ΤΟ ΚΑΖΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

• Ενδιαφέρουσες οι απόψεις του Γιώργου Γιαννουλόπουλου κι ας μας στεναχωρούν λίγο. Ωστόσο, πρέπει να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα και όχι να κρύβουμε το κεφάλι μας σαν τη στρουθοκάμηλο, διότι τότε οι τύποι σαν τον Μπερλουσκόνι και τον εγχώριο ομόλογό του, δηλαδή τον Καραμανλή, θα επιβιώνουν και θα θριαμβεύουν σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων. Δεν είναι δυνατό μετά από τόσα χρόνια αγώνων και στην Ιταλία και στην Ελλάδα, να βρισκόμαστε ξανά στην αρχή! Κάναμε έναν τεράστιο κύκλο για να βρεθούμε πάλι εκεί από όπου αρχίσαμε.
  

Μια μικρή ιστορία εν είδει παραβολής: φανατικός χορτοφάγος και τακτικός θαμώνας εστιατορίου για ανθρώπους με τις ίδιες διατροφικές επιλογές, ανακαλύπτει ότι στο μενού εμφανίστηκαν κάποια πιάτα που το έχουν το κρεατάκι τους. Οργισμένος αποχωρεί, πηγαίνει στη διπλανή ταβέρνα και χτυπάει ένα κιλό παϊδάκια.

Θα έλεγα ότι η αντίδρασή του ήταν επιεικώς παράλογη. Και όμως, εδώ και κάμποσα χρόνια, έχει γίνει το ερμηνευτικό μοντέλο για τη μετακίνηση ψηφοφόρων από τα αριστερά προς τα δεξιά, όπως συνέβη στην Ιταλία. Εδώ και κάμποσα χρόνια όμως εκκρεμεί και η απάντηση στο εξής προφανές ερώτημα: γιατί δεν πήγαινε σε κάποιο άλλο εστιατόριο, όπου οι αυστηροί κανόνες της χορτοφαγίας τηρούνται ακόμα; Οσον αφορά δε το συγκεκριμένο γεγονός, γιατί οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την Κεντροαριστερά του Βελτρόνι για να πάνε στη Δεξιά του Μπερλουσκόνι και όχι στην πιο Αριστερά του Μπερτινότι; Και ας υποθέσουμε ότι κι αυτός τη λέρωσε τη φωλιά του με τα μπες-βγες στις «αστικές» κυβερνήσεις. Τότε γιατί εδώ στην Ελλάδα το τιμημένο ΚΚΕ παραμένει κολλημένο στο 7%, αν και δεν έβαλε ούτε σταγόνα νερό στο κατακόκκινο κρασί του;

Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Γ. Πρετεντέρης τις προάλλες, για να εισπράξει την απάντηση ότι «ο προπαγανδιστικός βομβαρδισμός... η χειραγώγηση, η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός, οι λογής λογής εκβιασμοί επιδρούν στη συνείδηση και στην ψήφο». Ετσι, για άλλη μια φορά και με την οξυδέρκεια εκείνων που νομίζουν ότι φεύγει το λιμάνι και όχι το πλοίο, ο «Ριζοσπάστης» μας πληροφορεί ότι ζούμε ακόμα στη δεκαετία του '50. Συμπεραίνω ότι κάτω από συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, σαν αυτές που ίσχυαν στις «σοσιαλιστικές» χώρες, το ΚΚΕ θα έπιανε τα φυσιολογικά του ποσοστά, γύρω στο 99%.

Για να σοβαρευτούμε όμως, υπάρχει και άλλη εξήγηση: η διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης προς τα δεξιά έχει υπονομεύσει τα παλιά σχήματα και συνεπώς στις μέρες μας η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς έπαψε να ισχύει, με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να μετακινούνται με υπερβολική ευκολία ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα -όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά παντού- εφόσον το ποιο θα επιλέξουν στερείται σημασίας.

Θα χαρακτήριζα την εξήγηση αυτή ακριβή αλλά όχι πλήρη. Ακριβή, διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Π.χ. είναι γελοίο το ΠΑΣΟΚ να παίρνει «αριστερές στροφές» που θα ξεχάσει τη νύχτα των εκλογών, αν ποτέ τις κερδίσει. Και όχι πλήρη, επειδή βγάζει τεχνηέντως από τη συζήτηση ένα πελώριο γεγονός: το αδιέξοδο και την αποτυχία του σοσιαλισμού. Φυσικά, ουδείς το αρνείται. Ούτε και ο Α. Τσίπρας ως εκπρόσωπος της γενιάς που το 1989 ήταν στους παιδικούς σταθμούς. Ομως στις εμβριθείς αναλύσεις για το σημερινό πολιτικό τοπίο δεν μνημονεύεται καν ως παράγοντας που το διαμορφώνει. Δηλαδή, συνέβη μεν αλλά δεν είχε επιπτώσεις, άρα μιλάμε ωσάν να μη συνέβη. Φτάνουμε έτσι στο ακόμα γελοιότερο, να λοιδορούμε τους σοσιαλδημοκράτες επειδή η ιδεολογία τους φθίνει μέχρι σημείου εξαφανίσεως, και παράλειψη αδόξως και παταγωδώς, αφού πρώτα δημιούργησε καθεστώτα ζόφου που μόνο ο Κάφκα θα μπορούσε να φανταστεί.

Η Αριστερά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχει ακόμα τη δυνατότητα να αλιεύει δυσαρεστημένους από τα εστιατόρια της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά όχι τα κότσια να ανοίξει το δικό της, όπου θα σερβίρεται ο σοσιαλισμός με μια νέα συνταγή για να μην πάθουμε ξανά τα ίδια.

[Εν-στάσεις, Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 25/5/2008]