- Το ερώτημα των ημερών αφορά τη δυνατότητα της εργαζόμενης πλειοψηφίας να αντιμετωπίσει την ιστορικής σημασίας ανατροπή κατακτήσεων αιώνα εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
- Να ανατρέψει το ταξικό ψεύδος που εμφανίζεται ως αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα. Ο,τι αποτελεί στενό ιδιοτελές ταξικό συμφέρον, χρόνιο πολιτικό ζητούμενο της οικονομικής ολιγαρχίας της Ελλάδας, καθώς και ανάγκη για τη στερέωση της συμμαχίας της με τις άρχουσες τάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη διεθνή κεφαλαιοκρατία μέσω του ΔΝΤ, παρουσιάζεται ως συνολικό κοινωνικό συμφέρον και ανάγκη.
- Στο τέλος της σημερινής ταξικής και πολιτικής διαπάλης δεν θα γίνει ταμείο μόνο για το ύψος των μισθών και των συντάξεων, αλλά και για τη δυνατότητα ή όχι της συνολικής πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης. Τη δυνατότητα να έχει φωνή και λόγο ως η βασική τάξη παραγωγής αγαθών και πολιτισμού και ευρύτερα, και όχι σπασμωδική συμπεριφορά αδύναμου, κατακερματισμένου και κυριαρχούμενου πλήθους. Η Αριστερά, εγκλωβισμένη στο αριστερό άκρο του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, ως φωνή ηθικής κριτικής (όταν δεν συμμετέχει και σε κυβερνήσεις συναλλαγής με αστικά κόμματα), έχει χάσει εδώ και δεκαετίες τον ουσιαστικό ρόλο της. Αποδέχτηκε την πρωτοκαθεδρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και παγκοσμιοποίησης, αναγορεύοντας πολιτικές και οικονομικές επιλογές του κεφαλαίου σε ουδέτερες αναγκαιότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτήν, η εισαγωγή του ευρώ. Διατήρησε για τον εαυτό της τον θεματοφύλακα των εργατικών δικαιωμάτων, αντιλαμβανόμενη την εργατική πλειοψηφία περισσότερο ως τη μεγαλύτερη συντεχνία και εκλογικό κοινό, παρά ως δρων κοινωνικό υποκείμενο.
- Αφαίρεσε έτσι τον πολιτικό ρόλο από τις εργατικές διεκδικήσεις και τη δυναμική που αυτές έχουν, τόσο για την αγωνιστική αποτελεσματικότητα όσο και για τον μετασχηματισμό τους σε συνολικό πολιτικό αγώνα που να αποτελεί πολιτική απειλή για τις κυρίαρχες πολιτικές. Ακόμη και σήμερα, η Αριστερά δεν προτάσσει την ανάγκη για ένα πολιτικό εργατικό κίνημα που να θέτει στόχο την ανατροπή της επίθεσης, την αλλαγή του κοινωνικού συσχετισμού προς όφελος του κόσμου της εργασίας και τη διεκδίκηση μιας κοινωνικής συγκρότησης, με θεμέλιο τη συλλογική ιδιοκτησία, τη δημοκρατία των παραγωγών του πλούτου, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και φυσικά το τέλος της ληστρικής κυριαρχίας επί της φύσης.
- Μέσα από στιγμιότυπα αποσπασματικών κινητοποιήσεων, αναζητά μάταια την εξαργύρωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας σε εκλογική και πολιτική επιρροή, ενώ ταυτόχρονα υπόσχεται ζωή χαρισάμενη σε μια «λαϊκή εξουσία» που κάποτε θα προκύψει με μαγικό τρόπο. Η κρίση της Αριστεράς είναι κρίση στρατηγικής, περιεχομένου και ρόλου. Ενδειξη αποσύνδεσής της από την ταξική κοινωνική πάλη, υποταγής στον κοινοβουλευτισμό και επικράτησης του κομφορμισμού στη δημόσια εικόνα της. Γι' αυτό και διασπάται συνεχώς, ακόμη και όταν υμνεί την ενότητα. Στις κρίσιμες δεκαετίες του '80 και του '90, η Αριστερά έπαιξε αρνητικό ρόλο, συμβάλλοντας στην εμπέδωση των αστικών μύθων και των αντιδραστικών εκσυγχρονισμών. Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Με τη νεολαιίστικη έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008 και τον εργατικό σεισμό της απεργίας και της διαδήλωσης της 5ης Μάη, αναδύεται μια νέα εποχή, που καθορίζεται από τον κοινωνικό αγώνα ζωής ή θανάτου, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά.
* Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ) και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
- Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά συγκροτείται μέσα σε αυτή τη δυναμική. Η κοινή δράση της Αριστεράς είναι το ελάχιστο ζητούμενο, το προφανές. Το ουσιώδες ερώτημα αφορά τον στρατηγικό επαναπροσανατολισμό της και εδώ ακριβώς θα κριθεί το αν η σημερινή της κρίση θα αποκτήσει δημιουργικό χαρακτήρα. Αν δηλαδή θα εκφραστεί όχι με μια κρίση εκφυλιστικού χαρακτήρα των σημερινών οργανισμών της, αλλά με τη βαθύτερη αναδιάταξη του ιδεολογικού και πολιτικού συσχετισμού, σε μια κατεύθυνση αναζήτησης ενός νέου φορέα της εργατικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου