Κύριε Διευθυντά,
Δεδομένου ότι θεωρώ χρήσιμο το διάλογο για την εποχή εκείνη με οποιαδήποτε μορφή, στα μέσα ενημέρωσης, ή -το καλύτερο - στο πλαίσιο της επιστημονικής συζήτησης που γίνεται πλέον για τη δεκαετία του ΄60, ήμουν παρών καθ΄ όλη τη διάρκεια του Συμποσίου του Ιδρύματος Μητσοτάκη, επί δυόμισι ημέρες, απαντώντας σε όποιο καινούργιο στοιχείο τέθηκε- ειδικότερα όταν με αφορούσε- από όποια πλευρά και αν προερχόταν. Το ίδιο θα κάνω και για τα σημεία που με αφορούν στο έγγραφο της CΙΑ που δημοσιεύετε στο σημερινό σας πρωτοσέλιδο δημοσίευμα υπό τίτλο, «Το Ντοκουμέντο της συνωμοσίας, χέρι-χέρι Τέως Μητσοτάκης έριξαν τον Παπανδρέου», τα οποία είναι δύο: Το πρώτον, ότι ο Κόκκας συμφώνησε να πάρει θέση κατά του Γεωργίου Παπανδρέου, εφόσον ανελάμβανα τη θέση του Υπουργού Συντονισμού ή του Αντιπροέδρου. Πέραν του ότι, όπως και στο Συμπόσιο για άλλη μια φορά σαφώς διετύπωσαπαρά τη στενή φιλία μου με τον Πάνο Κόκκα, τον οποίο μέχρι τέλους ετίμησα- δεν είμαι και δεν μπορεί να θεωρούμαι υπεύθυνος για ό,τι τυχόν εκείνος έπραξε ή έγραψε, όπως δεν ήταν και αυτός υπεύθυνος για τις δικές μου πράξεις, το γεγονός παραμένει ότι το κίνητρο για τις επιλογές μου δεν ήταν η θέσις μου στην κυβέρνηση. Πανίσχυρος Υπουργός Οικονομικών ήμουν, Συντονισμού έμεινα και Αντιπρόεδρος δεν έγινα διότι δεν επεδίωξα να γίνω. Το δεύτερο σημείο που με αφορά είναι ότι «σύμφωνα με τον Ταγματάρχη Μιχάλη Αρναούτη ή ο Βασιλεύς ή ένας εκ των εκπροσώπων του βρισκόταν σε επαφή με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σε σχέση με τις μελλοντικές κυβερνητικές αλλαγές». Με το παλάτι όλη αυτή την περίοδο δεν είχα καμία απολύτως επαφή. Αν ήμουν σε επαφή δεν θα εχρειάζετο, στο αποκορύφωμα της κρίσεως, τη νύχτα προ της κρίσιμης συνάντησης Βασιλέως - Παπανδρέου, στην Κέρκυρα να μου στείλει με το βασιλικό αεροπλάνο τον Μάκη Αρναούτη, τον οποίο ούτε κατ΄ όψη εγνώριζα, να με ξυπνήσει και να μου ζητήσει την γνώμη μου. Τον εξόρκισα τότε να μην προχωρήσει σε ρήξη τονίζοντας ότι αν το πράξει θα θέσει εις κίνδυνο, όχι μόνο τη Δημοκρατία, αλλά και το θρόνο του. Νομίζω ότι αυτό απέτρεψε την ημέρα εκείνη τη ρήξη. Εγώ πάντως επειδή ανησυχούσα, την επομένη πήρα τα δύο μικρά κορίτσια μου και πήγα με κοντομάνικο πουκάμισο στο Ελληνικό την ώρα που έφευγε το αεροπλάνο με τον Γεώργιο Παπανδρέου, να τον αποχαιρετίσω και του πρότεινα ενώπιον μαρτύρων -ο ένας ήταν ο Ανδρέας Μοθωνιός- να κάμει ριζικό ανασχηματισμό, να βγάλει από την κυβέρνηση τον Ανδρέα και εμένα, ώστε λόγω της αίσθησης που θα εδημιουργείτο να περάσει απαρατήρητη η υποχώρησή του στο θέμα του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης. Όσα επικαλέστηκα στο Συμπόσιο δεν τα είπα για πρώτη φορά. Όλα, με πρώτη την αγόρευσή μου στη Βουλή στις 3 Αυγούστου του 1965, τα είπα όταν οι πρωταγωνιστές ζούσαν και είχαν κάθε λόγο να με διαψεύσουν, αν κάτι δεν ήτο ακριβές. Έγινε μάλιστα και διάλογος με τις γνωστές μεταδικτατορικές συνεντεύξεις στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στον οποίο μετέσχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτό τον διάλογο, διάλογο ελεύθερο και δημοκρατικό, κάναμε και στο Συμπόσιο, με ευρύτατη συμμετοχή από όλες τις πλευρές. Στο τελικό πάνελ παρεκάθησαν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ενώ είχα διερευνήσει και την πιθανότητα συμμετοχής στο Συμπόσιο και του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου και του Νίκου Παπανδρέου, ο οποίος δυστυχώς είπε ότι θα απουσίαζε. Επίσης επιδίωξα την συμμετοχή και άλλων παραγόντων που πρωταγωνίστησαν την εποχή εκείνη. Στην παρουσίαση της ομιλίας μου στο Συμπόσιο επικεντρώθηκα στις δύο καθοριστικές πολιτικές πράξεις, που κατά τη γνώμη μου διαμόρφωσαν τις εξελίξεις την εποχή εκείνη. Δεν αναφέρθηκα στα γεγονότα του παρασκηνίου, που ασφαλώς υπήρξε, ήταν πλούσιο σε διάφορες φάσεις και από διάφορες πλευρές. Δεν το έκανα διότι δεν συμμετείχα στο παρασκήνιο που κατέληξε στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου. Θα πρέπει όμως στο πλαίσιο του διαλόγου να αποτιμηθεί και αυτό ιστορικά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα. Με τη βεβαιότητα ότι δεν θα αρνηθείτε να δημοσιεύσετε σε ανάλογο θέση τη σημερινή, σύντομο άλλωστε, απάντησή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου