Ο κ. Κ. Μητσοτάκης αποφάσισε για λόγους μάλλον δυσνόητους από άποψη πολιτική να αναφερθεί στην «αποστασία» του 1965. Οντως πολύ αργά και πιθανότατα επί ματαίω. Το θέμα έχει κλείσει με συνολική καταδίκη του απονενοημένου εκείνου εγχειρήματος.
Η τοποθέτηση του κ. Μητσοτάκη ουδέν το ουσιαστικόν προσεκόμισε. Επέρριψε ευθύνες στον Γεώργιο Παπανδρέου, στον υιό του Ανδρέα, και φυσικά στον τότε Βασιλέα Κωνσταντίνο, που κατηγορείται κατά συνθήκη για όλες τις κακοδαιμονίες της ελληνικής φυλής.
Αλλά η πολιτική εκτροπή του 1965 έχει και μιαν άλλη ανάγνωση, που ξεκινά μερικά χρόνια πριν από τα «Ιουλιανά». Ειδικότερα, η σύμπηξη της Ενώσεως Κέντρου υπήρξε αποτέλεσμα του πανικού, που δημιούργησε η ανάδειξη της ΕΔΑ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, με ποσοστό 24%, στις εκλογές του 1958. Η λαϊκή της βάση δεν ήταν ενιαία, και η συνύπαρξη πολιτικών διαφόρων τάσεων –ενίοτε αντιθέτων σε κραυγαλέο βαθμό– υπήρξε αποτέλεσμα διεργασιών πολλών παραγόντων και φυσικά των Ανακτόρων.
Είναι παράδοξο από την άποψη αυτή ότι η Ε.Κ. δεν λειτούργησε –όπως ανέμενε η τότε καθεστηκυία τάξη– ως εναλλακτικό της εξουσίας αστικό κόμμα, αλλά περίπου ως «επαναστατική παράταξη»· μετά την ήττα της στις εκλογές του 1961, επεδόθη σε μία επίθεση, μοναδική σε οξύτητα, εναντίον της ΕΡΕ και του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή.
Ο «Ανένδοτος Αγών», ωστόσο, στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο είχε διαδραματίσει και ο κ. Μητοστάκης, είχε παράπλευρη και ουσιαστικότατη συνέπεια: ριζοσπαστικοποίησε ένα σημαντικότατο –μη κομμουνιστικό τμήμα– της νεολαίας και γενικότερα του πληθυσμού της χώρας.
Καθώς η σύγκρουση, αρχικώς με την ΕΡΕ και στη συνέχεια με τα Ανάκτορα, γινόταν βιαιότερη, οι ριζοσπαστικοποιημένες δυνάμεις του Κέντρου αναζήτησαν ηγέτη· τον βρήκαν στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και όχι φυσκά στον υπερήλικα Γεώργιο Παπανδρέου, στον κ. Μητσοτάκη ή στον «σκληρό πυρήνα» της Ε.Κ.
Επικρίνει, επίσης, ο κ. Μητσοτάκης τη συμφωνία των Ανακτόρων με τον αρχηγό της ΕΡΕ Παν. Κανελλόπουλο και της Ε.Κ. Γ. Παπανδρέου, που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Στ. Στεφανόπουλου, με το επιχείρημα ότι ήταν «μυστική». Η ουσία όμως της συμφωνίας εκείνης ήταν ότι ο Κωνσταντίνος έκρινε τελικά ότι η αποκατάσταση της ομαλότητος μπορούσε να επιτευχθεί μόνον με συνεννόηση –μυστική ασφαλώς– των δύο κομμάτων που εξέφραζαν τη συντριπτική πλειοψηφία των μη κομμουνιστών πολιτών της χώρας. Το ΦΙΔΗΚ, το κόμμα των «αποστατών», δεν μετείχε στον νέο διακανονισμό· είχε περιέλθει πλέον στα αζήτητα... [Tου Κώστα Ιορδανίδη, Η Καθημερινή, 11/5/2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου