούν έναν διαφορετικό κόσμο.
Την άνοιξη εκείνη κάτω από το πεζοδρόμιο ίσως να φάνηκε μια παραλία. Αλλά ο δρόμος προς τη θάλασσα, αν αυτή δεν είναι αντικατοπτρισμός, μοιάζει ακόμη μακρύς.
* Το άρθρο δημοσιεύεται παράλληλα και στη γερμανική εφημερίδα «FRANKFURTER RUNDSCHAU».


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 01/06/2008

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΣΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ 1967

Τα άγνωστα γεγονότα που οδήγησαν στη δικτατορία της 21ης Απριλίου

Αποστασία και παρασκήνιο

Στις αρχές του 1967, δεκαοκτώ μήνες μετά τα δραματικά γεγονότα του θέρους του 1965, η Αποστασία κατέρρεε. Τα δύο μεγάλα κόμματα, η Ενωσις Κέντρου και η ΕΡΕ, είχαν συμφωνήσει να οδηγηθεί η χώρα το ταχύτερο δυνατόν σε εκλογές.

Ο δρόμος για τις εκλογές, τη μόνη δημοκρατική λύση, είχε ανοίξει με μια μυστική συμφωνία του τότε βασιλέως με τον αρχηγό της Ενώσεως Κέντρου Γεώργιο Παπανδρέου και τον αρχηγό της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Η συμφωνία αυτή ήταν αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και πιέσεων από διάφορους παράγοντες της δημόσιας ζωής που πίστευαν ότι μόνο οι εκλογές μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από το δραματικό πολιτικό αδιέξοδο.

Αντίθετοι με την προσφυγή σε εκλογές ήσαν οι συγκροτούντες την κυβέρνηση των αποστατών, η οποία τερμάτιζε τον βίο της, καθώς η ΕΡΕ, που την είχε στηρίξει, απέσυρε την εμπιστοσύνη της. Ο Κ. Μητσοτάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» διετύπωσε την άποψη ότι ο τότε βασιλεύς δεν έπρεπε να προχωρήσει σε μυστική συμφωνία με τους Γ. Παπανδρέου και Π. Κανελλόπουλο. Με δήλωσή του προς «Το Βήμα» ο τέως βασιλεύς χαρακτηρίζει τις εκλογές την πλέον ασφαλή και δημοκρατική λύση και προσθέτει ότι ήταν έτοιμος να δεχθεί και να σεβασθεί την επανεκλογή του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος εθεωρείτο βέβαιος νικητής των εκλογών. Η πολιτική εκτίμηση της Αποστασίας και των δραματικών γεγονότων εκείνης της εποχής φωτίζεται αποκαλυπτικά από τις απαντήσεις που δίδονται στο ερώτημα γιατί δεν ζητήθηκε η λύση του προβλήματος με προσφυγή στις κάλπες. «Το Βήμα» αποκαλύπτει σήμερα άγνωστες πλευρές από τα παρασκήνια της εποχής εκείνης που οδήγησαν δυστυχώς τη χώρα στην απριλιανή δικτατορία... [ΣΤ. Π. ΨΥΧΑΡΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 1/6/2008]

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ

Γ Ν Ω Μ Η

ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ η κρίση στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εντείνεται μέρα με τη μέρα η βία στα πανεπιστήμια, οι διαδηλώσεις έχουν φτάσει ν αποτελούν καθημερινό πια φαινόμενο και, δυστυχώς, τίποτα δεν δείχνει αυτή την ώρα ικανό ν αλλάξει την κατάσταση και ν αποκαταστήσει την ομαλή λειτουργία στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
ΕΙΝΑΙ
προφανέστατες, αν όχι και αυταπόδεικτες, οι ευθύνες της κυβέρνησης για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα. Και όχι μόνο επειδή δική της υποχρέωση, ως έχουσα την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι η αποκατάσταση και διατήρηση της τάξης στον χώρο των ΑΕΙ, αλλά επειδή η σημερινή εκρηκτική κατάσταση έχει πυροδοτηθεί, σε σημαντικό βαθμό, από κυβερνητικές ενέργειες και δηλώσεις.
ΘΕΩΡΗΣΕ
υπερβολική, άδικη και υβριστική ο Κ. Καραμανλής την κατηγορία για προβοκατόρικη πρακτική που εκτόξευσε εναντίον του ο Αλ. Αλαβάνος. Αλλά δεν είναι μόνον ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που έχει διατυπώσει την άποψη αυτή. Εμμέσως ή ευθέως, η ίδια άποψη έχει εκφραστεί και από άλλες πλευρές της αντιπολίτευσης αλλά και από μέσα ενημέρωσης τα οποία κάθε άλλο παρά τυχαίες θεωρούν τις απαξιωτικές αναφορές των κυβερνώντων στα δημόσια ΑΕΙ και τα συνεχή κηρύγματά τους υπέρ των ιδιωτικών και της ανάγκης παράκαμψης του άρθρου 16.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ
επιλογή της κυβέρνησης υπήρξε η κρίση που προκλήθηκε στον χώρο της Παιδείας. Και εξίσου συνειδητή επιλογή είναι η διαιώνισή της, μια και η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης φαίνεται να θεωρεί ότι υποβαθμίζεται έτσι στη λαϊκή συνείδηση η σοβαρότητα του προβλήματος της ακρίβειας. Είναι καταδικασμένη, όμως, πρακτική.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ
, εξυπακούεται ότι είναι και υποχρέωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης να συμβάλουν στην εκτόνωση της κρίσης και στην απομόνωση εκείνων των στοιχείων που με τις ενέργειες και τις πρακτικές τους απαξιώνουν ακόμη περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο, ενισχύοντας έμμεσα τα κυβερνητικά σχέδια.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
βίας σαν αυτές που βιώνουν τώρα τα πανεπιστήμια μεγαλώνουν αντί να κλείνουν τις ανοιχτές πληγές της Παιδείας. Και θα πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
ΕΘΝΟΣ, 31/5/2008

ΣΤΙΓΜΑ Η ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ


ΕΠΑΙΡΕΤΑΙ ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, ότι «η μεταρρύθμιση προχωρεί» και «οι ίδιοι οι φοιτητές στηρίζουν τις αλλαγές προς ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο», την ώρα που η Ανώτατη Εκπαίδευση έχει βυθιστεί στο χάος με τα κυβερνητικά τελεσίγραφα.
ΠΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, προχωράει η μεταρρύθμιση και ποιοι τη στηρίζουν, όταν τα γεγονότα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο; Δεν τη στηρίζει ούτε η πανεπιστημιακή κοινότητα ούτε και η κοινωνία, η οποία παρακολουθεί για μία ακόμη φορά μια μεταρρύθμιση απορρύθμισης της δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης και απαξίωσής της για να ανοίξει ο δρόμος στα «μη κρατικά» πανεπιστήμια.
ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΕ το υπουργείο Παιδείας, με την εμμονή του να εφαρμοστεί ο ανεφάρμοστος νόμος - πλαίσιο, την ένταση στα πανεπιστήμια, όπου και σημειώθηκαν κρούσματα βίας, καταδικαστέα από όλους, χωρίς περιστροφές.
ΑΥΤΑ ΤΑ κρούσματα, όμως, δεν θα γίνουν η κερκόπορτα για να καταλυθεί το πανεπιστημιακό άσυλο και να κληθεί η Αστυνομία να «αποκαταστήσει την τάξη» στον ιερό χώρο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.
ΠΕΡΑΣΕ ανεπιστρεπτί η εποχή όπου οι άνδρες του «Σπουδαστικού της Ασφάλειας» αλώνιζαν τους πανεπιστημιακούς χώρους και φακέλωναν διδάσκοντες και διδασκομένους. Χρειάστηκαν τεράστιοι αγώνες ολόκληρων γενεών για να κατοχυρωθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Και θα είναι ντροπή να καταλυθεί σήμερα, σε εποχή Δημοκρατίας. Θα σημάνει οπισθοδρόμηση. Θα είναι στίγμα για την πανεπιστημιακή κοινότητα, για τις φοιτητικές παρατάξεις, τα κόμματα και τις νεολαίες τους.
ΒΑΣΙΚΗ ευθύνη, ωστόσο, θα έχει η κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να πάψει να προκαλεί και να ερεθίζει με τελεσίγραφα και «διασταλτικές ερμηνείες» του Συντάγματος. Στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας χρειάζεται σύνεση, διάθεση διαλόγου και περισσότερη, όχι λιγότερη, ελευθερία, για να καλλιεργηθεί η αναζήτηση της αλήθειας και να παραμεριστούν ο δογματισμός της αυθεντίας και η εξουσία της γνώσης.
ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ελευθερία, πιστεύουμε, υπερασπίζονται οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων, που δηλώνουν κατηγορηματικά πως με όποια πρόκληση κι αν βρεθούν αντιμέτωποι δεν πρόκειται να καλέσουν την Αστυνομία. Το άσυλο, υπογραμμίζουν, θα το προστατεύσει η πανεπιστημιακή κοινότητα, οι καθηγητές και οι φοιτητές. Αποδέκτες αυτού του μηνύματος είναι όλοι όσοι πυροδοτούν την αναταραχή και προκαλούν την έκρηξη.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/05/2008

1968. Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ


Τα παιδιά των «68άρηδων»κράτησαν τις αξίες που τους πήγαιναν, πέταξαν τις υπόλοιπες, μεγαλώνουν σήμερα εντελώς διαφορετικά τα δικά τους παιδιά και οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούνε λέξη για πολιτική

Της ΚΙΤΤΥΣ ΞΕΝΑΚΗ, ΤΑ ΝΕΑ, 31/5/2008

Όσα είχαν να πουν οι πρωταγωνιστές του Μάη του ΄68, τα είπαν. Καιρός να δώσουμε τον λόγο στα παιδιά τους. Όλα αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν με γονείς εντελώς απορροφημένους στην πολιτική, που είδαν πώς εφαρμόστηκε το «Όλα είναι δυνατά» στην πράξη. Ο λόγος τους είναι συχνά κριτικός, τελικά όμως εντυπωσιακά μακρόθυμος, οι ιστορίες τους είναι άλλοτε τραγικές και άλλοτε κωμικές, πάντοτε όμως τρυφερές. Κάπως έτσι, τρυφερά, κλείνει μαζί με τον Μάη του 2008 ένα αφιέρωμα που ξεκίνησε πριν από πέντε μήνες. ...

ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με συνέντευξή του αποκαλύπτει...

Τα Ανάκτορα, ο Μητσοτάκης και οι Αμερικανοί

Με συνέντευξή του στο «Βήμα» που θα προκαλέσει αντιδράσεις και θα τροφοδοτήσει πολιτικές αντιπαραθέσεις, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος αποκαλύπτει τα παρασκήνια της Αποστασίας και απαντά στα όσα δήλωσε πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης. Σαράντα τρία χρόνια μετά τα Ιουλιανά, ο τέως βασιλιάς αναφέρεται στη στάση των Ανακτόρων, αλλά και στον ρόλο των Αμερικανών, ενώ ταυτόχρονα αιτιολογεί τις δικές του ενέργειες και το πολιτικό σκεπτικό με το οποίο κινήθηκε, προκαλώντας την ανατροπή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.

* σελ. Α4-8

Η Αποστασία, ο Τέως και ο Μητσοτάκης

Το ΒΗΜΑ, 25/05/2008

Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

ΑΝΤΟΝΙ ΓΚΙΝΤΕΝΣ Η παντοκρατορία της Δεξιάς και οι ευθύνες των σοσιαλιστών

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com), Ελευθεροτυπία, 26/5/2008

Η κρίση στην ευρωπαϊκή Αριστερά συνεχώς εντείνεται. Μόνο τρία κράτη στην Ευρώπη έχουν σήμερα κεντροαριστερές κυβερνήσεις και αυτά τα τρία απειλούνται από την ανερχόμενη Δεξιά.

Η Κεντροαριστερά δεν κατάφερε να κινητοποιήσει τις μάζες όταν ασκούσε την εξουσία τη δεκαετία του '90, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να περάσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κάτι που ωφελεί σήμερα τη Δεξιά. Αυτά υποστηρίζει ο γνωστός Αγγλος κοινωνιολόγος Αντονι Γκίντενς, σε συνέντευξή του στη δανέζικη ημερήσια «Ινφορμάσιον». Ο Γκίντενς θεωρείται ο κυριότερος συντελεστής της ιδεολογίας του «Τρίτου Δρόμου», που ενέπνευσε την πολιτική του Τόνι Μπλερ και την ανανέωση του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία.

Η Δεξιά έχει απλώσει το πέπλο της σε όλη την Ευρώπη. Ο Μπερλουσκόνι επανήλθε στην εξουσία στην Ιταλία. Στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν την εξουσία τα τελευταία έτη. Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ, όχι απλώς έχασε τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν διαφαίνεται ότι θα επανακτήσει την εξουσία στο ορατό μέλλον. Τον Απρίλιο οι Ιταλοί εξέλεξαν ως δήμαρχο της πόλης τον νεοφασίστα Τζιάνι Αλεμάνο και οι Λονδρέζοι τον συντηρητικό Μπόρις Τζόνσον. Σήμερα μόνον οι 7 από τους 38 αρχηγούς κρατών στην Ευρώπη ανήκουν στην Κεντροαριστερά.

«Υπάρχει άραγε κάτι το απροσδιόριστο και θεμελιακά λάθος με την ευρωπαϊκή Αριστερά;», διερωτάται ο Γκίντενς. «Υπάρχει κάτι το σημαντικό που παραβλέπεται στα προγράμματα των κομμάτων αυτών»:

Πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα πριν από δέκα έτη! Τότε ο Τόνι Μπλερ, με το γνωστό του χαμόγελο, συναντιόταν με τον Λιονέλ Ζοσπέν της Γαλλίας, τον Γκέρχαρντ Σρέντερ της Γερμανίας και τον Κώστα Σημίτη, για να χαρτογραφήσουν το σοσιαλιστικό μέλλον της Ευρώπης. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στις σκανδιναβικές χώρες, όπου κυριαρχούσαν οι σοσιαλδημοκράτες Πολ Νιρόπ (Δανία), Γκρο Μπρούτλαντ (Νορβηγία) και Ινγκβαρ Κάρλσον (Σουηδία).

Σύμφωνα με τον Γκίντενς, η παντοκρατορία της Δεξιάς σήμερα οφείλεται στην αδυναμία των Σοσιαλιστών να εφαρμόσουν ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις όταν ήταν στην εξουσία... [συνέχεια ΕΔΩ]

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

ΤΟ ΚΑΖΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

  • Ενδιαφέρουσες οι απόψεις του Γιώργου Γιαννουλόπουλου κι ας μας στεναχωρούν λίγο. Ωστόσο, πρέπει να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα και όχι να κρύβουμε το κεφάλι μας σαν τη στρουθοκάμηλο, διότι τότε οι τύποι σαν τον Μπερλουσκόνι και τον εγχώριο ομόλογό του, δηλαδή τον Καραμανλή, θα επιβιώνουν και θα θριαμβεύουν σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων. Δεν είναι δυνατό μετά από τόσα χρόνια αγώνων και στην Ιταλία και στην Ελλάδα, να βρισκόμαστε ξανά στην αρχή! Κάναμε έναν τεράστιο κύκλο για να βρεθούμε πάλι εκεί από όπου αρχίσαμε.
Μια μικρή ιστορία εν είδει παραβολής: φανατικός χορτοφάγος και τακτικός θαμώνας εστιατορίου για ανθρώπους με τις ίδιες διατροφικές επιλογές, ανακαλύπτει ότι στο μενού εμφανίστηκαν κάποια πιάτα που το έχουν το κρεατάκι τους. Οργισμένος αποχωρεί, πηγαίνει στη διπλανή ταβέρνα και χτυπάει ένα κιλό παϊδάκια.
Θα έλεγα ότι η αντίδρασή του ήταν επιεικώς παράλογη. Και όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, έχει γίνει το ερμηνευτικό μοντέλο για τη μετακίνηση ψηφοφόρων από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως συνέβη στην Ιταλία. Εδώ και κάμποσα χρόνια όμως εκκρεμεί και η απάντηση στο εξής προφανές ερώτημα: γιατί δεν πήγαινε σε κάποιο άλλο εστιατόριο, όπου οι αυστηροί κανόνες της χορτοφαγίας τηρούνται ακόμα; Οσον αφορά δε το συγκεκριμένο γεγονός, γιατί οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την Κεντροαριστερά του Βελτρόνι για να πάνε στη Δεξιά του Μπερλουσκόνι και όχι στην πιο Αριστερά του Μπερτινότι; Και ας υποθέσουμε ότι κι αυτός τη λέρωσε τη φωλιά του με τα μπες-βγες στις «αστικές» κυβερνήσεις. Τότε γιατί εδώ στην Ελλάδα το τιμημένο ΚΚΕ παραμένει κολλημένο στο 7%, αν και δεν έβαλε ούτε σταγόνα νερό στο κατακόκκινο κρασί του;
Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Γ. Πρετεντέρης τις προάλλες, για να εισπράξει την απάντηση ότι «ο προπαγανδιστικός βομβαρδισμός... η χειραγώγηση, η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός, οι λογής λογής εκβιασμοί επιδρούν στη συνείδηση και στην ψήφο». Ετσι, για άλλη μια φορά και με την οξυδέρκεια εκείνων που νομίζουν ότι φεύγει το λιμάνι και όχι το πλοίο, ο «Ριζοσπάστης» μας πληροφορεί ότι ζούμε ακόμα στη δεκαετία του '50. Συμπεραίνω ότι κάτω από συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, σαν αυτές που ίσχυαν στις «σοσιαλιστικές» χώρες, το ΚΚΕ θα έπιανε τα φυσιολογικά του ποσοστά, γύρω στο 99%.
Για να σοβαρευτούμε όμως, υπάρχει και άλλη εξήγηση: η διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης προς τα δεξιά έχει υπονομεύσει τα παλιά σχήματα και συνεπώς στις μέρες μας η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς έπαψε να ισχύει, με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να μετακινούνται με υπερβολική ευκολία ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα -όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά παντού- εφόσον το ποιο θα επιλέξουν στερείται σημασίας.
Θα χαρακτήριζα την εξήγηση αυτή ακριβή αλλά όχι πλήρη. Ακριβή, διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Π.χ. είναι γελοίο το ΠΑΣΟΚ να παίρνει «αριστερές στροφές» που θα ξεχάσει τη νύχτα των εκλογών, αν ποτέ τις κερδίσει. Και όχι πλήρη, επειδή βγάζει τεχνηέντως από τη συζήτηση ένα πελώριο γεγονός: το αδιέξοδο και την αποτυχία του σοσιαλισμού. Φυσικά, ουδείς το αρνείται. Ούτε και ο Α. Τσίπρας ως εκπρόσωπος της γενιάς που το 1989 ήταν στους παιδικούς σταθμούς. Ομως στις εμβριθείς αναλύσεις για το σημερινό πολιτικό τοπίο δεν μνημονεύεται καν ως παράγοντας που το διαμορφώνει. Δηλαδή, συνέβη μεν αλλά δεν είχε επιπτώσεις, άρα μιλάμε ωσάν να μη συνέβη. Φτάνουμε έτσι στο ακόμα γελοιότερο, να λοιδορούμε τους σοσιαλδημοκράτες επειδή η ιδεολογία τους φθίνει μέχρι σημείου εξαφανίσεως, και παράλειψη αδόξως και παταγωδώς, αφού πρώτα δημιούργησε καθεστώτα ζόφου που μόνο ο Κάφκα θα μπορούσε να φανταστεί.
Η Αριστερά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχει ακόμα τη δυνατότητα να αλιεύει δυσαρεστημένους από τα εστιατόρια της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά όχι τα κότσια να ανοίξει το δικό της, όπου θα σερβίρεται ο σοσιαλισμός με μια νέα συνταγή για να μην πάθουμε ξανά τα ίδια.

[Εν-στάσεις, Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 25/5/2008]

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Πάγκαλος: «Γιατί ο Μάης του '68 ήταν φοβερός; Γιατί όλα τα κόμματα ήταν εναντίον του»

«Γιατί ο Μάης του '68 ήταν φοβερός; Γιατί όλα τα κόμματα ήταν εναντίον του». Σε αυτή τη ρήση συνόψισε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος τη δική του θεώρηση για τα γεγονότα της φοιτητικής και εργατικής εξέγερσης της εποχής εκείνης στη Γαλλία, μιλώντας απόψε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στα Γιαννιτσά η Δημοτική Επιχείρηση Πολύπλευρης Ανάπτυξης της πόλης, με θέμα: «40 χρόνια από το Μάη του '68».

Ο κ. Πάγκαλος, μέλος της επιτροπής κατάληψης της Σορβόννης την εποχή εκείνη, επισήμανε πως ποτέ, καμία φοιτητική εξέγερση δεν προήλθε από οργανωμένες φοιτητικές παρατάξεις και σημείωσε πως «όσοι ονειρεύονται επανάσταση στο πανεπιστήμιο δεν μπορούν να δουλεύουν ταυτόχρονα στο βωμό της κομματικής πειθαρχίας».

Αναφέρθηκε στο διεθνή περίγυρο τον Μάη του '68 (πόλεμος στο Βιετνάμ, «σκιρτήματα» αμφισβήτησης των καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη, εδραίωση της δικτατορίας στην Ελλάδα), ενώ απαντώντας στο ερώτημα που ο ίδιος έθεσε για το εάν τα γεγονότα εκείνα οδήγησαν κάπου, σημείωσε πως η άρχουσα τάξη στη Γαλλία έδειξε την κολοσσιαία γνώση και σοφία της και «ανέκτησε», όπως τόνισε, τις ιδέες του Μάη.

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΚΚΕ: Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ HOMO STALINICUS


Παρέθεσα τα κείμενα διαφόρων αρθρογράφων για την περίοδο της Αποστασίας, καθώς επίσης και του Μάκη Μαΐλη, για να παρατηρήσει κανείς και το εύρος ή τη στενότητα της σκέψης τους. Υπάρχουν ασφαλώς τα ντοκουμέντα, τα κείμενα, που μιλάνε από μόνα τους και δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Είναι όμως και οι κρίσεις που εκφράζουν τον κάθε αρθρογράφο και υποδηλώνουν και την αφετηρία του, από όπου ορμώμενος, τοποθετείται αναλόγως.

Θέλω να σημειώσω για τα κείμενα του Μαΐλη και άλλων αρθρογράφων του ΚΚΕ ότι διαπνέονται από βαθύτατο μίσος κατά των λεγόμενων "αστικών" κομμάτων. Δικαίωμά τους να μισούν και ν' αγαπούν όποιο κόμμα θέλουν και όποιον πολιτικό γουστάρουν. Είναι βέβαιο ότι πιστεύουν πως διαθέτουν το ΑΛΑΘΗΤΟ, ότι δεν έχουν κάνει ή δεν κάνουν λάθη, ότι όλοι οι άλλοι υπηρετούν το κατεστημένο ή την "άρχουσα τάξη", ότι είναι υποκινούμενοι από τους Αμερικάνους, ότι τα άλλα -εκτός ΚΚΕ- κόμματα είναι κόμματα της "πλουτοκρατίας", ότι όλοι οι άλλοι συνωμοτούν κατά της εργατικής τάξης την οποία θέλουν μονάχα για λογαριασμό τους και δεν την "εκχωρούν" σε κανέναν άλλον...

Μερικές φορές θέλεις να γελάσεις κι άλλες να κλάψεις γιατί υπάρχουν άνθρωποι, συν-έλληνες, που το μυαλό τους είναι κολλημένο στα 1917! Δυστυχώς ο homo stalinicus, έχοντας το δικό του ορθολογισμό, εξακολουθεί να επιβιώνει. Θαυμάζω την πειθαρχία των οπαδών του ΚΚΕ, αλλά δεν συμφωνώ με την ιδεολογική πειθαρχία που είναι θεμελιωμένη σε μια μονοδιάστατη λογική και εκδηλώνεται με μισαλλόδοξο τρόπο. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει για το ΚΚΕ γόνιμη διαμάχη των ιδεών, διαλεκτική των ιδεών. Αυτή την περιορίζουν μονάχα μεταξύ του κόμματος και της ΚΝΕ ή του ΠΑΜΕ. Έτσι πιστεύουν ότι προάγεται η αλήθεια. Η πολιτική του ΚΚΕ ήταν πάντοτε στεγανός μονόλογος και από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και δώθε απέκτησε μια ακαμψία που το καθήλωσε εκεί που τώρα βρίσκεται.

Αναφέρονται στον Γεώργιο Παπανδρέου, τον "Γέρο" της Δημοκρατίας, τον άνθρωπο που ηγήθηκε του αγώνα για την ανατροπή της καραμανλικής οκταετίας και το γκρέμισμα της Δεξιάς, και μιλάνε με τον πιο υποτιμητικό τρόπο. Σ' ένα παλιότερο άρθρο του [Το "Κέντρο" και ο Γ. Παπανδρέου] ο "Ριζοσπάστης" δήθεν αναρωτιόταν:

  • Ήταν ένας τυχοδιώκτης της πολιτικής, ένας "παπατζής", όπως επικράτησε να τον αποκαλούν πολλοί; Η ήταν ο χασάπης - ένας απ' όλους που είχαν στη διάθεσή τους η αστική τάξη και ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας, για το σφάξιμο του λαού, άλλοτε με πολιτικά μέσα και άλλοτε κυριολεκτικά;

Έχουν γραφτεί ένα σωρό παρόμοιες γελοιότητες στον "Ριζοσπάστη" [ποιος έσφαξε και ποιος δεν έσφαξε, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο - μη θίγουν τα κακώς κείμενα]. Δεν θα τις επαναλάβω εδώ κι ούτε θα επιχειρήσω να αντικρούσω. Κάτι τέτοιο το έχει κάνει ο δημοκρατικός λαός που αγάπησε τον "Γέρο" και τον ακολούθησε στους αγώνες που έκανε κατά της Δεξιάς. Το ΚΚΕ για μένα έχει τελειώσει από τότε που μαζί με τους "αναθεωρητές" συνεργάστηκαν με τον Μητσοτάκη και όλο το σκυλολόι της Δεξιάς, το θλιβερό 1989, όταν πίστεψαν πως οδηγώντας στο Ειδικό Δικαστήριο τον ΑΝΔΡΕΑ θα τον καταδικάσουν και θα διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ...

Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να στραπατσάρει το δημοκρατικό φρόνημα του λαού. Έχει καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό, έχει επιβάλλει βία, έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες, κι ένα κλίμα νοσηρότητας, ανασφάλειας και αυθαιρεσίας έχει επιβληθεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου με την καθημερινή παραγωγή σκανδάλων, με το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, με την επικράτηση οικονομικών συνθηκών που κάνουν τον Έλληνα φτωχότερο, με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ.
Και το ΚΚΕ τι κάνει; Τα βάζει με το ΠΑΣΟΚ! Δεν υπάρχει κείμενο στον "Ριζοσπάστη" που να μην αναφέρεται στο ΠΑΣΟΚ, που το κατηγορεί για όλα τα δεινά που έχει επισωρεύσει η Δεξιά, δεν υπάρχει ανακοίνωση της ηγεσίας του ΚΚΕ που να μην κατηγορεί πρώτα το ΠΑΣΟΚ και παρεμπιπτόντως να μιλάει και για τη Νέα Δημοκρατία. Έχει εξομοιώσει τα δυο κόμματα. Δεν βλέπει ότι πρόκειται για δυο διαφορετικούς κόσμους, για δυο διαφορετικά στρατόπεδα, για δυο διαφορετικές ιδεολογίες και πολιτικές. Ποια είναι η προσφορά της Δεξιάς στον τόπο και ποια η προσφορά του ΠΑΣΟΚ; Προφανώς οι άνθρωποι του ΚΚΕ θέλουν να είναι τυφλοί και κουφοί. Δεν είναι δυνατό με λέξεις και φράσεις του περασμένου αιώνα και κάτω από το βάρος της κομματικής μονολιθικότητας να κάνεις πολιτική κριτική. Ο κομματικός μεσσιανισμός είναι παραγωγός και παράγωγο ψυχώσεων.

«ΙΟΥΛΙΑΝΩΝ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ...


Η γενιά του 114 δέχεται την επίθεση της αστυνομίας (1962)
Τα συμπεράσματα (διδάγματα) από τα γεγονότα των χρόνων 1965 - 1967, πιο σωστά της περιόδου 1950 - 1967, αναδείχνοντας τον ταξικό ρόλο του αστικού πολιτικού συστήματος και τη σήψη του, αναδείχνουν ταυτόχρονα τον ιστορικά ξεπερασμένο χαρακτήρα του.

Η αξία τέτοιων συμπερασμάτων είναι διαχρονική, ανεξάρτητα και πέρα από το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχει το Παλάτι, δεν γίνονται «αποστασίες», το ΚΚΕ δρα στη νομιμότητα και οι ενδοαστικές αντιθέσεις εκφράζονται σε διαφορετικά επίπεδα σε σύγκριση με εκείνων των χρόνων, ενώ για την ώρα μπορεί να τιθασεύονται και οι δικομματικές πλευρές να βαδίζουν χέρι χέρι, μαζί με τα συμπληρώματα της διαχείρισης.

Είναι απίστευτος ο χλευασμός που υπέστη ο λαός στα προδικτατορικά χρόνια από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων.

Μόλις ο Γ. Παπανδρέου υπέβαλε την παραίτησή του στο βασιλιά, ο τελευταίος όρισε πρωθυπουργό τον Γ. Αθανασιάδη - Νόβα, πρόεδρο της Βουλής και στέλεχος της «Ενωσης Κέντρου». Η κυβέρνηση, που σχημάτισε ο τελευταίος, καταψηφίστηκε από τη Βουλή. Ακολούθησε ο σχηματισμός άλλης βασιλικής κυβέρνησης, υπό τον Ηλία Τσιριμώκο, επίσης ηγετικό στέλεχος του Κέντρου, που και αυτή καταψηφίστηκε από τη Βουλή. Οι ψήφοι της ΕΡΕ και των «αποστατών» του Κέντρου δεν έφταναν. Εφτασαν αργότερα, όταν προστέθηκαν και νέοι «αποστάτες» του Κέντρου, με αποτέλεσμα η τρίτη κατά σειρά κυβέρνηση, αυτή του Στ. Στεφανόπουλου, να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και να κυβερνήσει επί 15 μήνες.

Είναι φανερό και μόνο από τα προηγούμενα ότι υπήρξε και παρασκήνιο και εξαγορά βουλευτών. Ολα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας και μέσα σε ένα κλίμα που οργίαζε ο αντικομμουνισμός, η τρομοκρατία των τανκς και η κινδυνολογία για το ανύπαρκτο λαϊκό μέτωπο και τον επίσης ανύπαρκτο για το αστικό σύστημα κομμουνιστικό κίνδυνο...

[Του Μάκη ΜΑΪΛΗ, Ριζοσπάστης, 18/5/2008]

«ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ»...

Ο Ρίτσαρντ Γουόλιν, καθηγητής Ιστορίας των Ιδεών, εξομολογείται στην «Καθημερινή» την αγωνία του για την εξέλιξη της δημοκρατίας

Μεσημέρι Κυριακής. Το δροσερό, ανοιξιάτικο φως κάνει την Αθήνα δελεαστική. Ο καθηγητής Ιστορίας των Ιδεών στο City University της Νέας Υόρκης, Ρίτσαρντ Γουόλιν, δέχτηκε δίχως δεύτερη σκέψη την πρόταση για έναν περίπατο έως την Ακρόπολη. Εδειχνε ενθουσιασμένος. Λίγη ώρα αργότερα, στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου, μου μίλησε για την πρώτη του επίσκεψη στον χώρο: «Ηταν μια στιγμή αιφνίδιας και ριζικής κατανόησης της ουσίας των κειμένων που δίδασκα. Η σχεδόν έρρυθμη εναλλαγή στο ανάγλυφο του ορίζοντα, αλλά και η ήπια κλίμακά του, μου αποκάλυψαν διαμιάς το βάθος και την “ατμόσφαιρα” των ιδεών και του πνεύματος του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη. Διαύγεια, αρμονία, λόγος. Ολα ήταν εδώ· μπροστά μου». Η ένταση στον τρόπο έκφρασης φανέρωνε μια ειλικρινή διάθεση εξομολόγησης, αλλά και μια υπόρρητη συγκίνηση.

Είχε αρχίσει η συζήτησή μας υπό τη σκιά της Ακροπόλεως, με τον προσκεκλημένο της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης, του Hellenic American University και των εκδόσεων Πόλις, συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Η γοητεία του ανορθολογισμού: Το ειδύλλιο της διανόησης με τον φασισμό. Από τον Νίτσε στον μεταμοντερνισμό», εκδομένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις... [Συνέντευξη στον Βασιλη Μουρδουκουτα, 18/5/2008]

ΡΑΣΜΟΥΣΕΝ: «ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΩΝ»

Στο «στίγμα» της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσουν τα σοσιαλιστικά κόμματα, αναφέρθηκε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΕΣΚ), Πολ Ράσμουσεν, το πρωί, στην ομιλία του στο τριήμερο εκδηλώσεων του ΙΣΤΑΜΕ και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωκοινοβούλιο για τα 40 χρόνια από το Μάη του '68. Την ομιλία του Ράσμουσεν παρακολούθησε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου.

Ο Ράσμουσεν τόνισε ότι σήμερα οι άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη νιώθουν ανασφάλεια και φόβο για το μέλλον τους. «Εμείς (σ.σ. το ΕΣΚ) και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να καταλάβουμε τι έχει ο κόσμος στο μυαλό του. Χάσαμε εκλογές στην Ευρώπη και βλέπω απαισιοδοξία, αλλά σε ένα χρόνο έχουμε ευρωεκλογές και ένας χρόνος είναι πολύ μακρύς χρόνος στην πολιτική. Από τον Μάη του '68, αλλά και από τη στάση του ΠΑΣΟΚ κατά την 7ετή δικτατορία έχουμε μια ισχυρή υπενθύμιση για το πώς γίνονται οι αλλαγές», είπε ο Ράσμουσεν και πρόσθεσε:
Την ανασφάλεια και το φόβο που νιώθουν οι πολίτες εκμεταλλεύονται τα κόμματα της Δεξιάς. Έτσι αρχίζουν να ακούν τα κόμματα της δεξιάς και τους εθνικιστές που επιρρίπτουν ευθύνες σε μετανάστες και άλλες αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Η πρόκληση είναι σήμερα να μελετήσουμε το περιβάλλον και να δημιουργήσουμε νέες ελπίδες, ακούγοντας την καρδιά μας και το μυαλό μας, όπως έκαναν το Μάη του ΄68. Χρειαζόμαστε ένα νέο διαρθρωτικό μοντέλο για να προσελκύσουμε τους νέους και τους πολίτες.
Ένα άλλο θέμα είναι η λεγόμενη ελευθερία στην οικονομία για την οποία μιλάει συνεχώς η Δεξιά. Το μοντέλο της δεν δημιουργία ελευθερία, εμείς δημιουργούμε ελευθερία, π.χ. το κράτος πρόνοιας. Επιχειρούν να προκαλέσουν σύγχυση μιλώντας για ελευθερία στις επιλογές των πολιτών και στην οικονομία, αλλά στην πραγματικότητα οι πολιτικές τους οδηγούν σε περιορισμό των επιλογών των νέων, των εργαζομένων, των συνταξιούχων. Ελευθερία είναι να υπάρχει ασφάλεια για το μέλλον των νέων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν επιλογές και ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να δίνει τη δυνατότητα των επιλογών στους πολίτες».

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Ι. ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ: "Η ευθύνη του Μητσοτάκη είναι μεγάλη"

Ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ επικρίνει τον επίτιμο πρόεδρο για την Αποστασία, του αποδίδει προσωπικές φιλοδοξίες και διαπιστώνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός ίσως φύλαγε απωθημένα έναντι του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Τη στάση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη για την Αποστασία τον Ιούλιο του 1965 στηλιτεύει ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ και πρώην υπουργός Ι. Βαρβιτσιώτης στη σημερινή συνέντευξή του στο «Βήμα». Στηλιτεύει δηλαδή τις ενέργειες του κ. Μητσοτάκη, για τον οποίο είναι αρκετά επικριτικός. Υπερασπίζεται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και θεωρεί ότι είναι ανεξήγητη η στάση του Κ. Μητσοτάκη να αφήσει αιχμές για τον ιδρυτή της ΝΔ. Απορρίπτει τις αιτιάσεις του πρώην πρωθυπουργού περί εκλογών βίας και νοθείας το 1961 και διερωτάται γιατί δέχθηκε να υπηρετήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που τόσο έχει κατηγορήσει.

- Κύριε υπουργέ, με αφορμή το Συμπόσιο του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Κυρ. Μητσοτάκης» πολλοί είπαν ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιχείρησε να αναθεωρήσει την ιστορία. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

«Η ιστορία μπορεί να ξαναγραφεί μόνο αν προκύψουν νέα αδιάσειστα στοιχεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως που η ιστορική μνήμη είναι ζωντανή και υπάρχουν ειλικρινείς ομολογίες, οι οποίες δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, η Ιστορία δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί. Και κάθε προσπάθεια να αλλάξει η Ιστορία θα πέσει στο κενό».

- Γιατί πιστεύετε ότι ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να ανοίξει την παρούσα περίοδο τον φάκελο της Αποστασίας;

«Η ερώτηση είναι πολύ εύστοχη και η απάντηση πάρα πολύ δύσκολη. Είναι δεδομένο ότι η ευθύνη των ισχυρών παραγόντων της Ενώσεως Κέντρου, μεταξύ των οποίων και του κ. Μητσοτάκη, είναι μεγάλη. Αυτοί προκάλεσαν την κρίση. Και προφανώς σε συνεννόηση με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τότε αρχηγό της ΕΡΕ. Διότι αλλιώς δεν δικαιολογείται η διαβεβαίωση την οποία έδωσε ο Κανελλόπουλος κατά την ομιλία του στην πλατεία Κλαθμώνος τον Φεβρουάριο του 1965 προς τους βουλευτές της ΕΚ, ότι η ΕΡΕ θα στηρίξει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση που θα προέρχεται από την Ενωση Κέντρου. Ουσιαστικά δηλαδή ο Κανελλόπουλος προέτρεπε τους βουλευτές της ΕΚ σε αποστασία, οι οποίοι ανέμεναν τη δημόσια δέσμευση του Κανελλόπουλου για να προχωρήσουν στο εγχείρημά τους»... [Α. ΡΑΒΑΝΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 18/5/2008]


Η γνώμη για το 1965, τότε και σήμερα


Η «αποστασία» από την Ενωση Κέντρου το 1965 καταδικάστηκε δύο φορές. Και τότε, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που (ήδη από το 1950) διεξάγονταν στην Ελλάδα για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και σήμερα, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue για λογαριασμό της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ.

ΣXETIKA ΘEMATA


Τα Ιουλιανά καταδικάστηκαν δύο φορές_(...ΠOΛITIKH...)

Σταθερά υψηλά τα ποσοστά υπέρ του Γ. Παπανδρέου_(...ΠOΛITIKH...)

Στα αμερικανικά αρχεία οι έρευνες του ’50 και του ’60 _(...ΠOΛITIKH...)

Πρωτεργάτες ΗΠΑ και Παλάτι_(...ΠOΛITIKH...)

ΟΙ 60 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ


Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ. ΤΑ ΝΕΑ, 17/5/2008

Η αποκαλυπτική αναφορά της CΙΑ, την οποία δημοσίευσαν
«ΤΑ ΝΕΑ» πριν από μία βδομάδα, εκτός από την προφανή πολιτική σημασία της, προσφέρει επίσης ορισμένα σημαντικά στοιχεία για την αποκρυπτογράφηση της αλληλουχίας των γεγονότων που οδήγησαν στην εξωθεσμική αποπομπή του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, στις 15 Ιουλίου 1965.
Η πρώτη διαπίστωση αφορά το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος, ήδη από τα μέσα Ιανουαρίου, είχε οριστικοποιήσει την απόφασή του να προχωρήσει σε ρήξη με τον Γ. Παπανδρέου. Το γεγονός αυτό ήταν ήδη γνωστό από τη δημοσιοποίηση, πριν από 10 χρόνια, της συνομιλίας του βασιλιά με τον Αμερικανό πρέσβη Λαμπουίζ στις 25 Ιανουαρίου 1965 (βλ. Αλ. Παπαχελάς, «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας», σελ. 156-158). Το επιπλέον όμως στοιχείο που προκύπτει σήμερα από το έγγραφο της CΙΑ είναι ότι οι απόψεις που διατύπωσε ο βασιλιάς στον Λαμπουίζ δεν ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο, το οποίο είχε προκαταβολικά συζητήσει ο βασιλιάς με τη CΙΑ (την οποία είχε επιλέξει ως προνομιακό συνομιλητή) και απλώς ενημέρωνε σχετικά και τον Αμερικανό πρέσβη (χωρίς μάλιστα να του κοινοποιεί και όλες τις λεπτομέρειες).
Οι 4 ΄΄διάδοχοι΄΄.
Βέβαια, σκέψεις και ζυμώσεις για μια ενδεχόμενη ανατροπή του Γ. Παπανδρέου δεν προέκυψαν ξαφνικά τον Ιανουάριο του 1965. Ήδη από τον Αύγουστο του 1964, δηλαδή έξι μόλις μήνες μετά τον θρίαμβο του 52,7%, ο Δ. Βέρρος έγραφε στον Καραμανλή: «επίδοξοι διάδοχοι του Παπανδρέου από ανακτορικής πλευράς φέρονται οι Στεφανόπουλος, Νόβας, Μητσοτάκης, Γαρουφαλιάς» τους οποίους «βλέπουν στηριζόμενους εις την ΕΡΕ» (Αρχείο Κ. Καραμανλή, τόμ. 6, σελ. 297). Και την 1η Νοεμβρίου η «Ελευθερία », με οκτάστηλο κύριο άρθρο, προχωρούσε σε δριμύτατη επίθεση για τα κυβερνητικά και (κυρίως) τα κομματικά πεπραγμένα («οι διακεκριμένοι μασκαράδες επέπλευσαν»), υπονοώντας, χωρίς πάντως να τον κατονομάζει, τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι κινήσεις αυτές δεν φαίνεται πάντως να είχαν πάρει, μέχρι τον Ιανουάριο του 1965, πιο συγκεκριμένη μορφή, εκτός από κάποιες βολιδοσκοπήσεις βουλευτών (από τους Π. Κόκκα, Κ. Μητσοτάκη, Στ. Κωστόπουλο και Ιωάν. Τούμπα), όπως αυτή που έχει αναφέρει ο τότε βουλευτής Λ. Λυμπέρης (βλ. Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, «Τα κρίσιμα χρόνια», σελ. 87-89). Άλλωστε η παραίτηση από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, στις 15.11.1964, φαίνεται να μείωσε προσωρινά τις επιθέσεις, αν και η θριαμβευτική υποδοχή που του επιφύλαξε ο Μακάριος στην Κύπρο και η διαφαινόμενη σύμπλευσή τους προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Έτσι, τον Ιανουάριο του 1965- δηλαδή 4 μήνες πριν από τη δημοσιοποίηση του θέματος- ο Γρίβας μετέδωσε «εμπιστευτικά» τις πρώτες πληροφορίες για τον ΑΣΠΙΔΑ ενοχοποιώντας άμεσα τον Α. Παπανδρέου (βλ. Μ. Παπακωνσταντίνου, «Η ταραγμένη εξαετία», τόμ. 1 σελ. 264-265). Αυτή η φανταστική και εν πολλοίς κατασκευασμένη απειλή πρέπει να ήταν και η αφορμή για την οριστική απόφαση του Κωνσταντίνου να ανατρέψει τον Γ. Παπανδρέου. Και όχι βέβαια το ανύπαρκτο ζήτημα της αποστράτευσης των αξιωματικών της Χωροφυλακής, που επικαλείται στο έγγραφο της CΙΑ.
Τα πρόσωπα-κλειδιά.
Μια δεύτερη βασική διαπίστωση αφορά τα τέσσερα πολιτικά πρόσωπα (Στεφανόπουλο, Ροδόπουλο, Κόκκα και Μητσοτάκη) τα οποία αναφέρονται στο έγγραφο και τα οποία διαδραμάτισαν κρίσιμο ρόλο στους σχεδιασμούς που οδήγησαν στην «αποστασία». Ο Στέφ. Στεφανόπουλος, ο οποίος τελικά θα αναλάβει πρωθυπουργός στην τρίτη κυβέρνηση των «αποστατών» τον Σεπτέμβριο του 1965, εμφανίζεται σε όλα τα μέχρι σήμερα δημοσιοποιημένα έγγραφα ως η πρώτη επιλογή του Κωνσταντίνου. Και όπως αποδεικνύεται από το έγγραφο της CΙΑ είχε ήδη από τον Ιανουάριο αποδεχτεί αυτόν τον ρόλο και είχε αρχίσει να βολιδοσκοπεί ηγετικά στελέχη της ΕΡΕ.
Ο Κ. Ροδόπουλος, ο πλέον αντικοινοβουλευτικός από τους επιτελείς της ΕΡΕ, ο οποίος, υπέρτατη ειρωνεία, είχε διατελέσει επί μία δεκαετία πρόεδρος της Βουλής, αποτελεί επίσης πρόσωπο- κλειδί στην πορεία προς την 15η Ιουλίου. Είναι αυτός που, μέσω της φιλικής του εφημερίδας στη Λάρισα, δημοσιοποίησε στις 18.5.1965 την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, ενώ ταυτόχρονα με συνέντευξή του σε άλλη εφημερίδα διατύπωνε απειλές για επέμβαση του Στρατού. Το γεγονός ότι τελικά παραμερίστηκε ίσως να οφείλεται στις υπέρμετρες φιλοδοξίες του αλλά και στις προκλητικά φιλοδικτατορικές του τάσεις. Ο Π. Κόκκας, εκδότης της «Ελευθερίας » και επιστήθιος φίλος του Κ. Μητσοτάκη, είναι γνωστό πως διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στις τότε εξελίξεις και όπως προκύπτει από το έγγραφο της CΙΑ βρισκόταν σε άμεση επαφή με τον Κωνσταντίνο (ή ενδεχομένως σε έμμεση μέσω του Χοϊδά). Και είναι εντυπωσιακή η άμεση υλοποίηση των όσων διαλαμβάνονται στο έγγραφο, αφού τρεις μόνον μέρες αργότερα (στις 24.1.1965) η « Ελευθερία », με οκτάστηλο πρωτοσέλιδο άρθρο, επιτίθεται στον Μακάριο και τον Α. Παπανδρέου, τον οποίο αποκαλεί «ανευθυνοϋπεύθυνο σπουδαρχήδη». Το συγκεκριμένο μάλιστα άρθρο της «Ελευθερίας» κινητοποιεί τον Αμερικανό πρέσβη, ο οποίος συναντάται την επομένη με τον Κωνσταντίνο. Ο ακριβής πάντως ρόλος που διαδραμάτισε ο Κόκκας την εποχή εκείνη θα παραμείνει μάλλον αδιευκρίνιστος, αφού ο ίδιος πέθανε τον Ιούνιο του 1974, χωρίς να αφήσει καμία γραπτή μαρτυρία.
Τέλος, και ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται ότι είχε αποκτήσει απευθείας επαφή με το ανακτορικό περιβάλλον, ήδη από τις αρχές του 1965 αφού άλλωστε ήταν το μόνο ηγετικό στέλεχος της Ε.Κ. που διέθετε μια σχετικώς αξιόλογη και συμπαγή επιρροή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Βέβαια, η επιρροή αυτή, που όπως αποδείχτηκε στις 15 Ιουλίου δεν ξεπερνούσε τους 20 με 25 βουλευτές, φαίνεται ότι είχε εντυπωσιακά υπερεκτιμηθεί εκείνη την εποχή. Σύμφωνα π.χ. με τη μαρτυρία του Μιχ. Παπακωνσταντίνου (ό.π., τόμ. 2, σελ. 165), ο Π. Κόκκας, παρουσία και του Κ. Μητσοτάκη, μιλούσε για 100 βουλευτές. Όμως οι λανθασμένοι υπολογισμοί, οι αντικρουόμενοι σχεδιασμοί, η μοναρχική αυθαιρεσία και η υπέρμετρη αλαζονεία αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της «αποστασίας». Σε αυτά τα ζητήματα επικεντρώνεται άλλωστε και η διαφαινόμενη σήμερα αντιδικία του Κ. Μητσοτάκη με τον τέως βασιλιά.
Η στάση Καραμανλή.
Μια τρίτη διαπίστωση αφορά το γεγονός ότι απουσιάζει από το έγγραφο της CΙΑ κάθε αναφορά τόσο στον Κ. Καραμανλή, όσο και στον Π. Κανελλόπουλο. Κι όμως, λίγες μέρες αργότερα, ο Κ. Καραμανλής, γράφοντας στον Κ. Τσάτσο, περιγράφει (και υποδεικνύει) επακριβώς τη διαδικασία που θα ακολουθήσει ο Κωνσταντίνος για την αποπομπή του Γ. Παπανδρέου: «ο βασιλεύς δύναται να στείλει στη Βουλή δέκα κυβερνήσεις διαδοχικά» (Αρχείο Κ. Καραμανλή, τόμ. 6, σελ. 311). Και, προφανώς υλοποιώντας αυτήν την υπόδειξη, ο Παν. Κανελλόπουλος θα δηλώσει στις 19 Φεβρουαρίου πως η ΕΡΕ δεσμεύεται να στηρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιζόταν από στελέχη της Ε.Κ. τα οποία θα ανέτρεπαν τον Γ. Παπανδρέου. Τη δημόσια αυτή προσφορά της ΕΡΕ την υποδέχτηκε πάντως με εξαιρετικά αρνητικό τρόπο η «Ελευθερία », ίσως γιατί ερχόταν εκείνη τη στιγμή σε σύγκρουση με τους δικούς της σχεδιασμούς. «Είναι καθήκον όλων να διαλύσουν κάθε ψευδαίσθησιν και να ξεσκεπάσουν κάθε υποκριτικήν προσφορά “ανιδιοτελούς βοηθείας” από εκείνους που εγκλημάτησαν κατά της Ελλάδος» θα γράψει στις 21 Φεβρουαρίου. Και χλευάζοντας τον Π. Κανελλόπουλο θα προσθέσει: «Νέος εθρήνει εις κάποιον σονέτον του ότι τον επρόλαβεν ο Αλέξανδρος “στο δρόμο προς τον Γρανικό”, ότι τον επρόλαβεν “ένας άλλος πιο μεγάλος στο δρόμο προς τη Δαμασκό”. Εις το άθλιον γιδόστρατον που θα ωδήγει προς την διάσπασιν του Κέντρου τον έχουν προλάβει κάποιοι άλλοι πιο μικροί, οι κομμουνισταί και τα ενερ γούμενά των».
Τα κλειστά αρχεία της CΙΑ

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ;

Το θέμα έληξε, η Ιστορία δεν άλλαξε

Οι τόνοι έπεσαν, το θέμα θεωρείται λήξαν. Αυτή είναι η κατάληξη των πρόσφατων παρεμβάσεων του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με αφορμή την Ιστορία, που λίγο έλειψαν να δημιουργήσουν μείζον πολιτικό ζήτημα στο κυβερνών κόμμα, 43 χρόνια μετά. Προηγήθηκαν βεβαίως η ηχηρή παρέμβαση των ιστορικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή των κ.κ. Γιάννη Βαρβιτσιώτη και Πέτρου Μολυβιάτη, η προσεκτική πλην δηκτική δήλωση του κ. Μιλτιάδη Εβερτ, το ζυγισμένο μέχρι κεραίας σχόλιο του Θόδωρου Ρουσόπουλου και το «σιωπητήριο» της Ρηγίλλης.

Η ενόχληση των καραμανλικών για τις αναφορές του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. στον ιδρυτή αλλά και για τις αιχμές του -όπως ερμηνεύτηκαν- για τη συντηρητική παράταξη συνολικά, μηδέ του πρωθυπουργού εξαιρουμένου, κατέστη σαφής. Ο κ. Μητσοτάκης, έμπειρος κι ευφυής πολιτικός, αντιλήφθηκε τη Δευτέρα ότι το ενδεχόμενο ρήξης ήταν ορατό. Ο πρώην πρωθυπουργός -όπως αναφέρουν οι συνομιλητές του- δεν είχε σκοπό να θίξει σε καμία περίπτωση ούτε την παράταξη ούτε τον ιδρυτή της ούτε -πολύ περισσότερο- τον κ. Κώστα Καραμανλή. Μάλιστα, κατά τις ίδιες πηγές, εξεπλάγη δυσάρεστα για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι παρεμβάσεις του, θεωρεί δε ότι παρερμηνεύθηκαν τα λεγόμενα και οι προθέσεις του.
Είναι ασφαλώς προφανές ότι συν τοις άλλοις ο κ. Μητσοτάκης δεν επιθυμεί με κανέναν τρόπο να ανοίξει «πόλεμο» με το καραμανλικό στρατόπεδο, διότι κάτι τέτοιο θα ναρκοθετούσε στο μέγιστο βαθμό τις ηγετικές φιλοδοξίες της υπουργού Εξωτερικών κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Φιλοδοξίες οι οποίες δίχως τη στήριξη, μερική ή απόλυτη, των καραμανλικών δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να ικανοποιηθούν, όταν έρθει η ώρα.
Ο πρώην πρωθυπουργός έσπευσε μιλώντας στο κεντρικό δελτίο του Alter το βράδυ της Δευτέρας να καταστήσει σαφές πως δεν υπάρχει το παραμικρό ζήτημα. «Ποτέ άλλοτε η παράταξη δεν είχε περισσότερη ενότητα. Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός και η παράταξη προχωρά ενωμένη και δυνατή», δήλωσε.
Πρόσθεσε ακόμη πως δεν αποδομεί τον ιδρυτή της Ν.Δ., αντιθέτως τον τιμά απεριόριστα, και απέφυγε οιοδήποτε άλλο σχόλιο. Η χθεσινή κατ’ ιδίαν συνάντηση της υπουργού Εξωτερικών με τον πρωθυπουργό πριν από την Κυβερνητική, για «τρέχοντα ζητήματα», ασφαλώς και έχει σημειολογική σημασία.

[ΤΣΙΟΥΤΣΙΑΣ ΝΙΚΟΣ, Ελεύθερος Τύπος, 14/5/2008]

ΑΔΙΚΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ!

Αδικα προσπαθεί

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε. Κι επέμεινε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αξίωνε ν αγνοήσουμε τι λένε τα στοιχεία και η λογική, τι μαρτυρούν πολιτικοί όπως ο Καραμανλής και ο Κανελλόπουλος, και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα τις διαβεβαιώσεις του ότι δεν είχε ιδέα τι προετοιμαζόταν σε βάρος του Παπανδρέου και της κυβέρνησης. Τι άλλο, όμως, μπορούσε να κάνει;
Το έγγραφο της CIA δεν διαψεύδεται. Και ο λόγος είναι απλός: σε ανύποπτο χρόνο καταγράφηκαν γεγονότα τα οποία στη συνέχεια επιβεβαιώθηκαν. Και, το σημαντικότερο, καταγράφηκαν γεγονότα τα οποία αντικειμενικά εμπλέκουν τον Μητσοτάκη, μέσω της ανάμειξης στη συνωμοσία του «κολλητού» του, του Κόκα.
Εκείνο που ουσιαστικά ισχυρίστηκε ο επίτιμος στη συνέντευξή του είναι ότι ναι μεν ο Κόκας συνωμοτούσε, αλλά αυτός δεν φταίει για όσα έκανε ο φίλος του. Θέλει δηλαδή να πιστέψουμε ότι ο Κόκας συνωμοτούσε και αξίωνε ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή του Μητσοτάκη σε κορυφαία θέση της κυβέρνησης που θα σχηματιζόταν, χωρίς εκείνος να έχει ιδέα. Και πώς ήξερε ότι ο Μητσοτάκης θα δεχόταν να μετάσχει σε μια κυβέρνηση αποστατών ή πώς έγινε και όταν η «Ελευθερία» άρχισε τα υπονομευτικά για τους Παπανδρέου δημοσιεύματα δεν ψυλλιάστηκε τίποτα για όσα συνέβαιναν;
Ιστορίες για αφελείς είναι όλα αυτά. Και ίσως στους αφελείς να είχε μεγαλύτερα περιθώρια διείσδυσης ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά το έγγραφο της CIA τού χάλασε τη δουλειά. Ο,τι κι αν πει ο ίδιος, όσο κι αν επιχειρηθεί να υποβαθμιστεί η σημασία του, το έγγραφο της CIA είναι η ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες έτρεφε πως θα μπορούσε να πλαστογραφήσει ή έστω να παραποιήσει την ιστορία της περιόδου εκείνης.
Αλλά για να μην τον αδικούμε κιόλας, εκεί που έχει δίκιο είναι σε σχέση με τις επιθέσεις που δέχτηκε μέσα από τη ΝΔ για όσα είπε για τον Καραμανλή και τη βία και νοθεία του 61. Μα δεν είχε πει ποτέ και κάτι διαφορετικό. Ούτε όταν προσχωρούσε στη ΝΔ κι έβγαλε Πρόεδρο τον Καραμανλή, ούτε όταν αναλάμβανε την αρχηγία της. Τώρα ενοχλήθηκαν οι καραμανλικοί;

[Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, ΕΘΝΟΣ, 14/5/2008]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Είναι απίστευτο το πώς για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινής γνώμης η συζήτηση για το τι συνέβη το 1965 έχει την ίδια ένταση που θα είχε ένας καυγάς για το τι συνέβη χθες. Η Ιστορία στην Ελλάδα παθιάζει, διχάζει και προκαλεί έντονες συζητήσεις. Τελευταίο παράδειγμα, η σκόνη που σηκώθηκε με αφορμή τις τοποθετήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για τα γεγονότα της αποστασίας.

Το ενδιαφέρον είναι πως νομίζουμε ότι ξέρουμε καλά την ιστορία εκείνης της ταραγμένης δεκαετίας, ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να πάμε πέρα από τα κλισέ και τα στερεότυπα. Μας βολεύουν οι μύθοι που μας κληρονόμησε η κυριαρχία μιας «αριστερής» άποψης για την Ιστορία και την οποία υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια άνθρωποι που υποτίθεται αγαπούν την έρευνα.

Υπάρχουν, όμως, βασικές αρχές που δεν μπορούμε να ξεχνάμε όταν μιλάμε για την Ιστορία. Πρώτα απ’ όλα πως στην καταγραφή της όλοι πρέπει να έχουν λόγο. Η Ιστορία δεν μπορεί να έχει ταμπού και πρέπει να είναι ανοικτή στις μαρτυρίες των πάντων, δικτατόρων, εγκληματιών πολέμου, ηρώων, σκοτεινών τύπων του παρασκηνίου κ.λπ κ.λπ. Στην Ελλάδα δυστυχώς επικράτησε η ημι-φασιστική άποψη πως οι «κακοί» πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν δικαιούνται να ομιλούν. Θυμάμαι ακόμη την παγωμάρα ορισμένων όταν είχα πριν από πολλά χρόνια πάρει μια συνέντευξη από τον κ. Παττακό, αισθανόμουν σαν να είχα επιστρέψει από επίσκεψη στη Σπιναλόγκα όταν ήταν ενεργή. Η Ιστορία δεν μπορεί να θεωρεί «λεπρή» καμία απολύτως ιστορική κατάθεση. Μπορεί να την ελέγχει, να την εξακριβώνει, αλλά όχι να μην την αγγίζει καν.

Δεύτερη βασική αρχή πως στην Ιστορία δεν υπάρχουν «ιερές αγελάδες» και ταμπού. Ο Μακάριος, ο γέρος Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Μεταξάς πρέπει να τύχουν αυστηρής, αλλά και δίκαιης μεταχείρισης χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Είναι δικαίωμα των οπαδών τους να τους υποστηρίζουν με πάθος, αλλά και δικαίωμα του ιστορικού ή του ερευνητή να ψάχνει πάντοτε να βρει την αλήθεια πίσω από τον μύθο.

Τρίτη επίσης σημαντική αρχή πως δεν μπορεί ποτέ να υπάρχει μία μόνο, επίσημη ή πολιτικώς ορθή εκδοχή της Ιστορίας. Η Ιστορία δεν εξηγείται ποτέ με όρους μαύρου - άσπρου. Στη μεταπολιτευτική, όμως, Ελλάδα μάθαμε στα κλισέ για τον Εμφύλιο, το Κυπριακό, τον Βελουχιώτη και άλλα πολλά και αυτό μας βολεύει. Οταν, μάλιστα, μια νέα γενιά ιστορικών, χωρίς κομματικές ή ιδεολογικές προκαταλήψεις, επιχειρεί να ερευνήσει δύσκολα θέματα βρίσκεται στο στόχαστρο βίαιων επιθέσεων.

Ενα είναι βέβαιο. Εμείς οι Ελληνες δεν ξέρουμε την Ιστορία μας, ιδιαίτερα τη σύγχρονη. Την μάθαμε μέσα από τη ρηχή δημοσιογραφική προσέγγιση, την υπερθεωρητική της ερμηνεία από ιδεολογικά φανατικούς πανεπιστημιακούς και την ανακύκλωση θεωριών συνωμοσίας και κλισέ. Αν κάνετε τον κόπο να πάτε σε ένα βιβλιοπωλείο θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει σοβαρή και ψύχραιμη βιογραφία ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Καραμανλή, ούτε των Παπανδρέου. Θα βρείτε αγιογραφίες ή λίβελους, αλλά όχι σοβαρές, μεγάλες βιογραφίες σαν και αυτές που θα βρίσκατε στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου στο Λονδίνο για τον Τσόρτσιλ ή ακόμη και της Ιταλίας για τον Μουσολίνι. Κάποτε θα ωριμάσουμε αρκετά ώστε η Ιστορία να μην μας δημιουργεί ανασφάλειες. Προς το παρόν δεν την ξέρουμε καλά και γι’ αυτό δεν έχουμε μάθει τίποτα σχεδόν από αυτήν... [Του Αλεξη Παπαχελα, Η Καθημερινή, 14/5/2008]

ΛΕΥΤΕΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΟΠOΥΛΟΣ: Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ

Αν ζούσε ο Χ. Φλωράκης και τον ρωτούσαν «γιατί ο Μητσοτάκης οργάνωσε το συμπόσιο “Από τον Ανένδοτο στη Δικτατορία”;» θα απαντούσε ακαριαία: «Για να διώξει από πάνω του την... ψαροκασέλα της Αποστασίας»! Και έτσι είναι: ο Μητσοτάκης - γερός να ΄ναι ο άνθρωπος- θα προκαλέσει στο μέλλον, θα το δείτε, και άλλα επιστημονικά συνέδρια, στην απέλπιδα προσπάθειά του να βγει «καθαρός» από τα θλιβερά Ιουλιανά του ΄65, στα οποία έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο.
Είχα έναν συνάδελφο που τον λέγανε Χασούρη. Τον καταδίωκε το όνομά του. Τον Μητσοτάκη τον καταδιώκει η παροιμιώδης γρουσουζιά του. Αλλά και η ρετσινιά τού αρχιαποστάτη. Γι΄ αυτό και ο ίδιος αποφεύγει συστηματικά τη λέξη «αποστασία».
Όσο για την γκαντεμιά: μόλις τελείωσε το Συμπόσιο, κατέφθασε ο Γ. Παπαχρήστος με τη «βόμβα» του και την έριξε, εν αγορά πληθούση, μέσα από τα «ΝΕΑ» (10-11 Μαΐου): «Σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο της CΙΑ, του οποίου φωτοτυπία δημοσιεύεται, το βασιλικό πραξικόπημα εναντίον του Γ. Παπανδρέου, και φυσικά της Δημοκρατίας, προετοιμαζόταν από τον Γενάρη του ΄65. Η συνωμοσία είχε την έγκριση των Αμερικανών και στο στήσιμό της πρωταγωνίστησαν ο Γλύξμπουργκ και ο Κ. Μητσοτάκης!».
Τα γεγονότα τα έχω ζήσει από πρώτο χέρι: είχα υπεύθυνη θέση στην εφημερίδα (διευθυντής ο Κώστας Νίτσος, δ/ντής συντάξεως ο Χ. Πασαλάρης, αρχισυντάκτης ο Β. Βαρίκας) και έβγαζα όλα σχεδόν τα «παραρτήματα» της φοβερής εκείνης περιόδου.
Οι συνομήλικοί μου και πολλοί νεώτεροι από μένα έζησαν και θυμούνται (και πολλοί έφαγαν και άγριο ξύλο, όπως ο Σάκης ο Τόδουλος) πώς εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση ο «Γέρος». Ο πρωθυπουργός του 52,7%, που μπορούσε να είναι πρωθυπουργός, αλλά κατά τον ανεύθυνο ανώτατο άρχοντα δεν επιτρεπόταν να είναι υπουργός Άμυνας! Και έρχεται σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης, μετά 43 έτη, να μας πει ότι δεν φταίνε οι Αποστάτες για όσα συνέβησαν τότε, αλλά φταίνε ο Γ. και ο Α. Παπανδρέου!
Σε θέση μάχης μονίμως από εκείνον τον καιρό, ο λαμπρός συνάδελφος Κ. Παπαϊωάννου εξέδωσε προ ημερών (Καστανιώτης) ένα συνταρακτικό πολιτικό βιβλίο με τίτλο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Σημειώνω τέσσερις παραγράφους, που έχουν σχέση με το θέμα μας: 1) «Αρχηγός των Αποστατών αναγνωριζόταν ο Μητσοτάκης (το κάθαρμα του 1965)» (σελ. 111), 2) «Η εξαγορά πολιτικών (βουλευτών της Ε.Κ.) είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της μοναδικής για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά ιστορίας εξαχρείωσης και κατεξευτελισμού προσώπων και θεσμών» (σελ. 112), 3) «Ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλος θα γράψει ότι “η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών από τον κ. Παπανδρέου, έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων, με υπουργοποίησιν ανθρώπων που δεν θα εγίνοντο ποτέ υπουργοί, ακόμη και με άλλα απαράδεκτα μέσα...”» (σελ. 112). Και 4) «ο Καραμανλής θα γράψει ότι “μετά την παραίτηση Παπανδρέου, κατεβάλλοντο συνεχείς προσπάθειες αποσπάσεως και άλλων βουλευτών της Ε.Κ., με μέσα πολιτικώς και ηθικώς απαράδεκτα”».

[Του Λευτέρη Π. Παπαδόπoυλου, ΤΑ ΝΕΑ, 14/5/2008]

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ...

Πυροσβεστική συνέντευξη Κ. Μητσοτάκη

Ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ σήμανε εκεχειρία στη διαμάχη με τους «καραμανλικούς»


Φωτογραφία
Ο κ. Κ. Μητσοτάκης στο βήμα του συμποσίου με θέμα «Από τον Ανένδοτο στη δικτατορία»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/ ΕURΟΚΙΝΙSSΙ

Προσπάθεια να σβήσει την πολιτική πυρκαϊά που άναψε στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας κυρίως με τις αναφορές του στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, οι οποίες ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων μεταξύ των κυβερνητικών στελεχών, έκανε χθες το βράδυ ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης. Υστερα από έντονο παρασκήνιο και πολλά εσωκομματικά πυρά ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ επιχείρησε να σταματήσει τον πόλεμο για την «εξουσία και την Ιστορία» που αναζωπυρώθηκε το τελευταίο διάστημα μεταξύ «καραμανλικών» και «μητσοτακικών», όπως κατέγραψε «Το Βήμα» το περασμένο Σάββατο. Εξάλλου η κυβέρνηση είχε φροντίσει να στείλει το δικό της μήνυμα στον κ. Μητσοτάκη πολλές ώρες νωρίτερα, θέλοντας να επιτύχει... εν μέρει «πολιτική εκεχειρία» και να αποκατασταθεί η πολιτική τάξη! Το μήνυμα ελήφθη από την Αραβαντινού, όπου βρίσκεται το πολιτικό γραφείο του κ. Μητσοτάκη, και χθες το βράδυ από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Αlter ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ απάντησε με δήλωση υποστήριξης του πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή.
«Η ΝΔ είναι ενωμένη. Δεν πρόκειται να
αντιδικήσω με κανέναν.Ανήκω στη ΝΔ και μάχομαι.Ο Καραμανλής είναι αδιαμφισβήτητος αρχηγός και πρωθυπουργός» τόνισε μεταξύ άλλων. Η προσπάθεια να ρίξει τους τόνους ήταν εμφανής. Για το αν η ΝΔ είναι ενωμένη, αυτό θα φανεί κατά τη διάρκεια του χρόνου, καθώς αναμένεται να έχουν συνέχεια οι συγκρούσεις μεταξύ «καραμανλικών» και «μητσοτακικών», όπως προβλέπουν κορυφαία κυβερνητικά στελέχη.
Η δήλωση Ρουσόπουλου
Κεντρικό συμπέρασμα από την πρωινή σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου ήταν να υποβαθμιστεί το θέμα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θ. Ρουσόπουλος δεν θέλησε να σχολιάσει επί της ουσίας τις δηλώσεις. «Αυθεντικός ερμηνευτής των δηλώσεών του θα είναι ο ίδιος ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργός» τόνισε ο κ. Ρουσόπουλος.
Πολλά στελέχη της «καραμανλικής» πτέρυγας επιρρίπτουν ευθύνες στον κ. Μητσοτάκη για προσπάθεια να... «αναθεωρήσει» την πολιτική ιστορία κατά το δοκούν. Ο κ. Ρουσόπουλος γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν και άλλες αντιδράσεις θέλησε να αποδυναμώσει τις όποιες μελλοντικές συγκρούσεις λέγοντας: «Νομίζω ότι η αντιπαράθεση απόψεων δεν δημιουργεί ποτέ πρόβλημα σε μια Δημοκρατία και σε μια δημοκρατική παράταξη».

Αρνητική εντύπωση προκάλεσαν και οι έμμεσες αιχμές που άφησε ο κ. Μητσοτάκης στην προχθεσινή συνέντευξή του στην «Καθημερινή» και ειδικά η επισήμανσή του ότι «εάν δεν έφευγε από την προεδρία της ΝΔ το 1993, με τον άρρωστο τότε Ανδρέα, σε δύο χρόνια θα είχε ξαναγυρίσει». Η αναφορά αυτή θεωρήθηκε απαξιωτική για τον τότε πρόεδρο της ΝΔ κ. Μ. Εβερτ, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες είναι ενοχλημένος από τη στάση του κ. Μητσοτάκη. «Γιατί στήριξε τότε τον κ. Εβερτ;» έριξε το καρφί του ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ κ. Ι. Βαρβιτσιώτης μιλώντας στο δελτίο ειδήσεων του Αlpha. «Δεν έχω γνώση εάν είναι άνθρωπος του παρασκηνίου» είπε. «Ηταν ευπρόσδεκτος. Ας ερχόταν στο συμπόσιο να τα πει. Γιατί αντιδρά;» απάντησε ο κ. Μητσοτάκης, που υπεραμύνθηκε της άποψής τους περί εκλογών νοθείας το 1961.
Το έγγραφο της CΙΑ
Ο κ. Μητσοτάκης αρνήθηκε να τοποθετηθεί για τον κ. Εβερτ και επανέλαβε τα πάγια επιχειρήματά του για την περίοδο της Αποστασίας, επιχειρώντας ταυτόχρονα να απαξιώσει την αποκάλυψη των «Νέων», το περασμένο Σάββατο, με το απόρρητο έγγραφο της CΙΑ που γνώριζε για την αποστασία έξι μήνες πριν, ενώ περιέγραφε τον ρόλο του κ. Μητσοτάκη και του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο κ. Μητσοτάκης για μία ακόμη φορά επιχείρησε να απαξιώσει τους πάντες και τα πάντα και να εμφανιστεί ως ο μοναδικός εκφραστής της ιστορικής αλήθειας χαρακτηρίζοντας το έγγραφο «γελοίο». Υπερασπίστηκε το συμπόσιο και υποστήριξε ότι δεν ήταν στις προθέσεις του να αντιδικήσει και να δημιουργήσει πολιτική αναταραχή. Ομως πολιτική αναταραχή δημιουργήθηκε και θα επηρεάσει, όπως εκτιμούν πολλοί, και τις εσωκομματικές διαδικασίες.

Κυρίαρχη ήταν η προσπάθειά του να υποβαθμιστεί η αναφορά στο συμπόσιο του Ιδρύματος Κ. Μητσοτάκης περί της παραπομπής του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση της ΔΕΗ. «Δεν αποδομώ τον Καραμανλή» είπε και σημείωσε ότι αυτός ήταν αντίθετος με την παραπομπή του Καραμανλή και επέρριψε ευθύνες στον Ανδρέα Παπανδρέου. «Τον θίγει τον Καραμανλή αυτή η αναφορά;» διερωτήθηκε και συμπλήρωσε: «Του δίδω τις τιμές που του ανήκουν. Δεν είμαι αγιογράφος. Εγώ για όλους κάνω κριτική».
Η επιστολή Κανελλόπουλου
Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν την επιστολή του αρχηγού της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλου τον Ιανουάριο του 1966 στον τότε βασιλιά, όπου ανέφερε: «...για να φθάσει η πλειοψηφία εις τον αριθμόν 152, έγινε με εξαγοράν συνειδήσεων, με υπουργοποίησιν ανθρώπων, που δεν θα εγίνοντο ποτέ, υπό άλλας συνθήκας, υπουργοί, ακόμη και με άλλα απαράδεκτα μέσα, που τα επληροφορήθην εξωδίκως αργότερα. Εάν γνώριζα ότι είχαν χρησιμοποιηθή και τοιαύτα μέσα,που προτιμώ να μην τα ονομάσω, θα έφευγα από την αίθουσα της Βουλής και ας εψήφιζε όποιος ήθελε... Χαλασμένες συνειδήσεις δεν στηρίζουν καθεστώτα, δεν σώζουν έθνη, δεν ανορθώνουν κράτη».

[ΡΕΠΟΡΤΑΖ Α. ΡΑΒΑΝΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 13/5/2008]

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΑ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ!

ΝΑ δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα επιχειρεί αυτές τις ημέρες ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιμένοντας ότι ο ίδιος δεν είχε γνώση της συνωμοσίας του παλατιού κατά του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965.
ΤΟ έγγραφο ωστόσο το οποίο δημοσίευσαν «ΤΑ ΝΕΑ» δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τον πραγματικό του ρόλο. Αποκαλύφθηκε ότι το «δημοσιογραφικό του άλτερ έγκο», όπως ο ίδιος ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. αποκαλεί ακόμα και σήμερα τον Πάνο Κόκκα, διαπραγματευόταν με το παλάτι τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση των αποστατών μήνες πριν από τα Ιουλιανά. ΕΙΝΑΙ εντυπωσιακό πως όλα όσα περιλαμβάνονται στο απόρρητο έγγραφο της CΙΑ επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας. Έτσι αποτελεί πρόκληση στη νοημοσύνη μας ο ισχυρισμός του πρώην πρωθυπουργού ότι ο ίδιος αγνοούσε την επικείμενη... ορκωμοσία του.
ΠΟΣΟ μάλλον που ο Μητσοτάκης συνέπλευσε με τον Κόκκα σε όλη τη διάρκεια της παλατιανής συνωμοσίας και ουδέποτε ήρθε σε ρήξη μαζί του- φυσικά ούτε και εκ των υστέρων. Ούτε τότε είχε καταλάβει; Ο κ. Μητσοτάκης στη χθεσινή εμφάνισή του στον Αlter ισχυρίστηκε και κάτι ακόμα. Ότι δεν υπάρχουν «αποδείξεις» για τον χρηματισμό βουλευτών προκειμένου να αποστατήσουν. Έρχεται έτσι να αμφισβητήσει, ποντάροντας στη λήθη, αυτό που γνώριζε όλος ο πολιτικός κόσμος.
ΚΑΙ ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι για τον χρηματισμό των βουλευτών έχουν μιλήσει ακόμα και κορυφαία στελέχη της συντηρητικής παράταξης- ανάμεσά τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Ο κ. Μητσοτάκης διοργανώνοντας αυτό το συμπόσιο πίστεψε πως θα πετύχαινε την πολιτική του αποκατάσταση. Πέτυχε ακριβώς το αντίθετο: να δεχθεί πυρά από όλους και να μάθουν και οι νεώτεροι μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της μεταπολεμικής ζωής της Ελλάδας! [ΡΙΠΕΣ, "Λήθη", ΤΑ ΝΕΑ, 13/5/2008]

Ο "ΓΕΡΟΣ" ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Κόκκινο πανί για τους Αμερικανούς ο «τρελός γέρος και το νεαρό κάθαρμα»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αριστοτελία Πελώνη

Οι Αμερικανοί   θεωρούσαν τους  Παπανδρέου  «κόκκινο πανί»  και επικίνδυνους  για τη σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ όπως επιβεβαιώνεται από την  πληθώρα των  σχετικών εγγράφων του Στέιτ  Ντιπάρτμεντ που  έχουν αποχαρακτηριστεί
Οι Αμερικανοί θεωρούσαν τους Παπανδρέου «κόκκινο πανί» και επικίνδυνους για τη σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ όπως επιβεβαιώνεται από την πληθώρα των σχετικών εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που έχουν αποχαρακτηριστεί.
«Ο ΤΡΕΛΟΣ ΓΕΡΟΣ και το νεαρό κάθαρμα». Οι χαρακτηρισμοί που είχε εκστομίσει το 1964 ο Ντιν Άτσεσον- υπουργός Εξωτερικών του Λίντον Τζόνσον- για τους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου αντίστοιχα, είναι ένα μικρό δείγμα της αντίληψης που επικρατούσε στους ανώτερους κύκλους του Στέιτ Ντιπάρμεντ για τους Παπανδρέου...
Όπως επιβεβαιώνεται από την πληθώρα των σχετικών εγγράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που έχουν αποχαρακτηριστεί, τόσο για την περίοδο 1964-1968 όσο και για την περίοδο 1969-1972, οι Αμερικανοί θεωρούσαν τους Παπανδρέου «κόκκινο πανί» και επικίνδυνους για τη σταθερότητα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, νίπτοντας τα χείρας τους για τη χούντα των συνταγματαρχών, πολλές φορές επανέλαβαν ότι η αιτία του πραξικοπήματος ήταν ο φόβος εκλογής του Γεωργίου Παπανδρέου στις εκλογές του Μαΐου του 1967 και ο ρόλος που θα έπαιζε ο Ανδρέας στη νέα κυβέρνηση.
Όπως αποκαλύπτει η απόρρητη έκθεση της CΙΑ για τα Ιουλιανά που παρουσίασαν το Σάββατο «ΤΑ ΝΕΑ», οι Αμερικανοί γνώριζαν μήνες νωρίτερα για τα σχέδια των ανακτόρων και των αποστατών. Αυτό προκύπτει και από μεταγενέστερο τηλεγράφημα, λίγο πριν από τη συνταγματική εκτροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, στις 7 Ιουνίου 1965, όταν ο επιτετραμμένος στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας Νόρμπερτ Άνσουτζ αναφερόταν στο ενδεχόμενο αποσκίρτησης στελεχών της Ένωσης Κέντρου, σημειώνοντας- όπως και έγινε - ότι «οι επιθέσεις εναντίον του (Γ. Παπανδρέου) ίσως επικεντρωθούν στο πρόσωπο του γιου του Ανδρέα, ο οποίος παραμένει η αχίλλειος πτέρνα του». Βέβαια, όπως αναμενόταν- το ίδιο συμβαίνει και με τα αμερικανικά έγγραφα για την 21η Απριλίου- για ολόκληρο τον μήνα των Ιουλιανών, της ανατροπής και της κρίσης, η επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παραμένει απόρρητη...
Αν και δεν υπάρχουν επίσημα αμερικανικά έγγραφα που να το επιβεβαιώνουν, θεωρείται βέβαιο, όπως έχουν γράψει και οι «Νew Υork Τimes», ότι ο σταθμάρχης της CΙΑ στην Αθήνα από το 1962 ώς το 1968 Τζον Μόρι είχε βοηθήσει τον βασιλιά να εξαγοράσει βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου.
Εξαγορά συνειδήσεων, πάντως, εξέταζε να κάνει η Ουάσιγκτον και μετά την αποστασία, για να εμποδίσει τη νίκη Παπανδρέου στις εκλογές του 1967. Στις 11 Φεβρουαρίου, ο Αμερικανός πρέσβης Φίλιπς Τάλμποτ απευθύνεται στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ (έγγραφο 255) και ζητά εξουσιοδότηση για να προχωρήσει σε «μυστικές πολιτικές ενέργειες» εν όψει των εκλογών, σημειώνοντας ότι σκοπός πρέπει να είναι «να περιοριστούν οι διαστάσεις της βάσης ισχύος του Ανδρέα Παπανδρέου», ενισχύοντας οικονομικά ανταγωνιστικά στοιχεία, ενώ εξέφραζε την ανησυχία του για πιθανή συνεργασία με την ΕΔΑ.
Καθώς οι φόβοι για ενδεχόμενη παπανδρεϊκή νίκη αυξάνονταν, ο διευθυντής του σταθμού της CΙΑ στην Αθήνα και διπλωματικό προσωπικό της πρεσβείας στράφηκαν στον Τάλμποτ, προτείνοντάς του την εξαγορά των εκλογών, συγκεκριμένα την «ανάληψη συγκεκαλυμμένης δράσης από μέρους της CΙΑ, που να αποσκοπεί στην ενθάρρυνση και υποστήριξη της υποψηφιότητας μετριοπαθών φιλοδυτικών στοιχείων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις αντι-παπανδρεϊκές δυνάμεις, κερδίζοντας μερικούς από τους επαμφοτερίζοντες καιροσκόπους», όπως αποκαλύπτει ο Λόρενς Στερν στο μνημειώδες βιβλίο του «Το λάθος άλογο». Ο Τάλμποτ, μάλιστα, έστειλε τηλεγράφημα στην Ουάσιγκτον, προτείνοντας να εγκριθεί το ποσό των 100.000 δολαρίων για να χρησιμοποιηθούν από την υπηρεσία για τη χρηματοδότηση περίπου δώδεκα υποψηφίων σε αμφιταλαντευόμενες περιφέρειες, ώστε να μειωθεί η προβλεπόμενη κοινοβουλευτική δύναμη του Παπανδρέου!
Τελικά, ύστερα από αλλεπάλληλες συσκέψεις στην Επιτροπή για τις Μυστικές Ενέργειες του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, ο υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ρασκ απέρριψε το αίτημα, θεωρώντας ότι το ρίσκο ήταν μεγάλο. Η εισήγηση για μυστική επέμβαση με στόχο την εξαγορά των εκλογών δεν ήταν παρά μία ακόμη παραδοχή της χρεοκοπίας της αμερικανικής διπλωματίας σε μια κρίσιμη στιγμή.

ΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ;


Κύριε Διευθυντά,

Δεδομένου ότι θεωρώ χρήσιμο το διάλογο για την εποχή εκείνη με οποιαδήποτε μορφή, στα μέσα ενημέρωσης, ή -το καλύτερο - στο πλαίσιο της επιστημονικής συζήτησης που γίνεται πλέον για τη δεκαετία του ΄60, ήμουν παρών καθ΄ όλη τη διάρκεια του Συμποσίου του Ιδρύματος Μητσοτάκη, επί δυόμισι ημέρες, απαντώντας σε όποιο καινούργιο στοιχείο τέθηκε- ειδικότερα όταν με αφορούσε- από όποια πλευρά και αν προερχόταν. Το ίδιο θα κάνω και για τα σημεία που με αφορούν στο έγγραφο της CΙΑ που δημοσιεύετε στο σημερινό σας πρωτοσέλιδο δημοσίευμα υπό τίτλο, «Το Ντοκουμέντο της συνωμοσίας, χέρι-χέρι Τέως Μητσοτάκης έριξαν τον Παπανδρέου», τα οποία είναι δύο: Το πρώτον, ότι ο Κόκκας συμφώνησε να πάρει θέση κατά του Γεωργίου Παπανδρέου, εφόσον ανελάμβανα τη θέση του Υπουργού Συντονισμού ή του Αντιπροέδρου. Πέραν του ότι, όπως και στο Συμπόσιο για άλλη μια φορά σαφώς διετύπωσαπαρά τη στενή φιλία μου με τον Πάνο Κόκκα, τον οποίο μέχρι τέλους ετίμησα- δεν είμαι και δεν μπορεί να θεωρούμαι υπεύθυνος για ό,τι τυχόν εκείνος έπραξε ή έγραψε, όπως δεν ήταν και αυτός υπεύθυνος για τις δικές μου πράξεις, το γεγονός παραμένει ότι το κίνητρο για τις επιλογές μου δεν ήταν η θέσις μου στην κυβέρνηση. Πανίσχυρος Υπουργός Οικονομικών ήμουν, Συντονισμού έμεινα και Αντιπρόεδρος δεν έγινα διότι δεν επεδίωξα να γίνω.
Το δεύτερο σημείο που με αφορά είναι ότι «σύμφωνα με τον Ταγματάρχη Μιχάλη Αρναούτη ή ο Βασιλεύς ή ένας εκ των εκπροσώπων του βρισκόταν σε επαφή με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σε σχέση με τις μελλοντικές κυβερνητικές αλλαγές». Με το παλάτι όλη αυτή την περίοδο δεν είχα καμία απολύτως επαφή. Αν ήμουν σε επαφή δεν θα εχρειάζετο, στο αποκορύφωμα της κρίσεως, τη νύχτα προ της κρίσιμης συνάντησης Βασιλέως - Παπανδρέου, στην Κέρκυρα να μου στείλει με το βασιλικό αεροπλάνο τον Μάκη Αρναούτη, τον οποίο ούτε κατ΄ όψη εγνώριζα, να με ξυπνήσει και να μου ζητήσει την γνώμη μου.
Τον εξόρκισα τότε να μην προχωρήσει σε ρήξη τονίζοντας ότι αν το πράξει θα θέσει εις κίνδυνο, όχι μόνο τη Δημοκρατία, αλλά και το θρόνο του. Νομίζω ότι αυτό απέτρεψε την ημέρα εκείνη τη ρήξη. Εγώ πάντως επειδή ανησυχούσα, την επομένη πήρα τα δύο μικρά κορίτσια μου και πήγα με κοντομάνικο πουκάμισο στο Ελληνικό την ώρα που έφευγε το αεροπλάνο με τον Γεώργιο Παπανδρέου, να τον αποχαιρετίσω και του πρότεινα ενώπιον μαρτύρων -ο ένας ήταν ο Ανδρέας Μοθωνιός- να κάμει ριζικό ανασχηματισμό, να βγάλει από την κυβέρνηση τον Ανδρέα και εμένα, ώστε λόγω της αίσθησης που θα εδημιουργείτο να περάσει απαρατήρητη η υποχώρησή του στο θέμα του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης.
Όσα επικαλέστηκα στο Συμπόσιο δεν τα είπα για πρώτη φορά. Όλα, με πρώτη την αγόρευσή μου στη Βουλή στις 3 Αυγούστου του 1965, τα είπα όταν οι πρωταγωνιστές ζούσαν και είχαν κάθε λόγο να με διαψεύσουν, αν κάτι δεν ήτο ακριβές. Έγινε μάλιστα και διάλογος με τις γνωστές μεταδικτατορικές συνεντεύξεις στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στον οποίο μετέσχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτό τον διάλογο, διάλογο ελεύθερο και δημοκρατικό, κάναμε και στο Συμπόσιο, με ευρύτατη συμμετοχή από όλες τις πλευρές. Στο τελικό πάνελ παρεκάθησαν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ενώ είχα διερευνήσει και την πιθανότητα συμμετοχής στο Συμπόσιο και του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου και του Νίκου Παπανδρέου, ο οποίος δυστυχώς είπε ότι θα απουσίαζε. Επίσης επιδίωξα την συμμετοχή και άλλων παραγόντων που πρωταγωνίστησαν την εποχή εκείνη.
Στην παρουσίαση της ομιλίας μου στο Συμπόσιο επικεντρώθηκα στις δύο καθοριστικές πολιτικές πράξεις, που κατά τη γνώμη μου διαμόρφωσαν τις εξελίξεις την εποχή εκείνη. Δεν αναφέρθηκα στα γεγονότα του παρασκηνίου, που ασφαλώς υπήρξε, ήταν πλούσιο σε διάφορες φάσεις και από διάφορες πλευρές. Δεν το έκανα διότι δεν συμμετείχα στο παρασκήνιο που κατέληξε στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου. Θα πρέπει όμως στο πλαίσιο του διαλόγου να αποτιμηθεί και αυτό ιστορικά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα. Με τη βεβαιότητα ότι δεν θα αρνηθείτε να δημοσιεύσετε σε ανάλογο θέση τη σημερινή, σύντομο άλλωστε, απάντησή μου.

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΕ ΚΟΝΤΟΜΑΝΙΚΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ!!!

Ο Κων. Μητσοτάκης, με επιστολή του στα «ΝΕΑ»: «Δεν συμμετείχα στο παρασκήνιο για την ανατροπή του Γ. Παπανδρέου»
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος, ΤΑ ΝΕΑ, 12/5/2008
Σάλο προκαλεί η αποκάλυψη των «ΝΕΩΝ» ότι η συνωμοσία για την ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965 αποτελούσε μια καλά προετοιμασμένη πολιτική επιχείρηση, η οποία είχε καθοριστεί ώς τις τελευταίες της λεπτομέρειες έξι τουλάχιστον μήνες πριν από τα Ιουλιανά.
Πολιτικά στελέχη που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, δημοσιογράφοι, αλλά και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ σχολίασαν το απόρρητο τηλεγράφημα της CΙΑ στο οποίο καταγράφονται άγνωστες μέχρι τώρα πτυχές της συνωμοσίας και έκαναν λόγο «για ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο που φωτίζει το σκοτεινό παρασκήνιο και αποκαθιστά την ιστορική πραγματικότητα για την αποστασία, που οδήγησε στη χούντα και την εθνική τραγωδία της Κύπρου».
Από την πλευρά του, ο εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου Κων. Μητσοτάκης, με επιστολή του στα «ΝΕΑ», υποστηρίζει ότι «δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το Παλάτι» και δηλώνει ότι «δεν είναι και δεν μπορεί να θεωρείται υπεύθυνος για ό,τι τυχόν έπραξε ή έγραψε» ο εκδότης της «Ελευθερίας» Παν. Κόκκας. Ισχυρίζεται επίσης ότι «το κίνητρό του για τις επιλογές του δεν ήταν η θέσις του στην κυβέρνηση» των αποστατών, διότι όπως σημειώνει «πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών ήμουν, Συντονισμού έμεινα και Αντιπρόεδρος (της κυβέρνησης) δεν έγινα, διότι δεν επεδίωξα να γίνω».
Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι το συγκλονιστικό- άγνωστο μέχρι σήμεραντοκουμέντο που έφεραν στη δημοσιότητα «ΤΑ ΝΕΑ» αποτελεί... συμβολή στον διάλογο για τα γεγονότα εκείνης της ταραγμένης περιόδου και παραδέχεται ό τι «ασφαλώς υπήρξε (παρασκήνιο), ήταν πλούσιο σε διάφορες φάσεις και από διάφορες πλευρές». Υποστηρίζει ωστόσο ότι ο ίδιος «δεν συμμετείχε στο παρασκήνιο που κατέληξε στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου».
Υπενθυμίζεται σχετικά ότι το άκρως απόρρητο τηλεγράφημα της CΙΑ αναφέρει ότι ο Κ. Μητσοτάκης ήταν σε επαφή με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο και με τον στενό συνεργάτη του Κ. Γλύξμπουργκ ταγματάρχη Μιχ. Αρναούτη για τη συνωμοσία, η οποία στο τηλεγράφημα αναφέρεται υπό την κομψή ορολογία «σε σχέση με μελλοντικές κυβερνητικές αλλαγές».
Το έγγραφο καταγράφει τις κινήσεις που θα γίνονταν για την ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης της χώρας, οι οποίες θα είχαν αφετηρία τις επιθέσεις της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Ελευθερία» του Παν. Κόκκα. Ο τελευταίος απαιτούσε ως αντάλλαγμα να δοθεί στον Κ. Μητσοτάκη η θέση του υπουργού Συντονισμού ή αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης των αποστατών. Οι συνωμότες είχαν αποφασίσει να ανατεθεί η πρωθυπουργία στον Στ. Στεφανόπουλο, όπως και έγινε. Ως βασικός λόγος για την ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου προβαλλόταν η στροφή της κυβέρνησης σε πιο αριστερές θέσεις και ο ρόλος επ΄ αυτού του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η δημοσιοποίηση του ντοκουμέντου, που εξακολουθεί να παραμένει «άκρως απόρρητο» στα αρχεία της CΙΑ, οφείλεται στον ιστορικό Σπ. Δράινα, ο οποίος το εντόπισε αρχειοθετημένο σε φάκελο που είχε στείλει ο αναλυτής της υπηρεσίας Ρ. Κομερ στον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Λίντον Τζόνσον και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ, αναφορικά με την κατάσταση στην Ελλάδα.

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ «ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ»

Β. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ

Ενα επιστημονικό «συμπόσιο» μελέτης ιστορικών θεμάτων είναι χρήσιμο μόνον όταν αναδεικνύει κάποιες αλήθειες. Οταν εξαντλείται σε υποκειμενικές εκτιμήσεις, περιαυτολογίες ή ωραιολογίες, σκόπιμες διακηρύξεις, γενικούς αφορισμούς και προσπάθειες διατυπώσεως κάποιας γνώμης ή εντυπωσιασμού, δεν συμβάλλει στην ανάλυση των γεγονότων, ούτε εξυπηρετεί τον ιστορικό μελετητή.

Στο τελευταίο «συμπόσιο» του Ιδρύματος Κ. Μητσοτάκη, με θέμα «Από τον Ανένδοτο έως τη δικτατορία», ανέκυψαν ορισμένες σημαντικές αλήθειες, που δεν φωτίστηκαν επαρκώς. Και τούτο, διότι δεν δόθηκε ο λόγος στους ακροατές, μετά την ολοκλήρωση της συζητήσεως «στρογγυλής τραπέζης» μεταξύ των κκ. Ευ. Βενιζέλου, Ν. Κωνσταντοπούλου, Αλ. Λυκουρέζου, Αλέξη Παπαχελά και Γ. Μαυρογορδάτου.

Ο «συντονιστής» της συζητήσεως έκρινε ότι έπρεπε να δώσει τον λόγο αυθαιρέτως και κατ' εξαίρεση μόνον στον υιό του αειμνήστου Γ. Μαύρου, αρνήθηκε δε να ανταποκριθεί στα αιτήματα άλλων ακροατών, χωρίς καμία έστω και στοιχειώδη εξήγηση. Κατά δε την προσωπική ανάπτυξη των απόψεών του χαρακτήρισε τις πράξεις των βασιλέων Κωνσταντίνου Α' κατά τα έτη 1915 έως 1917 και Κωνσταντίνου Β' το 1965 με την άκρως ανεπίτρεπτη για επιστημονικό συνέδριο λέξη «αλητεία»! Η λέξη αυτή, που ανήκει στο λεξιλόγιο των «τριόδων», δεν είναι συγχωρητή σε ένα συνέδριο μελέτης της Ιστορίας.

Παρά ταύτα, πρώτη μεγάλη αλήθεια που ανέκυψε στο συμπόσιο αυτό είναι αυτή την οποία διετύπωσε στο τέλος της εισαγωγικής του ομιλίας ο πρόεδρος κ. Κ. Μητσοτάκης, λέγων περίπου ότι ο προδικτατορικός πολιτικός κόσμος, ενώ κατέκρινε τον νεαρό βασιλέα για τις συνταγματικές εκτροπές του, τις επιζητούσε όταν τον ωφελούσαν. Πράγματι, τέτοιες συνταγματικές εκτροπές ανεκτές από μια μερίδα ή την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήσαν άφθονες..

[ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/5/2008]

ΤΑ «ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ» ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΤΟΝ «ΜΠΑΞΕ» ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ

Την ιστορία της Αποστασίας, το καλοκαίρι του 1965, επιχείρησε να «αναθεωρήσει» ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης με το τριήμερο Συμπόσιο του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Κυρ. Μητσοτάκης» που ολοκληρώθηκε την περασμένη Πέμπτη. Ο κ. Μητσοτάκης επέμεινε ότι οι ενέργειές του εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένες πολιτικά, υπογραμμίζοντας ότι ενήργησε με γνώμονα το συμφέρον του τόπου και τόνισε με έμφαση ότι δεν ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπανδρέου. Χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λέξη Αποστασία, στην εισαγωγική του ομιλία «αθώωσε» πολιτικά τον εαυτό του, επιρρίπτοντας ευθύνες σε άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της εποχής και κυρίως στους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου. Ειδικά για τον τελευταίο, που ήταν και ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος επί δεκαετίες, εμφανίστηκε ιδιαίτερα επικριτικός, θεωρώντας ουσιαστικά ότι για την κρίση έφταιγε εκείνος.

Καθ' όλη τη διάρκεια του Συμποσίου ήταν εμφανής η προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να αποποιηθεί τις πολιτικές του ευθύνες για την πολιτική αναταραχή εκείνης της περιόδου, λέγοντας ότι δεν έφταιγε για τη σύγκρουση, δεν την ήθελε, δεν τη σχεδίασε, ούτε είχε να αποκομίσει όφελος. Υποστηρίζοντας ότι έχει λύσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία, απάντησε στους επί χρόνια επικριτές του περί Αποστασίας με τη φράση: «Το προσωπικό τίμημα των γεγονότων του 1965, πολιτικά, εκλογικά και ιστορικά το έχω καταβάλει. Ισως και με το παραπάνω. Δίκαια ή άδικα».

Σε ένα φιλικό περιβάλλον, έδωσε τη δική του εκδοχή για την Ιστορία. Εμφανίστηκε ως ο βέβαιος διάδοχος του Γεωργίου Παπανδρέου στην ηγεσία της Ενώσεως Κέντρου και υποστήριξε ότι δεν είχε κανένα λόγο να αποχωρήσει. Στο στόχαστρό του δεν βρέθηκε μόνον η οικογένεια Παπανδρέου, αλλά τόσο ο τότε βασιλεύς Κωνσταντίνος, όσο και τα ιστορικά στελέχη της ΕΡΕ, όπως οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Η εμμονή του όμως εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου κυριάρχησε: «Ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου μου εξομολογήθηκε και εμένα άλλωστε, όταν βρεθήκαμε και οι δύο κρατούμενοι στο κέντρο των τεθωρακισμένων αμέσως μετά το ξέσπασμα της δικτατορίας, ότι "ο Ανδρέας τα έκανε όλα"». Σύμφωνα με την εκδοχή του, ο Γέρος της Δημοκρατίας του είπε: «Μου εζήτησε ο βασιλεύς να τον διαγράψω και θα τον διέγραφα (τον Ανδρέα)».

Σε σχέση με την υπόθεση «Ασπίδα» είπε ότι επρόκειτο για παράνομη οργάνωση, η ύπαρξη της οποίας έδωσε επιχειρήματα στο παλάτι, αλλά ταυτοχρόνως επιτέθηκε και στον τέως βασιλιά λέγοντας ότι το τραγικό λάθος του ήταν που όρκισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, πριν ακόμα υποβάλει ο Γεώργιος Παπανδρέου την παραίτησή του. «Ο τότε βασιλέας επίσπευσε τη ρήξη, την κατέστησε αναπόφευκτη και δημιούργησε με την πράξη του αυτή ένα τραγικό αδιέξοδο» τόνισε και σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στην απειρία του.

Σε μερικά σημεία είχε και διάθεση αυτοκριτικής, όταν σημείωσε ότι θα έπρεπε αυτός και τα άλλα στελέχη που είχαν κοινή στόχευση να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια προς το Καστρί προκειμένου να βρεθεί μια λύση και παραδέχθηκε: «Δυστυχώς, η επιλογή μας δεν έφερε αποτέλεσμα. Αυτό ήταν το χειρότερο. Καήκαμε χωρίς να σώσουμε τον τόπο, αφού δεν αποτρέψαμε τελικά την εκτροπή». Βέβαια στην τελευταία ημέρα του συνεδρίου υπογράμμισε ότι πίεζε ως την τελευταία στιγμή τον Γεώργιο Παπανδρέου να μην προχωρήσει σε ρήξη με τον Κωνσταντίνο.

Αρνήθηκε τον σκοτεινό ρόλο των Αμερικανών στην ανατροπή του Παπανδρέου με τη φράση: «Εγώ αυτά τα βλέπω ως άλλοθι των ελλήνων πολιτικών. Οταν εμείς τα κάνουμε μούσκεμα, αναζητούμε έναν τρόπο να δικαιολογηθούμε. Και πότε μας φταίνε οι ξένοι, πότε οι χούντες οι οποίες υπήρχαν». Επίσης άνοιξε μέτωπο και με την Αριστερά, γιατί δεν συνέβαλε ενεργά για να ξεπεραστεί η κρίση και να αποτραπεί η δικτατορία...

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/5/2008]