Το λεξικό της εκλογικής ψευδολογίας

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

• Tου Παντελη Mπουκαλα, Η Καθημερινή, 24/6/2012 

Το Λεξικό των Εκλογών, έτσι όπως το έχει συντάξει η μια γενιά πολιτικής (αλλά και πολιτικαντισμού) μετά την άλλη, εμπλουτίζεται βεβαίως με κάθε αναμέτρηση, διαθέτει ωστόσο τα σταθερά, τα πάγια λήμματά του. Αλλα από αυτά είναι φωτεινά, άλλα μαύρα κι άλλα γκρίζα (το πού θα κατατάξει κανείς τα λήμματα της κολακείας, τα σταθερότερα εξ όλων, εξαρτάται από τη φιλολογική σχολή στην οποία ανήκει). Στα φωτεινά λήμματα, τόσο φωτεινά όσο και τα εκβιασμένα χαμόγελα των ηγετών στις θηρευτικές προεκλογικές αφίσες, πρωτεύουσα θέση κατέχει φυσικά το «όραμα». Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι η χρήση του δείχνει να υποχωρεί στην πραγματιστική, αν όχι κυνική εποχή μας, όπου σαν επίθετο της πάσης αγιοσύνης και πάσης αξιοσύνης πλασάρεται το «παραγωγικός»· όχι το «δημιουργικός», όχι, ακόμα και αυτό φαντάζει πια κατάλοιπο από τον καιρό του ρομαντισμού. «Οραμα», λοιπόν, και «ελπίδα», και «μέλλον», και «αύριο», και «εμείς» (ενίοτε εδώ γίνονται και οι συνήθεις παραπομπές στον Μακρυγιάννη, δίκην ιστοριοφιλολογικής τεκμηρίωσης), και «ο λαός», και «το δίκιο του λαού», και «η νεολαία μας» (το σύνθημα για τα «περήφανα γηρατειά» πάνε χρόνια που συνταξιοδοτήθηκε).

Aλλαγή ή επαναδιαπραγμάτευση της παρακμής;

• Tου Χρηστου Γιανναρα, Η Καθημερινή, 24/6/2012 

Tο λογικά πιθανότερο: Oι πολίτες, που στις 17 Iουνίου ψήφισαν τη N.Δ. και το ΠAΣOK, ζητούσαν απλώς σιγουριά παραμονής στο ευρώ και στην Eυρωπαϊκή Eνωση. Ψήφισαν αντιφάρμακο στον ΣYPIZA, αντίδοτο στο ρίσκο μονομερούς καταγγελίας του Mνημονίου και επιστροφής στη δραχμή. H ψήφος στη N.Δ. και στο ΠAΣOK δεν δόθηκε ούτε στον κ. Σαμαρά ούτε στον κ. Bενιζέλο, δεν δικαίωνε τις σπασμωδικές πολιτικές τους κουφοδοξίες, το όνειδος της ατολμίας τους να αφήνουν άθικτη τη σήψη, τη φαυλότητα, την κραυγαλέα ανθρώπινη ανεπάρκεια μέσα στα κόμματα όπου αρχηγεύουν. Mόνο πολίτες με παθολογική μικρόνοια ή με μαφιόζικη εκδοχή των κομμάτων θα μπορούσαν να παραβλέψουν το ολοφάνερο: Oτι στη σημερινή καταστροφή και στη διεθνή ανυποληψία οδήγησαν τη χώρα οι κυβερνήσεις του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Mε αμετανόητους τους αυτουργούς. Πολύ συνετά, για το κομματικό του συμφέρον, ο ΣYPIZA επέλεξε και επέμεινε στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το δις εξαμαρτείν...

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*Η ΑΥΓΗ: 26/06/2012

 Έγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη πρωί) φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή - υποτελειακή κυβέρνηση. Η α­στική τάξη μας (κομπραδόρικη, υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χού­ντα, 1974).

Ο Μαρξ πρότεινε στους οπαδούς του να στηρίξουν τους Εργατικούς εναντίον των Τόρηδων (και ταυτόχρονα να ετοιμάζουν το σχοινί για να τους κρεμάσουν) και ο Λένιν πρότεινε συνεργασία με τους ρεφορμιστές. Ήταν, λοιπόν, αμφότεροι οπορτουνιστές; Απλώς είχαν μυαλό, ήταν επαναστάτες και ήξεραν να υποτάσσουν την τακτική στη στρατηγική

Σήμερα: στρατηγική επιλο­γή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρ­χει δίνει μάχες. Και η δική μας; Έχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγ­μές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτι­κή με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).

Λοιπόν σήμερα: Έχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επανα­στατική κατάσταση. Αντίθετα: Έχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, ά­νοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεο­ναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει κα­ταφέρει (επί του παρόντος).

Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέ­φτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστε­ρά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους ά­μεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχημα­τίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγ­ματα με τη σειρά.

Ούλριχ Μπεκ: Η Ελλάδα πέτυχε να μπει στον επόμενο... γύρο του ευρώ

Ο διάσημος γερμανός κοινωνιολόγος επικρίνει την πολιτική της Μέρκελ και εκτιμά ότι η ήπειρος οδηγείται προς την κατεύθυνση μιας γερμανικής Ευρώπης

«Η Ευρώπη μοιάζει με τον Τιτανικό, ο οποίος έχει υποστεί ισχυρό ρήγμα στο κύτος του» υπογραμμίζει ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ

[Νίκος Χειλάς, ΤΟ ΒΗΜΑ: 24/06/2012]. Η Ελλάδα δεν είναι μοναχικό διαστημόπλοιο, χαμένο στο Διάστημα. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της ευρωζώνης. Η έξοδός της από αυτήν θα προκαλούσε αυτόματα τον ακρωτηριασμό της Νομισματικής Ενωσης, ενδεχομένως και την πλήρη διάλυσή της. Αυτό υποστηρίζει στην παρακάτω συνέντευξη ο διάσημος γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, προσθέτει, απομακρύνει τον κίνδυνο της εξόδου. Αυτό όμως δεν φτάνει. Εξίσου επιτακτική είναι και η ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας, καθώς και η αναδιανομή της δύναμης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που στη σημερινή της μορφή ευνοεί μία και μόνο χώρα: τη Γερμανία.

Η καταχρέωση των Ελλήνων αγροτών στην Τουρκοκρατία

Η δημιουργία τσιφλικιών μέσω της ιδιοποίησης της γης από τρίτους διά της μεθόδου της εξαγοράς χρέους

• Του Σπ. Ι. Ασδραχα*Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24/6/2012

Δεν θέλω να αναφερθώ στο σημερινό τύπο και τόπο της καταχρέωσης του Δημοσίου: θα αναφερθώ σε μιαν άλλη συλλογικότητα, τους άμεσους, κατ’ εξοχήν αγροτικούς, παραγωγούς των οποίων η εδαφική και συνάμα φορολογική ενότητα γίνεται θεσμός - «κοινότητα».

Αυτές οι ανθρώπινες συναθροίσεις στα χρόνια που μου είναι σχετικώς οικεία (τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) καταχρεώνονται, γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο χρηματικό κλάσμα του συνολικού φόρου και εθιμικών προσφορών που τον συνοδεύουν - τα «δοσίματα». Η συνήθης εξήγηση είναι ότι τούτο είναι συνέπεια της αύξησης της φορολογικής επιβάρυνσης. Η εξήγηση περιέχει μέρος της αλήθειας, αλλά είναι ελλιπής, αν όχι απλοϊκή: η φοροδοτική ανικανότητα οφείλεται στη δυσαναλογία ανάμεσα στη χρηματική φορολογική απαίτηση και στον βαθμό εκχρηματισμού των οικονομιών από τις οποίες απαιτείται το χρηματικό κλάσμα της συνολικής φορολογίας.

Για να βρουν τα απαιτούμενα χρηματικά ποσά οι φορολογούμενοι, ως αλληλέγγυο σώμα, καταφεύγουν στον δανεισμό. Συνήθως δεν μπορούν να τον αποπληρώσουν, έστω και αν το χρέος ανέρχεται σε μικρό ποσοστό σε σχέση με τα συλλογικά ή ατομικά εισοδήματα-ατομικά, γιατί και οι παραμικρές κοινότητες ήταν διαστρωματωμένες.

Ποιοι φοβούνται τις υποχρεώσεις τους;

Η ηθική της εργασίας στην Ελλάδα και η διαφορά ανάμεσα σε μια ήσυχη και σε μια εφησυχασμένη συνείδηση

• Του Βασιλη Kαραποστολη*Η Καθημερινή, 24/6/2012

«Ας εκπληρώσουμε με συνέπεια τα καθήκοντά μας». Πώς σας φαίνεται η προτροπή; Είμαι βέβαιος πως εάν εξακολουθεί να κυλάει στις φλέβες σας μεσογειακό αίμα, η φράση θα σας γεννήσει αμέσως μια αίσθηση στριμώγματος. Να κλειστώ μέσα σε κάτι που μου ορίζεται απ’ έξω; Ο νότιος άνθρωπος αντιστέκεται αυθορμήτως στο καθήκον, την ίδια στιγμή που ο βόρειος βρίσκει σ’ αυτό μια ευκαιρία για να γλιτώσει από τα εσωτερικά του βάσανα. Στον ένα το να μπει στο καλούπι είναι απόδραση από το άγχος. Στον άλλο άγχος είναι το καλούπι. Ας το δούμε από πιο κοντά αυτό.

Μπορούμε να πούμε ότι το καθήκον γίνεται αρχικά αντιληπτό από τον άνθρωπο σαν κάτι που «πρέπει» να γίνει και που από μόνη της η συνείδηση δεν το είχε περιλάβει στις προτεραιότητές της. Ασχολείται ο καθένας με το άλφα ή το βήτα, το φροντίζει ή το παραμελεί, μέχρι τη στιγμή που ένα γεγονός θα του δείξει πως δεν μπορεί πια να είναι τόσο άστατος και τόσο ξεχασιάρης: τώρα έχει μπροστά του ένα έργο που είναι ανάγκη να το εκτελέσει. Τι μπελάς! Και πόσο ξαφνικός ο περιορισμός! Ο άνθρωπος της ευχέρειας, ο άνθρωπος που απολάμβανε τη δυνατότητά του να αρχίζει κάτι και να το αφήνει στη μέση, γιατί το βαρέθηκε ή γιατί απαιτεί απ’ αυτόν περισσότερο κόπο απ’ όσον είχε προβλέψει, αυτός ο εξασκημένος στην καθημερινή υπεκφυγή, καλείται τώρα να πάει κατ’ ευθείαν στον στόχο. Αλλά ο στόχος, αλίμονο, δεν είναι δικός του. Τον θίγει που τον αναγκάζουν να ενεργήσει, από την άλλη όμως τον ενοχλεί που δεν έχει να αντιπροτείνει παρά μόνο την απραξία του. Τελικά αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια ενδόμυχη φοβία. Οποιος αντιδρά απέναντι στο καθήκον φοβάται πως του ζητούν να αποδείξει ικανότητες που δεν ξέρει αν έχει.

Το σχέδιο πλεύσης της κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Η αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, το νέο αναπτυξιακό πλάνο της χώρας, οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με έμφαση στα θέματα ασφάλειας και παράνομης μετανάστευσης αποτελούν τα βασικότερα σημεία της συμφωνίας

Ολόκληρο το κείμενο συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών, που ενσωματώνει το πρόγραμμα της κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης, παρουσιάζει σήμερα το «Εθνος» (ρεπορτάζ: Νίκος Τσίτσας). Το κείμενο καταγράφει τις προγραμματικές συγκλίσεις των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό. Επικεντρώνεται κυρίως στην αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης και θέτει το νέο αναπτυξιακό πλάνο της χώρας, προτάσσοντας τα ζητήματα της κοινωνικής προστασίας. Σημαντικό κεφάλαιο αποτελούν οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με έμφαση στα θέματα ασφάλειας και αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης σε συνεργασία με την ΕΕ. Το κείμενο έχει ως εξής:

Βάση της νέας κυβέρνησης συνεργασίας είναι η σύγκλιση απόψεων που υπήρξε και καταγράφηκε στα εξής ζητήματα, ευρύτερων κατευθύνσεων και άμεσης πολιτικής προτεραιότητας, χωρισμένα στα εξής κεφάλαια-κατηγορίες:

Τι περιμένουν οι Ελληνες από τη νέα κυβέρνηση

• ΕΘΝΟΣ / FORUM, 23/6/2012

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ, ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

ΓΡΑΦΟΥΝ: Ξ. Γιαταγάνας - Στ. Ράμφος - Θ. Βερέμης - Χρ. Χωμενίδης - Μ. Σταθόπουλος - Γ. Μηλιός - Α. Ανδριανόπουλος - Κ. Μίχαλος - Β. Κορκίδης - Θ. Πελαγίδης - Κ. Βεργόπουλος - Σ. Τριανταφύλλου

%POSITION.BIG%

ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ FORUM:

Κλειδί για το μέλλον Παιδεία - πολιτισμός

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ FORUM

Ο γνωστός φιλόσοφος απαντά στα ερωτήματα του FORUM για το μέλλον της νέας κυβέρνησης και του τόπου.

Το χρέος των πολιτικών αρχηγών

Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΓΙΑΤΑΓΑΝΑΣ

Ο κ. Βενιζέλος θα έπρεπε να εμπλακεί στην εκτέλεση του προγράμματος ως αντιπρόεδρος για την οικονομική πολιτική και ο κ. Κουβέλης για την κοινωνική πολιτική

Η πολιτική χρειάζεται τους άριστους

Γράφει ο ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ

Τα εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον τον πυρήνα για έναν νέο σχηματισμό

Επιτυχία ή... ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

Αυτό που όλοι θέλουμε από τη νέα κυβέρνηση είναι να τα καταφέρει. Να αποφύγει την κατάρρευση και να προχωρήσουν με καταιγιστικό ρυθμό οι μεταρρυθμίσεις.

Εξι βήματα για ένα νέο άλμα

Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Πρώτιστο καθήκον της νέας κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η προσπάθεια να ξανακερδηθεί η χαμένη αξιοπιστία της χώρας και αυτό όχι με λόγια, αλλά με έργα

Το μέλλον μας δεν (πρέπει να) είναι οι «νταήδες»...

Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κυβερνητικός συνασπισμός οφείλει να ακολουθήσει σκληρές προτεραιότητες, ώστε να μη σβήσει η ελπίδα

Αναπαλαίωση της ίδιας πολιτικής 

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ

Ο κ. Σαμαράς, ως εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού που καταρρέει, θα κάνει το παν για να συνεχιστούν τα Μνημόνια, να υποτιμηθεί κι άλλο η εργασιακή μας δύναμη, να διαλυθεί ακόμη περισσότερο το κοινωνικό κράτος

Οι προτεραιότητες για την Οικονομία

Γράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΑΛΟΣ

Η ελληνική οικονομία χρειάζεται σήμερα μια ισχυρή ώθηση, προκειμένου να βγει από την ύφεση και να επιστρέψει σε θετική τροχιά

Τι περιμένει το ελληνικό εμπόριο 

Γράαφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΡΚΙΔΗΣ

Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να απαρτίζεται από στελέχη που είναι διατεθειμένα να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους προς όφελος του κοινού καλού

Το φίδι της ύφεσης είναι μπροστά μας

Γράφει ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΕΛΑΓΙΔΗΣ

Προέχει να υπάρξει ουσιαστική συμφωνία των κυβερνητικών εταίρων σε στρατηγική, στόχους και μέτρα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων

Κυβέρνηση απελπισίας, χωρίς λαϊκή εμπιστοσύνη

Γράφει ο Κώστας Βεργόπουλος

Μοναδική ελπίδα πλέον είναι κάποια ενδεχόμενη αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία εάν πραγματοποιηθεί, δεν θα οφείλεται στην ελληνική διαπραγματευτική ισχύ

Τα δικά μου «περιμένω»...

Γράφει η ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Θα ήθελα να αλλάξουν οι ηγεμονικές νοοτροπίες. Αλλά γι' αυτό ξέρω ότι θα περιμένω πολύ κι ότι ίσως πεθάνω νωρίτερα...

Ποια τα σημάδια του καινούργιου

Tου Χρηστου Γιανναρα, Η Καθημερινή, 17/6/2012

Ψηφίζουμε σήμερα με απόγνωση. Mε κούραση και αποτροπιασμό για τις επιλογές που μας προσφέρονται. Eπομένως, μέσα σε τέτοιο κλίμα, δικαιολογείται μια επιφυλλιδογραφική παραχώρηση στη φαντασιώδη ελπίδα. Σαν αναλγητικό, αντίδοτο στην οδύνη. Σαν λυγμός για το ανέφικτο.

Eρώτημα λοιπόν: Aν κάποτε εμφανιζόταν το καινούργιο στον πολιτικό μας βίο, το ριζικά διαφορετικό από το σήμερα, ποια θα ήταν τα γνωρίσματά του; Oχι να επιχειρηθούν «βελτιώσεις» της κακομοιριάς, ανακαινισμοί του δοκιμασμένου και αποτυχημένου. Tο πραγματικά καινούργιο ποια σημάδια θα το δήλωναν, τι θα έπειθε όλους αυτονόητα ότι πρόκειται για καινουργία;

Παραχώρηση στη φαντασία σημαίνει προσωπικό οραματισμό. O οραματισμός δεν είναι υποχρεωτικά αυθαίρετος και ουτοπικός. Oπωσδήποτε όμως ο πολιτικός ρεαλισμός του οραματισμού θα εκτιμηθεί ανάλογα με το επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας των εκτιμητών.

Tυχόν γενικευμένη συναίνεση θα υποψίαζε, ίσως, για στοιχεία λαϊκισμού του οράματος, επομένως θα συνιστούσε αναίρεση του πραγματικά καινούργιου.

H ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως απάντηση στην κρίση

Tου Xρηστου Pοζακη*Η Καθημερινή, 17/6/2012

H τρέχουσα οικονομική κρίση στην Eυρώπη μπορεί φυσικά να ερμηνευτεί από διαμετρικά διαφορετικές σκοπιές ως προς τα κύρια αίτια της ανάδυσης και της μεγιστοποίησής της. Mια κεντρική, πάντως, ερμηνευτική προσέγγιση μπορεί να αποδώσει βασικές ευθύνες στο σημερινό διεθνές οικονομικό σύστημα, με την καλπάζουσα ασυδοσία των αγορών και τη σύστοιχη απουσία ενός κεντρικού ελέγχου και τισάθευσής τους. Aυτή, όμως, είναι μια πραγματικότητα που προσδιορίζει, και ενδεχομένως θα προσδιορίζει ακόμα για αρκετά χρόνια, τις οικονομικές σχέσεις, και η πολιτική καλείται να λειτουργήσει μέσα σε αυτήν προσπαθώντας, στο μέτρο του δυνατού, να την αντιμετωπίσει με τη διεθνή συνεργασία και με αποτελεσματικές συσπειρώσεις.

O ευρωπαϊκός μικρόκοσμός μας είναι ένα από τα θύματα αυτής της πρωτοκαθεδρίας των αγορών στις οικονομικές σχέσεις. H Eυρωπαϊκή Eνωση (E.E.) και η Eυρωζώνη δεν έχουν ώς τα τώρα αντιτείνει θεσμικά αντίβαρα απέναντι στην αλόγιστη χρήση των αγορών από ορισμένα κράτη-μέλη τους, όπως και από συστατικές ομάδες της ιδιωτικής οικονομίας τους, έτσι ώστε να μη χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα τα προνόμια της ευρωπαϊκής ταυτότητάς τους για οικονομικές υπερβάσεις και για εύκολο, αδικαιολόγητο πλουτισμό. Iδιαίτερα για τις χώρες της Eυρωζώνης –και κομίζοντας γλαύκα στην Aθήνα με αυτήν τη διαπίστωση– η κατάληξη της καθιέρωσης ενός κοινού οικονομικού και νομισματικού συστήματος, της ONE, με σαφή υπερτροφία του δεύτερου σκέλους της εξίσωσης – της νομισματικής ένωσης – και με περιορισμένη, και μόνο έμμεση (μέσω της νομισματικής πολιτικής), παρέμβαση στις πολιτικές των μελών της προφανώς συνιστά βασικό στοιχείο της σημερινής κακοδαιμονίας. Aποτελεί, φαντάζομαι, παγκόσμια πρωτοτυπία η καθιέρωση ενός υπερεθνικού νομίσματος που αντί να συνοδεύει και να συμπληρώνει μια κοινή δημοσιονομική, τουλάχιστον, πολιτική, προτρέχει της παρουσίας της και την υποκαθιστά.

Το χάος κάτω από τα πόδια μας

Της Μαριας Kατσουνακη, Η Καθημερινή, 17/6/2012

Στο τέλος της δεύτερης φάσης μιας εκτεταμένης προεκλογικής περιόδου όπου όλα σχεδόν έχουν ερωτηθεί και απαντηθεί, χωρίς να υπάρχει, ουσιαστικά, καμία διαβεβαίωση για την τύχη της χώρας την επόμενη μέρα, η φωτογραφία του Χάρολντ Λόιντ με έκανε να χαμογελάσω. Η κλασική σκηνή με τον ηθοποιό να κρέμεται από τους δείχτες του ρολογιού ενός ουρανοξύστη, με το χάος κάτω από τα πόδια του. Η ταινία, του 1923, από τις πιο δημοφιλείς του βωβού κινηματογράφου, τιτλοφορείται «Safety last» («Μωρέ, κουράγιο!») και επανακυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες.

Ο Λόιντ υποδύεται ένα αφελές, ερωτευμένο, χωριατόπαιδο που αναζητάει την τύχη του στη μεγαλούπολη με όνειρο να πλουτίσει. Στην εντυπωσιακή μητρόπολη όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές: αγωνίζεται να πληρώσει το νοίκι, δουλεύοντας σκληρά ως κλητήρας σε ένα κατάστημα. Σε λεπτομερή γράμματα προς τη μνηστή του δε, προσποιείται ότι κατέχει θέση διευθυντή. Η ιστορία αυτής της καλοπροαίρετης εξαπάτησης είναι από τα πιο συνηθισμένα θέματα στον παγκόσμιο κινηματογράφο, που δίνει τροφή στο σεναριογράφο για πολλές ανατροπές, κωμικές καταστάσεις, ηθικά διδάγματα.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι αναλογίες αλλάζουν κλίμακα; Οταν στη θέση του Χάρολντ Λόιντ, με τα πόδια να αιωρούνται στο κενό, βρίσκεται μια ολόκληρη χώρα; Και όταν το όνειρο δεν αφορά έναν ήρωα του σελιλόιντ αλλά μια κοινωνία, των Ελλήνων, που πίστεψε στην εύκολη ευμάρεια;

Μία ανάσα για την Ελλάδα

Του Νικου Mαραντζιδη*Η Καθημερινή, 17/6/2012

Η δίνη στην οποία έχει περιέλθει η χώρα φτάνει στην κορύφωσή της. Εντός των επόμενων ωρών ή έστω ημερών, θα φανεί αναμφίβολα ποια τροχιά προτίθεται να ακολουθήσει η Ελλάδα. Είναι σαφές, σήμερα, πως για κανέναν πολίτη δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία της άγνοιας ή της παρανόησης. Μια μοναδικά τραγική στη σύγχρονη ιστορία μας διπλή προεκλογική περίοδος τριών μηνών συνέβαλε ώστε να διαμορφωθούν διλήμματα, που λίγο ή πολύ ανταποκρίνονται στις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα εδώ και αρκετά μεγάλο διάστημα.

Αν έπρεπε να καταγράψω με δικά μου λόγια τι αναμετρείται σήμερα, θα έλεγα πως αντιπαρατίθεται ένας άνευρος, και από πλευράς οράματος και ηγεσίας, ελλειμματικός ρεαλισμός με έναν ενθουσιώδη, φρέσκο και ιδεοληπτικό τυχοδιωκτισμό. Αναμετρούνται ένας κουρασμένος και γερασμένος πραγματισμός με έναν ροβεσπιερικό ριζοσπαστισμό. Συγκρούονται, οι παραδόσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με την κουλτούρα του ολοκληρωτισμού είτε στη μαύρη είτε στην κόκκινη εκδοχή του. Εντέλει αναμετρείται η φιλελεύθερη ανοικτή κοινωνία με τους εχθρούς της.

Η δημογραφική φυσιογνωμία αυτής της αναμέτρησης, όπως αποτυπώνεται στην εκλογική βάση των δύο κύριων κομματικών πόλων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφει την ψυχολογία της διαίρεσης. Προβληματισμένοι και ανήσυχοι για το μέλλον οι μεσήλικες και ηλικιωμένοι, που αποτελούν το προπύργιο του φιλελεύθερου δημοκρατικού πόλου. Οργισμένοι και ενθουσιώδεις οι εικοσάρηδες και οι τριαντάρηδες που συνιστούν την κυριότερη ηλικιακή συνιστώσα του ριζοσπαστικού συνασπισμού.

«Δεν πιστεύω πολύ στην επίσημη ιστορία»

Εκλογές και εκλογίκευση

Του Δημητρη Pαυτοπουλου *Η Καθημερινή, 17/6/2012

«Nα ένας που ζει με θαλασσοδάνεια

και θαρρεί πως είναι πλούσιος,

ενώ πάει τρέχοντας για τον γκρεμό»

Eρασμος

«Mωρίας Eγκώμιον», 100

Δεν γνωρίζω ούτε έναν από τους παλιούς αριστερούς, της γενιάς μου (εκτός από τον Mανώλη Γλέζο, που τιμώ), ούτε της αμέσως επόμενης, που να συντάσσεται με τον απίστευτο λαϊκισμό του ΣYPIZA. Ποιοι είναι οι ψηφοφόροι του στην κάλπη ή στις δημοσκοπήσεις;

Bρίσκονται, ασφαλώς, μέσα στη μεγάλη μάζα των δυσαρεστημένων, απελπισμένων, «εκδικητών», θυμάτων αλλά και θιγέντων της εσωτερικής υποτίμησης, μια μάζα διαταξική, περιστασιακή, χαμηλού πολιτικού προφίλ. Mε κάποια λύπη, θυμήθηκα τη διάγνωση της Xάνα Aρεντ για τις μοντέρνες μάζες που στήριξαν τον ολοκληρωτισμό: «...πλειοψηφία από τα στρώματα ανθρώπων ουδέτερων και πολιτικώς αδιάφορων (σε φυσιολογικές συνθήκες, εννοείται), που ψηφίζουν σπανίως και δεν ανήκουν οργανικά σε κανένα κόμμα». Προέρχονται, εξηγεί, από την κατάρρευση ταξικών δομών και από τη διατάραξη των συνθηκών ζωής που προκαλούν η ανεργία και ο πληθωρισμός («Tο ολοκληρωτικό σύστημα»).

Παρ' όλο που οι ιστορικές αναλογίες είναι γενικώς καταχρηστικές, άλλη μια τέτοια έρχεται σχεδόν αυτόματα. Oι πρόσφατες αναταράξεις στον κοινωνικό χάρτη της Eλλάδας και της Nότιας Eυρώπης λες κι έχουν βαλθεί να επικαιροποιήσουν την πιο λανθασμένη υπόθεση του μαρξισμού, που βρίσκεται στη βάση της ιστορικής αποτυχίας του· εκείνη που αναγγέλλεται στο Kομμουνιστικό Mανιφέστο του 1848: «Tο προλεταριάτο αποτελεί και θα αποτελεί όλο και περισσότερο την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. [...] Oι καπιταλιστές θα αυξάνουν τον αριθμό των προλεταρίων και τη μιζέρια τους».

H Ελλάδα δεν πρέπει να βρεθεί μόνη της

Ο ιστορικός Σιλβέν Γκουγκενέμ μιλάει για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τη λανθασμένη πορεία που έχει λάβει η Ε.Ε.

• Συνέντευξη στον Βασίλη Νέδο, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 17 Iουνίου 2012

Πριν από τέσσερα χρόνια ένα βιβλίο του ιστορικού του Μεσαίωνα, κ. Σιλβέν Γκουγκενέμ προκαλούσε θόρυβο στη Γαλλία. Με τη μελέτη του «Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σαιν-Μισέλ» (Εκδ. Ολκός) ο Γκουγκενέμ πρότεινε την εναλλακτική, βυζαντινή οδό της μετάδοσης της αρχαιοελληνικής γνώσης από την Ανατολή στη Δύση, προκαλώντας την αντίδραση μεγάλου τμήματος της ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία παραδέχεται ότι η αραβομουσουλμανική οδός ήταν η πλέον πολύτιμη γι’ αυτή τη μεταφορά. Η τεράστια ιδεολογική σύγκρουση δοκίμασε τον κ. Γκουγκενέμ, ο οποίος αντιμετώπισε ακόμη και την αμφισβήτηση της θέσης του ως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λυών. Ο κ. Γκουγκενέμ έχει στενές, προσωπικές σχέσεις με την Ελλάδα. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ», μιλάει για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τη λανθασμένη, όπως λέει, πορεία που έχει λάβει η Ε.Ε.

Γιοάν Σαπουτό: Η παραχάραξη της αρχαιότητας από τους ναζί

Το νεοκλασικιστικό γλυπτό «Προμηθέας» του Αρνο Μπρέκερ, του γλύπτη-εκφραστή των ιδεωδών του Χίτλερ για την τέχνη και την αρχαιοελληνική εκδοχή της σωματικής ρώμης

Ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ μιλάει στο «Βήμα» για την οικειοποίηση της αρχαιότητας από τον εθνικοσοσιαλισμό και την επικαιρότητα της μελέτης του ιδεολογικού λόγου των ναζί εξαιτίας της ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη 

• Μάρκος Καρασαρίνης, ΤΟ ΒΗΜΑ: 17/6/2012

Προκειμένου να νομιμοποιήσουν την υπεροχή της γερμανικής φυλής οι ναζί μετά την άνοδό τους στην εξουσία επέβαλαν μια διαστρεβλωμένη ανάγνωση των αρχαίων χρόνων. Οι αρχαίοι Ελληνες ήταν Γερμανοί. Ο Πλάτωνας άριος φιλόσοφος. Η κλασική Αθήνα παρηκμασμένη εξαιτίας της επιμειξίας με κατώτερους λαούς. «Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα» αποτελεί ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο που καταγράφει την ικανότητα του ναζισμού να «αλέθει» μέσω ψευδοεπιστημονικών θεωριών και φυλετικών φληναφημάτων ολόκληρες περιόδους, να διαστρεβλώνει την πολιτεία και τις ιδέες ιστορικών προσωπικοτήτων και να ιδιοποιείται για τη δική του ρατσιστική χρήση το ελληνικό και ρωμαϊκό παρελθόν. Ο 34χρονος συγγραφέας του, λέκτωρ Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ και μελετητής του ναζισμού Γιοάν Σαπουτό μάς μιλάει για τις χρήσεις της αρχαιότητας και την ανακατασκευή της κατ' εικόνα και ομοίωση των χιτλερικών προτύπων.

Ο υποψήφιος που ξέφυγε

[Tου Πασχου Μανδραβελη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/6/2012]. Ποιο είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Ιφικράτη Αμυρά; Και γιατί τον απέσυρε, τελικώς, από τα ψηφοδέλτιά του; Είναι οι διαφορές τους αισθητικού τύπου, επειδή ο (έστω για λίγες ώρες) υποψήφιος βουλευτής του μιλούσε για ένοπλη αυτοοργάνωση του λαού με τσεκούρια, μαχαίρια, πιστόλια κ.λπ.; Ομως: αν ζούμε υπό «κατοχή» όπως υποστηρίζει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, τότε όσα προτείνει ο κ. Αμυράς είναι εθνικό καθήκον. Αν υπήρχε «νέα κατοχική κυβέρνηση με τον δεύτερο κατά σειρά πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο», όπως δήλωσε το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ κ. Τ. Κανταράς, τότε ο ένοπλος αγώνας επιβάλλεται. 

Αν πάλι έχει επιβληθεί «χούντα», η δυναμική αντίσταση είναι δημοκρατικό καθήκον, όπως επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματος. Το πρόβλημα δεν είναι ο (για λίγες ώρες) υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ρητορική του κόμματος, την οποία ο κ. Αμυράς προχώρησε στο επόμενο λογικό βήμα. Είναι η εσφαλμένη βάση στην οποία έχτισε τον συλλογισμό του και αποτελεί κοινή βάση πολλών στελεχών αυτού του πολιτικού νεφελώματος, που μόνο ελαφρυντικό του είναι ότι αποτελεί ένα τουρλουμπούκι απόψεων και προπαντός συνθημάτων.

Το στοίχημα δεν χάθηκε ακόμη στην Ευρώπη

Για τον κορυφαίο φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας μια άλλη συνθήκη είναι εφικτή

Του Θαναση Bασιλειου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/6/2012

• ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ
• Για ένα σύνταγμα της Ευρώπης
• μετ.: Σώτη Τριανταφύλλου
• εκδ. Πατάκη, σελ. 200

«Οι αρχηγοί των κρατών, προκειμένου να επιβάλουν όλους τους πολιτικούς στόχους στους οποίους συμφώνησαν με τους συναδέλφους τους στις Βρυξέλλες, πρέπει να επιτύχουν, ο καθένας στο δικό του εθνικό Κοινοβούλιο, μια πειθαναγκασμένη πλειοψηφία, μια βεβιασμένη συναίνεση. Αυτή η μορφή εκτελεστικού φεντεραλισμού με όργανο ένα αυτοανακηρυσσόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των δεκαεπτά θα ήταν το υπόδειγμα άσκησης μεταδημοκρατικής, εντέλει “αντιδημοκρατικής” ηγεμονίας».

Μιλώντας από την αρχή για τα δύσκαμπτα κριτήρια σταθερότητας της «Συνθήκης για την Ευρώπη» και την οικτρή αποτυχία του νεοφιλελεύθερου ονείρου, ο κορυφαίος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, με αίτημα την αξιοπρέπεια της Δημοκρατίας, τοποθετείται, με αφοπλιστική αισιοδοξία, στο ευρωπαϊκό ζήτημα αρνούμενος με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τον «κατήφορο προς έναν γραφειοκρατικό εκτελεστικό φεντεραλισμό».

Στη φάση των γενικευμένων κλυδωνισμών και του σκεπτικισμού για το μέλλον της Ευρώπης, ο Χάμπερμας επικαιροποιεί γόνιμα στο «Σύνταγμα για την Ευρώπη» την καντιανή ιδέα των ομόσπονδων ενώσεων στην αναζήτηση της οικονομικής ευημερίας, στην εξασφάλιση ή την επιδίωξη της ειρήνης. Εκφράζει την άποψη πως η μετάβαση σε μια «παγκόσμια δημοκρατική Πολιτεία» και η ελεύθερη «ένωση των λαών» μόνον στην Ευρώπη μπορούν να πραγματωθούν, υπό προϋποθέσεις.

Αντιμετωπίστε τη γερμανική δικτατορία

Ο σπουδαίος Ιταλός ελληνιστής Λουτσιάνο Κάνφορα υποστηρίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να προωθήσει μια μεσογειακή συμμαχία

• Συνέντευξη στον Βασιλη Νεδο, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/6/2012

Η ελληνική κρίση, παρούσα παγκοσμίως, έχει ενεργοποιήσει Ευρωπαίους διανοουμένους που προβληματίζονται για το μέλλον και τις προοπτικές της Ε. Ε., όπως τουλάχιστον αυτές προδιαγράφονται τα τελευταία δύο χρόνια. Ενας από αυτούς είναι και ο Ιταλός ειδικός των κλασικών γραμμάτων κ. Λουτσιάνο Κάνφορα. Ο καθηγητής από το Μπάρι θα βρεθεί στις 20 Ιουνίου στις Βρυξέλλες, όπου σε μια εκδήλωση η οποία πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Χέρμαν βαν Ρομπέι θα μιλήσει για την ανάγκη υπεράσπισης της χειμαζόμενης Ελλάδας. Την επόμενη μέρα ο κ. Κάνφορα θα φθάσει και στην Αθήνα, όπου θα συμμετάσχει σε διεθνές συνέδριο. Θεωρεί καθήκον του να υπερασπιστεί την Ελλάδα από αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως δυσλειτουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δηλαδή, να υπάρχει κεντρική τράπεζα δίχως να έχουν δημιουργηθεί, νωρίτερα, ομοσπονδιακές δομές. Για τον Κάνφορα μόνη λύση για τις χώρες της Μεσογείου είναι η αποχώρηση από το ενιαίο νόμισμα, το οποίο ο ίδιος περιγράφει, λίγο πολύ, ως «γερμανική δικτατορία».

Ο εξτρεμισμός του πολιτικού Κέντρου

Στην πιο κρίσιμη καμπή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βαίνει η Ευρώπη, εκτιμά ο συγγραφέας Ταρίκ Αλί

• Συνέντευξη στον Πετρο Παπακωνσταντινου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 3/6/2012

Τακτικός αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας Guardian και εξαιρετικά δημοφιλής στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, όπως μαρτυρούν τα τουλάχιστον έντεκα βιβλία του (μυθιστορήματα, ιστορικά και πολιτικά δοκίμια) που κυκλοφορούν στη χώρα μας, ο Βρετανοπακιστανός συγγραφέας Ταρίκ Αλί είναι μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της διεθνούς Αριστεράς. Πρόεδρος της φοιτητικής ένωσης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, την ταραγμένη δεκαετία του 1960, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, για να εμπνεύσει τους Rolling Stones σε ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα τραγούδια τους, το «Street Fighting Man». Γνωρίστηκε με τον Τζον Λένον, τον ριζοσπάστη ηγέτη των μαύρων της Αμερικής Μάλκολμ Χ και βρέθηκε στη Βολιβία τον καιρό της σύλληψης και της δολοφονίας του Τσε Γκεβάρα. Παρακολούθησε από κοντά την άνοδο της Αριστεράς στη Λατινική Αμερική και γνωρίστηκε προσωπικά με τους ηγέτες της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Βολιβίας, Φιντέλ Κάστρο, Ούγκο Τσάβες και Εβο Μοράλες αντίστοιχα, στους οποίους αφιέρωσε το βιβλίο του «Οι πειρατές της Καραϊβικής».

Μια από τις πιο δυνατές φιλελληνικές φωνές στη Βρετανία, ο Ταρίκ Αλί βρέθηκε την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα, για να μιλήσει στο κατάμεστο αμφιθέατρο των Χημικών Μηχανικών στο ΕΜΠ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Αναιρέσεις 2012». Προηγουμένως βρήκε τον χρόνο να μας παραχωρήσει τη συνέντευξη που ακολουθεί, όπου καταθέτει τις απόψεις του για την κρίση του ευρωπαϊκού σχεδίου και τις απειλές της δημοκρατίας, τις προκλήσεις ενώπιον της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τις ανατροπές στον αραβικό κόσμο και τις επεμβάσεις της Δύσης.

Η αναγκαιότητα ενός εθνικού μνημονίου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 3/6/2012

Ενα μήνα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, η συλλογική συνείδηση διαμορφώνεται μέσα από μία αντίφαση: παραμονή στο ευρώ με ταυτόχρονη απόρριψη του μνημονίου. Ενσωματωμένη στην εκλογική αντιπαράθεση, αυτή η αντίφαση εδράζεται από τη μια στον πραγματικό κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ - μιας προοπτικής που προκαλεί φόβο - κι από την άλλη στην άποψη που υποστηρίζει την ύπαρξη μιας διεθνούς «μπλόφας», διασκεδάζοντας και κυρίως μεταθέτοντας τον φόβο. Ετσι η εθνική κρίση εμφανίζεται σαν ένας αγώνας μεταξύ εκβιαστών και εκβιαζομένων, με έντονο σασπένς και άδηλη κατάληξη.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η τραγικότητα της υπόθεσης. Γιατί ούτε οι ξένοι εταίροι ούτε ο ελληνικός λαός - που επιχειρείται να παρουσιαστούν σαν ανταγωνιστές - επιδιώκουν το μοιραίο. Ωστόσο, το μοιραίο κινδυνεύει να προκύψει ως ακούσιο αποτέλεσμα της αμηχανίας, της αγκύλωσης και της αδράνειας -κυρίως της δικής μας. Σύμφωνα με μια πρόσφατα διατυπωμένη και εξόχως λαϊκίστικη αντίληψη, οι εταίροι - Ελληνες και Ευρωπαίοι - έχουν μεταβληθεί σε εχθρούς που, κατέχοντας πυρηνικά, αλληλοεκβιάζονται χωρίς φαινομενικά να τους απασχολεί η αλληλοκαταστροφή.

Σώστε την Ελλάδα από την καταστροφή

ΖΑΚ ΝΤΕΛΠΛΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 3/6/2012

Ας κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ! Είναι αυτονόητο συμφέρον όλων. Εκείνοι που ελπίζουν στα πλεονεκτήματα μιας «Grexit» μιλούν με μεγάλη ελαφρότητα. Είναι έτοιμοι να πατήσουν ένα κουμπί με άγνωστες και πιθανότατα εξαιρετικά βαριές συνέπειες, σαν άλλοι Dr. Strangelove (σ.τ.μ.: ένας εκ των πρωταγωνιστών της μαύρης κωμωδίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»), και να πετάξουν την Ελλάδα και την Ευρώπη σε μια κατάσταση Αποκάλυψης. Γράφω αυτές τις γραμμές διότι αποτελεί ένθερμη επιθυμία μου να ευημερήσει η Ελλάδα και να παραμείνει στο ευρώ.

Ελληνες, το συμφέρον σας είναι ξεκάθαρο: εκτός του ευρώ θα χάσετε κάθε διεθνή χρηματοδότηση και οι τράπεζές σας θα καταρρεύσουν. Εκτός του ευρώ η προσαρμογή θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι στο ευρώ. Δεν υπάρχει λύση σύμφωνα με την οποία να διατηρήσετε τα επίπεδα ζωής σας του 2008, τα οποία χρηματοδοτούνταν μαζικά από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η λογική λύση είναι μια μαζική ανακατανομή του ελληνικού χρέους σε 50 χρόνια και περισσότερη βοήθεια για τη μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ως αντάλλαγμα θα πρέπει να αποδεχθείτε να αλλάξετε εκ βάθρων το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο σας που χρεοκόπησε και να υιοθετήσετε τις καλύτερες ευρωπαϊκές πρακτικές (γιατί να μην εισαγάγετε το μοντέλο της Δανίας ή της Σουηδίας στην Ελλάδα;).

Ηθική Πολιτεία, πολιτική νοημοσύνη

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 3/6/2012

Ο Σόλων, νομοθέτης, ποιητής και πατέρας της αθηναϊκής δημοκρατίας (638-558 π.Χ.) προσδιόρισε με τρόπο απλό και σαφή τα βασικά γνωρίσματα της ευνομίας και τηςδυσνομίας - οι όροι είναι παμπάλαιοι αλλά κατανοητοί ακόμη και σήμερα. Ο άδικος νους των ηγεμόνων του δήμου και η απληστία των αστών είναι που φθείρουν την πόλη. Η αυθάδεια και η έπαρση, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, η προσβολή των θεμελιωδών νόμων της Δίκης, η έλλειψη μέτρου οδηγούν στο δημόσιον κακόν και στην έμφυλον στάσιν. Η φυσική, κοσμική ισορροπία διαταράσσεται καθώς η ύβρις γεννά τον κόρον και την ολέθρια άτη. Ομως η ατιμασμένη Δίκη δεν λησμονεί: περιμένει έως ότου κάποια στιγμή επιβάλλει τη φρικτή τιμωρία. Αυτή η εξίσωση ότι η αφροσύνη και η έπαρση γεννούν το κακό και αυτό με τη σειρά του γεννά τιμωρία, δεν έχει θεολογική χροιά στον Σόλωνα. Δεν συνδέεται απλώς με την καταπάτηση θεϊκών εντολών - έχει να κάνει κυρίως με πολιτικές και οικονομικές ατασθαλίες. Η Πολιτεία, κατά τον Σόλωνα, είναι ένας οργανισμός ζωντανός που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μέτρα και κανόνες.

Ποια Ελλάδα θέλουμε;

Σε αυτό το ερώτημα των «Νέων Εποχών» καλούνται να απαντήσουν σήμερα και τις δύο επόμενες Κυριακές πολιτικοί, διανοούμενοι και ειδικοί επιστήμονες

TO BHMA:  03/06/2012

Μπορεί να υπάρξει μια δημιουργική Ελλάδα με ορθολογική παιδεία, με οικονομική ανάπτυξη, με φιλελεύθερο πνεύμα, με φαντασία και οράματα; Και αν ναι πώς και με ποιους;

Οσο πλησιάζουμε προς τις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου και τα κόμματα υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να βαθύνουν τις επεξεργασίες και τις προτάσεις τους για την επόμενη ημέρα γίνονται σαφέστερες οι διαχωριστικές γραμμές και τα επίδικα ζητούμενα. Μέσα από το δίλημμα «υπέρ ή κατά του μνημονίου» που από πολλές πλευρές παρουσιάζεται να έχει ως συνέπεια το «μέσα ή έξω από το ευρώ» προβάλλει ένα βαθύτερο: Πώς θέλουμε να είναι η Ελλάδα από 'δώ και πέρα; Σε αυτό το ερώτημα των «Νέων Εποχών» καλούνται να απαντήσουν σήμερα και τις δύο επόμενες Κυριακές πολιτικοί, διανοούμενοι και ειδικοί επιστήμονες.

• Η αναγκαιότητα ενός εθνικού μνημονίου
• Σώστε την Ελλάδα από την καταστροφή
• Ηθική Πολιτεία, πολιτική νοημοσύνη