Γ. ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ "Η δικτατορία του εικονικού"
[...] Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί απροκάλυπτη βία, φανερώνεται ένσαρκα και ένστολα, έχει πρόσωπο ορατό. Τη βλέπουμε και την αισθανόμαστε ως εφιαλτική πραγματικότητα που όσο και να καμώνεται δεν μας ξεγελά. Η δικτατορία του εικονικού δεν έρχεται βίαια, δεν φορά στολή, έχει πολλά ποδάρια και πολλά πρόσωπα. Οι πολιτικοί λ.χ. που εμφανίζονται καθημερινά στο εικονοστάσι της τηλεόρασης, είτε ως κυβερνητικοί είτε ως αντιπολιτευόμενοι, προσπαθούν να μας πείσουν για κάτι που δεν υπάρχει. Το χειρότερο, προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που πράγματι βλέπουμε. Το υπουργείο Παιδείας, ως παράδειγμα, και τώρα και παλιότερα, πιστεύει πως μπορεί να αποδείξει, μέσα από διάφορα επικοινωνιακά κόλπα, πως όντως υφίσταται σήμερα στην Ελλάδα εκπαιδευτική πολιτική, πως όντως τα παιδιά μας μετέχουν, όπως λένε, της ελληνικής ή της ευρωπαϊκής παιδείας. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αν γινόταν μια πραγματική αξιολόγηση και των διδασκόντων και των διδασκομένων θα φαινόταν όχι έλλειμμα αλλά χάος. Οι πανελλαδικές εξετάσεις, που επίκεινται οσονούπω, μας αποκαλύπτουν κάθε χρόνο μια εφιαλτική πραγματικότητα, την οποία οι «αρμόδιοι» ερμηνεύουν εντελώς παραπλανητικά. Η παιδεία μας, η οικονομία μας, το περιβάλλον μας, ο πολιτισμός μας και όλως ιδιαιτέρως ο αθλητισμός μας ως προβαλλόμενη εικονική πραγματικότητα είναι η πραγματική εκτροπή από την καθημερινή ζώσα δημοκρατία. Ακούμε πολλές φορές πως υπάρχει έλλειμμα πολιτικής. Το σωστό είναι να αναφερόμαστε σε έλλειμμα πραγματικότητας...ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ "Η κυριαρχία του φόβου"
[...] Μέσα από τον δίαυλο του φόβου συντελείται επιτυχώς το πέρασμα από τη λογική στην παράνοια. Ενα πέρασμα που ευνοεί, όπως θα έλεγε ο Σιοράν, τις ιδεολογίες, τις θεωρίες και τις αιμοσταγείς φάρσες. Να θυμίσουμε εδώ ότι στη Βουλή των Αντιπροσώπων μία και μόνο μία φωνή, της Δημοκρατικής Μπάρμπαρα Λι, έναντι τετρακοσίων είκοσι(!), υποστήριξε ότι «η στρατιωτική δράση δεν θα εμποδίσει να διαπραχθούν και άλλες πράξεις διεθνούς τρομοκρατίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών». Στο όνομα του φόβου θα συντελεσθούν όλα τα δεινά της επόμενης ημέρας. Είμαστε ήδη στην επόμενη ημέρα.
Στο όνομα του φόβου ο άνθρωπος συρρικνώνεται. Υψώνει τείχη ψευδο-προστασίας και αμπαρώνεται σε ένα κελί. Οτιδήποτε ξεφεύγει είναι επικίνδυνο.
Στο όνομα του φόβου οι πεινασμένοι και οι εξαθλιωμένοι ζουν υπό τη συνεχή απειλή μιας φυσικής πλέον εξόντωσης. Φοβούνται πως αύριο θα ξυπνήσουν και θα είναι νεκροί. Νεκρός είναι το αμέσως επόμενο στάδιο.
Στο όνομα του φόβου το «εμείς» αναγορεύεται σε υπέρτατη αξία και το «οι άλλοι» σε θανάσιμη απειλή.
Στο όνομα του φόβου οι αποχρώσεις χάνονται και ο κόσμος χωρίζεται σε απόλυτα καλά και απόλυτα κακά αντικείμενα. Η μισαλλοδοξία και το μίσος κατακλύζουν τον ψυχισμό. Ο άνθρωπος καταστρέφει για να μην καταστραφεί.
Στο όνομα του φόβου γίνεσαι μικρό παιδί. Παλινδρομείς. Γυρνάς πίσω σε μακρινές εποχές. Τότε που η σκέψη σου ήταν παντοδύναμη. Αρκεί να επιθυμούσες κάτι για να πιστέψεις ότι θα γίνει. Γίνεσαι σαν εκείνο το μικρό παιδί που, τρέμοντας τα φαντάσματα, σκεπαζόταν με ένα σεντόνι και έκανε το φάντασμα για να καταπολεμήσει τον φόβο του.
Το μόνο που θες είναι αυτό που ανέκαθεν μυστικά επιθυμούσες. Να μην πεθάνεις ποτέ. Ολα όμως γύρω σου για θάνατο μιλούν. Και από εδώ είναι που ο φόβος αντλεί την πανίσχυρη δύναμή του. Το μόνο αντίδοτο στον φόβο είναι ο ίδιος ο φόβος. Η επίκληση του αφανισμού που επιφέρει η κυριαρχία του.
Γ. ΒΩΚΟΣ "Οι αποικίες και οι αποικιοκράτες της σκέψης"
Ας πούμε ότι ονομάζουμε αιρετική την αντίπαλη σκέψη, όταν δεν έχει ακόμη καταφέρει να αποκτήσει την ισχύ που απολαμβάνει η δική μας. Μόλις όμως το καταφέρει - αν τελικά το πετύχει -, είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε για σχίσμα. Αν μάλιστα η σκέψη των αντιπάλων μας υπερισχύσει, τότε βρισκόμαστε μόνοι να δίνουμε σημασία στη σκέψη μας και μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Οι προηγούμενες διακρίσεις, στο μέτρο που μπορούν να φανούν χρήσιμες, αφορούν κυρίως τη σκέψη που φιλοδοξεί να αποκτήσει οπαδούς, τείνοντας έτσι στη δημιουργία πλειοψηφικών ρευμάτων. Πλειοψηφικό όμως, ή όχι, το πρώτο και ίσως τελικά το μοναδικό μέλημα των ρευμάτων της σκέψης είναι η επιβίωσή τους. Για να την πετύχουν είναι υποχρεωμένα να επινοήσουν μια στοιχειώδη, στην αρχή, συστηματική σκευή, την οποία στη συνέχεια επιθυμούν να μετατρέψουν, με κάθε τρόπο, σε απόρθητο φρούριο. Εκεί συνεδριάζουν οι ιερείς του ρεύματος, σχεδιάζουν την ορθόδοξη πορεία του, επισημαίνουν και καταδικάζουν τις παρεκκλίσεις, στρατολογούν νέους οπαδούς, οργανώνουν ένα παρελθόν σύμφωνο με τα συμφέροντά τους και χτίζουν το μέλλον που προβλέπουν λαμπρό για όλους μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου