[Tου Πασχου Μανδραβελη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/6/2012]. Ποιο είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Ιφικράτη Αμυρά; Και γιατί τον απέσυρε, τελικώς, από τα ψηφοδέλτιά του; Είναι οι διαφορές τους αισθητικού τύπου, επειδή ο (έστω για λίγες ώρες) υποψήφιος βουλευτής του μιλούσε για ένοπλη αυτοοργάνωση του λαού με τσεκούρια, μαχαίρια, πιστόλια κ.λπ.; Ομως: αν ζούμε υπό «κατοχή» όπως υποστηρίζει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, τότε όσα προτείνει ο κ. Αμυράς είναι εθνικό καθήκον. Αν υπήρχε «νέα κατοχική κυβέρνηση με τον δεύτερο κατά σειρά πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο», όπως δήλωσε το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ κ. Τ. Κανταράς, τότε ο ένοπλος αγώνας επιβάλλεται.
Αν πάλι έχει επιβληθεί «χούντα», η δυναμική αντίσταση είναι δημοκρατικό καθήκον, όπως επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματος. Το πρόβλημα δεν είναι ο (για λίγες ώρες) υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ρητορική του κόμματος, την οποία ο κ. Αμυράς προχώρησε στο επόμενο λογικό βήμα. Είναι η εσφαλμένη βάση στην οποία έχτισε τον συλλογισμό του και αποτελεί κοινή βάση πολλών στελεχών αυτού του πολιτικού νεφελώματος, που μόνο ελαφρυντικό του είναι ότι αποτελεί ένα τουρλουμπούκι απόψεων και προπαντός συνθημάτων.
Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδεολογική νομιμοποίηση της βίας και το βαθύτατο έλλειμμα σεβασμού προς τους δημοκρατικούς κανόνες. Δεν θα μιλήσουμε για τα στελέχη του που αθώωσαν πολιτικά τη δολοφονική δράση των τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη». Ούτε στις πομφόλυγες του κ. Τσίπρα για τον αιματοβαμμένο κομμουνιστή ηγέτη της Κίνας: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό».Θα αναφερθούμε στον σταρ της ποπ «διανόησης» κ. Σλαβόι Ζίζεκ, μιας και τον έφερε στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας για να μιλήσει μαζί του και να δώσει συμβουλές πώς θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα διάφορα παραληρήματά του ο Σλοβένος ψυχαναλυτής εκθειάζει ανοιχτά τη βία. (Εννοείται, μόνο την κόκκινη. Η μαύρη βία είναι αξιωματικά απεχθής.) Εκθείασε τον σφαγέα 2 εκατομμυρίων Καμποτζιανών: «ήθελα να παρουσιάσω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Πολ Ποτ.
Ηταν ένα ακραίο καθεστώς, όπου μερικές ιστορικές τάσεις εκφράζονταν σε καθαρή μορφή»· έγραψε υπέρ των σταλινικών διώξεων διανοουμένων παρ’ όλο που οι τελευταίοι δεν έκαναν τίποτε· έδειξε παραστατικά στην τηλεόραση πώς κόβονται τα κεφάλια των αντεπαναστατών κ.ά. Δηλαδή, υπό μία έννοια, ο κ. Αμυράς, που πρότεινε να αντισταθούμε στην κατοχή κόβοντας τα καλώδια της ΔΕΗ, μάλλον ρεφορμιστής είναι.
Βεβαίως ο κ. Ζίζεκ, ανάμεσα στις ακατανόητες μπούρδες που γράφει και στα χαμηλού επιπέδου ανέκδοτα «περί κοπής των όρχεων του καπιταλισμού», απλώς διαφοροποιεί το προϊόν του στην αγορά του πνεύματος. Πουλάει αίμα και καταπίεση ως κάτι νέο, λες και ο κόσμος δεν έζησε και δεν πλήρωσε όσα κηρύσσει.
Οι τσαρλατανισμοί του κ. Ζίζεκ, όπως και η τυχοδιωκτική ρητορεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχουν περίεργες επιπτώσεις στα άγουρα μυαλά. Νέα παιδιά, που δεν έχουν ζήσει τη χούντα και δεν έχουν διαβάσει για την Κατοχή, παρασύρονται από αυτού του τύπου τις ηλιθιότητες και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν ό,τι επιτάσσει η νιότη τους. Υπ’ αυτήν την έννοια ο κ. Αμυράς μπορεί να είναι το ορατό και γραφικό προϊόν των κηρυγμάτων βίας της παλαβής αριστεράς. Ας ελπίσουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο αόρατο και περισσότερο αποφασισμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου