ΤΑ «ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ» ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΤΟΝ «ΜΠΑΞΕ» ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ

Ο Κ. Μητσοτάκης απολογείται: «Καήκαμε χωρίς να σώσουμε τον τόπο»...

Την ιστορία της Αποστασίας, το καλοκαίρι του 1965, επιχείρησε να «αναθεωρήσει» ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης με το τριήμερο Συμπόσιο του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Κυρ. Μητσοτάκης» που ολοκληρώθηκε την περασμένη Πέμπτη. Ο κ. Μητσοτάκης επέμεινε ότι οι ενέργειές του εκείνη την εποχή ήταν επιβεβλημένες πολιτικά, υπογραμμίζοντας ότι ενήργησε με γνώμονα το συμφέρον του τόπου και τόνισε με έμφαση ότι δεν ανέτρεψε τον Γεώργιο Παπανδρέου. Χωρίς να χρησιμοποιήσει τη λέξη Αποστασία, στην εισαγωγική του ομιλία «αθώωσε» πολιτικά τον εαυτό του, επιρρίπτοντας ευθύνες σε άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της εποχής και κυρίως στους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου. Ειδικά για τον τελευταίο, που ήταν και ο βασικός του πολιτικός αντίπαλος επί δεκαετίες, εμφανίστηκε ιδιαίτερα επικριτικός, θεωρώντας ουσιαστικά ότι για την κρίση έφταιγε εκείνος.

Καθ' όλη τη διάρκεια του Συμποσίου ήταν εμφανής η προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να αποποιηθεί τις πολιτικές του ευθύνες για την πολιτική αναταραχή εκείνης της περιόδου, λέγοντας ότι δεν έφταιγε για τη σύγκρουση, δεν την ήθελε, δεν τη σχεδίασε, ούτε είχε να αποκομίσει όφελος. Υποστηρίζοντας ότι έχει λύσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία, απάντησε στους επί χρόνια επικριτές του περί Αποστασίας με τη φράση: «Το προσωπικό τίμημα των γεγονότων του 1965, πολιτικά, εκλογικά και ιστορικά το έχω καταβάλει. Ισως και με το παραπάνω. Δίκαια ή άδικα».

Σε ένα φιλικό περιβάλλον, έδωσε τη δική του εκδοχή για την Ιστορία. Εμφανίστηκε ως ο βέβαιος διάδοχος του Γεωργίου Παπανδρέου στην ηγεσία της Ενώσεως Κέντρου και υποστήριξε ότι δεν είχε κανένα λόγο να αποχωρήσει. Στο στόχαστρό του δεν βρέθηκε μόνον η οικογένεια Παπανδρέου, αλλά τόσο ο τότε βασιλεύς Κωνσταντίνος, όσο και τα ιστορικά στελέχη της ΕΡΕ, όπως οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Η εμμονή του όμως εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου κυριάρχησε: «Ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου μου εξομολογήθηκε και εμένα άλλωστε, όταν βρεθήκαμε και οι δύο κρατούμενοι στο κέντρο των τεθωρακισμένων αμέσως μετά το ξέσπασμα της δικτατορίας, ότι "ο Ανδρέας τα έκανε όλα"». Σύμφωνα με την εκδοχή του, ο Γέρος της Δημοκρατίας του είπε: «Μου εζήτησε ο βασιλεύς να τον διαγράψω και θα τον διέγραφα (τον Ανδρέα)».

Σε σχέση με την υπόθεση «Ασπίδα» είπε ότι επρόκειτο για παράνομη οργάνωση, η ύπαρξη της οποίας έδωσε επιχειρήματα στο παλάτι, αλλά ταυτοχρόνως επιτέθηκε και στον τέως βασιλιά λέγοντας ότι το τραγικό λάθος του ήταν που όρκισε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, πριν ακόμα υποβάλει ο Γεώργιος Παπανδρέου την παραίτησή του. «Ο τότε βασιλέας επίσπευσε τη ρήξη, την κατέστησε αναπόφευκτη και δημιούργησε με την πράξη του αυτή ένα τραγικό αδιέξοδο» τόνισε και σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στην απειρία του.

Σε μερικά σημεία είχε και διάθεση αυτοκριτικής, όταν σημείωσε ότι θα έπρεπε αυτός και τα άλλα στελέχη που είχαν κοινή στόχευση να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια προς το Καστρί προκειμένου να βρεθεί μια λύση και παραδέχθηκε: «Δυστυχώς, η επιλογή μας δεν έφερε αποτέλεσμα. Αυτό ήταν το χειρότερο. Καήκαμε χωρίς να σώσουμε τον τόπο, αφού δεν αποτρέψαμε τελικά την εκτροπή». Βέβαια στην τελευταία ημέρα του συνεδρίου υπογράμμισε ότι πίεζε ως την τελευταία στιγμή τον Γεώργιο Παπανδρέου να μην προχωρήσει σε ρήξη με τον Κωνσταντίνο.

Αρνήθηκε τον σκοτεινό ρόλο των Αμερικανών στην ανατροπή του Παπανδρέου με τη φράση: «Εγώ αυτά τα βλέπω ως άλλοθι των ελλήνων πολιτικών. Οταν εμείς τα κάνουμε μούσκεμα, αναζητούμε έναν τρόπο να δικαιολογηθούμε. Και πότε μας φταίνε οι ξένοι, πότε οι χούντες οι οποίες υπήρχαν». Επίσης άνοιξε μέτωπο και με την Αριστερά, γιατί δεν συνέβαλε ενεργά για να ξεπεραστεί η κρίση και να αποτραπεί η δικτατορία...

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/5/2008]