Β. Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ
Ενα επιστημονικό «συμπόσιο» μελέτης ιστορικών θεμάτων είναι χρήσιμο μόνον όταν αναδεικνύει κάποιες αλήθειες. Οταν εξαντλείται σε υποκειμενικές εκτιμήσεις, περιαυτολογίες ή ωραιολογίες, σκόπιμες διακηρύξεις, γενικούς αφορισμούς και προσπάθειες διατυπώσεως κάποιας γνώμης ή εντυπωσιασμού, δεν συμβάλλει στην ανάλυση των γεγονότων, ούτε εξυπηρετεί τον ιστορικό μελετητή.
Στο τελευταίο «συμπόσιο» του Ιδρύματος Κ. Μητσοτάκη, με θέμα «Από τον Ανένδοτο έως τη δικτατορία», ανέκυψαν ορισμένες σημαντικές αλήθειες, που δεν φωτίστηκαν επαρκώς. Και τούτο, διότι δεν δόθηκε ο λόγος στους ακροατές, μετά την ολοκλήρωση της συζητήσεως «στρογγυλής τραπέζης» μεταξύ των κκ. Ευ. Βενιζέλου, Ν. Κωνσταντοπούλου, Αλ. Λυκουρέζου, Αλέξη Παπαχελά και Γ. Μαυρογορδάτου.
Ο «συντονιστής» της συζητήσεως έκρινε ότι έπρεπε να δώσει τον λόγο αυθαιρέτως και κατ' εξαίρεση μόνον στον υιό του αειμνήστου Γ. Μαύρου, αρνήθηκε δε να ανταποκριθεί στα αιτήματα άλλων ακροατών, χωρίς καμία έστω και στοιχειώδη εξήγηση. Κατά δε την προσωπική ανάπτυξη των απόψεών του χαρακτήρισε τις πράξεις των βασιλέων Κωνσταντίνου Α' κατά τα έτη 1915 έως 1917 και Κωνσταντίνου Β' το 1965 με την άκρως ανεπίτρεπτη για επιστημονικό συνέδριο λέξη «αλητεία»! Η λέξη αυτή, που ανήκει στο λεξιλόγιο των «τριόδων», δεν είναι συγχωρητή σε ένα συνέδριο μελέτης της Ιστορίας.
Παρά ταύτα, πρώτη μεγάλη αλήθεια που ανέκυψε στο συμπόσιο αυτό είναι αυτή την οποία διετύπωσε στο τέλος της εισαγωγικής του ομιλίας ο πρόεδρος κ. Κ. Μητσοτάκης, λέγων περίπου ότι ο προδικτατορικός πολιτικός κόσμος, ενώ κατέκρινε τον νεαρό βασιλέα για τις συνταγματικές εκτροπές του, τις επιζητούσε όταν τον ωφελούσαν. Πράγματι, τέτοιες συνταγματικές εκτροπές ανεκτές από μια μερίδα ή την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήσαν άφθονες..
[ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/5/2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου