Συγγραφείς, ηθοποιοί και τραγουδιστές «μιλούν» με την πένα τους για τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων που συγκλονίζουν τη χώρα μας. Η εξεγερμένη νεολαία της πατρίδας μας εκφράζει προβληματισμούς, ανησυχίες, την απόλυτη απογοήτευση για την πολιτική κατάσταση και τη βαθύτατη απαισιοδοξία για το μέλλον της. Την αγωνιώδη κραυγή της αφουγκράζονται και ερμηνεύουν καλλιτέχνες, που ο καθένας με τον μοναδικά αυθεντικό του τρόπο αγγίζει την ψυχή των νέων.
Το «Έθνος της Κυριακής» ζήτησε από τους ίδιους να μοιραστούν μαζί μας τις προσωπικές σκέψεις και κρίσεις τους για τα τεκταινόμενα.
ΜΕΝΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ (Συγγραφέας)
Είναι θετικό ότι τα παιδιά αντιδρούν έτσι
Δεν θέλει και πολλή φιλοσοφία. Ο κόσμος είναι θυμωμένος και μάλιστα ο νέος κόσμος των 15 και των 20 χρόνων. Αφήστε στην μπάντα τις καταστροφές -ξέρετε καμιά εξέγερση χωρίς καταστροφές;-, την υποκριτική θλίψη του Σαρκοζί και την εκ του ασφαλούς εξομολόγηση του Καραμανλή και κοιτάξτε την ουσία. Είναι θετικό ότι τα παιδιά αντιδρούν έτσι. Το αντίθετο θα ήταν αποκαρδιωτικό. Και λέω τα παιδιά διότι εμείς οι μεγάλοι είμαστε λίγο - πολύ βολεμένοι. Αυτή είναι η αλήθεια. Ομολογώ ότι δεν είμαι πάντα ευτυχής να έχω ένα ανήλικο που να μου λέει τι πρέπει να κάνω, μου έρχεται να του ρίξω καμιά σφαλιάρα, μα από σφαλιάρες έχουν χορτάσει. Εργο των κυβερνώντων είναι η εικόνα που παρουσιάζουν. Εχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό;
Οι ξαγρυπνισμένοι στην πίεση των 800 ευρώ άνδρες των ΜΑΤ, που κατά τύχη μόνο έχουν βρεθεί από τη μεριά του νόμου, ας το χωνέψουν: Είναι η μεσαία τάξη τα παιδιά των γραμμάτων που ξεσηκώθηκαν. Τα καλόπαιδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Αν θέλουμε ξανά τάξη και ασφάλεια, η αντιπολίτευση τουλάχιστον ας το διαχειριστεί σοβαρά. Οι μεν από τ αριστερά να αφήσουν τις «παπατσίπριες» αψιμαχίες, οι δε άλλοι της αξιωματικής να εγκαταλείψουν την παθητική στάση που τηρούν, περιμένοντας πότε θα βρωμίσει το κουφάρι της Νέας Δημοκρατίας.
Οσο για μας, αν ρωτάτε, τους ανθρώπους των Γραμμάτων, δεν είμαστε τόσο αδιάφοροι όσο μας κατηγορούν καμιά φορά. Ο καθρέπτης μας είναι τα βιβλία μας. Οποιος θέλει ας κοιταχτεί.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ (Συγγραφέας)
Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό
Ο φόνος έριξε άπλετο φως. Σε μια νύχτα πήραν χαμπάρι τα πάντα. Και τα παιδιά που έως τότε τα βλέπαμε με τα πάνινα αρκουδάκια και τα ελεφαντάκια που εξέχουν από τα σακίδια στην πλάτη τους, τώρα πάνε κι έρχονται στους δρόμους σαστισμένα από τον θάνατο, ζαλισμένα από τα χημικά, εξαγριωμένα, φοβισμένα προκαταβολικά για τη ζωή που τα περιμένει.
Τα παιδιά από τα φτωχά στρώματα βλέπουν μπροστά τους την ανέχεια, τα παιδιά από τα πλούσια σπίτια καταλαβαίνουν ότι μια ζωή μόνο για τις λαμπερές καριέρες και τα λεφτά δεν αξίζει μία. Οι νέοι έχουν πήξει από το δούλεμα και ξεφωνίζουν το σύστημα κι εμείς δεν γίνεται να παριστάνουμε πως ακούμε κάτι άλλο, επειδή αυτό το ξεφώνημα μας τρομάζει ή δεν μας συμφέρει.
Τώρα λέγονται πολλά: Ομολογίες αποτυχίας, καταθέσεις συντριβής, θυμωμένες κορώνες, συμβουλές συνετισμού, ψύχραιμες τοποθετήσεις, πιασάρικες-ανέξοδες ατάκες, αναλύσεις εδώ, αναλύσεις εκεί. Οι μεγάλοι, όποια ιδιότητα κι αν έχουμε, δεν μπορούμε να υποδείξουμε στα παιδιά τι θα κάνουν, μιλάμε άλλη γλώσσα κι εξάλλου δεν μας περιμένουν, αργήσαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και μας το χρεώνουν. Ισως ο μόνος τρόπος για να μας εμπιστευθούν είναι να αντιδράσουμε επιτέλους, να βρεθούμε κοντά στις αγωνίες και στους αγώνες τους.
Η διαφθορά δεκαετιών, οι βάρβαροι νόμοι της αγοράς, τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια των ΜΜΕ, οι χρυσοπληρωμένοι του συστήματος, τα σκάνδαλα και η ατιμωρησία, αυτά είναι που καταστρέφουν τον τόπο, που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο μέσα μας. Μακάρι η οργή των νέων για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου να γίνει ένα συγκλονιστικό Ναι στη ζωή, Ναι σ' ένα καλύτερο αύριο.
Πολιτεία και κοινωνία χρειάζονται νέο προσανατολισμό. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και λοιποί αρμόδιοι πήραν το μήνυμα, πρέπει να πιάσουν αμέσως δουλειά, αποφασισμένοι να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Αναρωτιέμαι: Είναι αδύνατον να τιμωρηθεί αστυνομικός που σκοτώνει εν ψυχρώ ή βιαιοπραγεί;
Είναι αδύνατον να μπει φρένο στην πλεονεξία των τραπεζών;
Είναι αδύνατον η Εκκλησία να κάτσει στ αβγά της; Είναι αδύνατον καναλάρχες και δημοσιογράφοι να πάψουν πια να καπελώνουν τους πολιτικούς; Είναι αδύνατον να καταργηθεί η παραπαιδεία, το μεγαλύτερο οικονομικό, διαχρονικό και εν τέλει διακομματικό σκάνδαλο που ξεπαραδιάζει τις οικογένειες και αλαλιάζει παιδάκια και εφήβους σε υπερωρίες εξουθένωσης;
Λοιπόν, οι νέοι βάρεσαν συναγερμό!
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ (Τραγουδοποιός)
Πόση περισυλλογή θέλουμε για να σπάσουμε τη σιωπή
Δεν ξέρω σίγουρα, αλλά η σιωπή συνήθως είναι ή περισυλλογή ή συνενοχή. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε το πρώτο ως ένδειξη σοφίας έστω, πόσο καιρό αλήθεια χρειαζόμαστε για να τη σπάσουμε και να μιλήσουμε ανοικτά και καθαρά για όσα συμβαίνουν. Ολοι ίσως συμφωνούν πως το φονικό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αυτό όμως από μόνο του σημαίνει πως το περιβόητο ποτήρι ήταν ήδη γεμάτο. Πότε επιτέλους θα συζητήσουμε για το περιεχόμενό του; Πότε θα απαντήσουμε από τι ήταν γεμάτο και γιατί το κοιτάζαμε -γεμάτο καθώς ήταν- σφυρίζοντας αδιάφορα μέχρι να γίνει το κακό;
Γιατί αναγκαστήκαμε να μιλήσουμε μόνο μετά από ένα τραγικό γεγονός, γιατί δεν προλάβαμε τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας;
Και τέλος, πόση ακόμα περισυλλογή χρειαζόμαστε για να σπάσουμε τη σιωπή που υπαγορεύεται από τον φόβο μην τυχόν και εκτεθούμε;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ (Ηθοποιός)
Τα ανένταχτα μυαλά μάς ανοίγουν καινούργιους δρόμους
Δεν ξέρω, αυτές τις μέρες έχω μια περίεργη θλίψη, κλαίω, συγκινούμαι εύκολα, φοβάμαι και βέβαια δεν μου δημιουργήθηκε από το αποτρόπαιο έγκλημα, της Ναβαρίνου. Αυτή η μελαγχολία υπήρχε χρόνια μέσα μου, αλλά τώρα μετατράπηκε σε θλίψη στην ψυχή, στο μυαλό, θλίψη και γι αυτούς που με κυβερνούν. Και εδώ προσθέτω και τον θυμό που ίσως δεν τολμούσα να τον εκφράσω αν θέλετε... Και τώρα που τα παιδιά, μέσα σε αυτήν την πουτάνα, την άδικη, την ανελέητη, την κυνική και τη φασιστική κοινωνία τόλμησαν και ύψωσαν το ανάστημά τους ξεφοβήθηκα και κατάλαβα «ότι το μικροαστικό οχυρό που είχα στήσει ήταν χάρτινο και άνευ ουδεμίας αξίας...», όπως έλεγε και ο θείος μου ο Πάνος ως παλιός κομμουνιστής, που πέθανε από μαρασμό μετά το 89 και τα ντολμαδάκια της Μαρίκας.
Και να μαι ανάμεσα στους νέους εγώ με άσπρα μαλλιά, με πορεία στους Λαμπράκηδες, στον Ανένδοτο, στο Κυπριακό, στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στο Πολυτεχνείο, στη Μεταπολίτευση, στους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, στον Οτσαλάν και ενάντια στους ρασοφόρους που μαύρισε η Ελλάδα απ τις συγκεντρώσεις και τα λάβαρα των απογόνων.
Το Αρθρο «16» και όλα τ άλλα τα ευτράπελα απαξιώ να τα κατονομάσω, γιατί απλώς θα ναι σαν να παίρνω μέρος σ' αυτήν την ξεφτίλα που συντελείται στην όμορφη, γλυκιά μου πατρίδα, που λατρεύω, πιστεύω και θα την υπερασπιστώ, σε ό,τι άλλο σκέφτονται οι ξεφτίλες και οι προδότες οι δωσίλογοι, τα χαμένα κορμιά να τη διασύρουν. Θα είμαι έτοιμος και στη φωτιά να πέσω για να την κρατήσω ζωντανή, έτσι ώστε να μπορεί να ονειρεύεται, να ελπίζει, να πιστεύει σε άλλες αξίες, σε άλλη διακυβέρνηση, σε μια άλλη πατρίδα, χωρίς φοβισμένους πολιτικούς και πολίτες, όπως ακριβώς η νεολαία μας ξεχύνεται στους δρόμους χωρίς αρχηγούς, χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδηγητές, χωρίς κομματικές σημαίες. Μην ανεχτείτε κανέναν κερατά. Τα πιο ελεύθερα, τα πιο έξυπνα μυαλά, τα πιο ανένταχτα, αυτά μας ανοίγουν καινούργιους δρόμους, αν εμείς δεν τους βλέπουμε κακό του κεφαλιού μας...
Υ.Γ. Γράφω θυμωμένος, γι' αυτό συγχωρέστε μου τις όποιες υπερβολές.
Με αγάπη, Ο Εξαρχειώτης, Γ. Αρμένης.
ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ (Τραγουδοποιός)
Η φλόγα που άναψε ίσως μας οδηγήσει σ' έναν καλύτερο κόσμο
Δεν τρέφω αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας. Το να καυχιέται κανείς για την καταγωγή του είναι το πρώτο βήμα προς τον ρατσισμό και δεν έχει σχέση με την αγάπη για τον τόπο του.
Και να ήθελα όμως, ελάχιστα πράγματα νομίζω πως θα έβρισκα να παινευτώ για τη σημερινή Ελλάδα, τον πολιτισμό της κι εμένα τον ίδιο. Γιατί δεν είναι πολιτισμός το να είσαι (ή να πιστεύεις πως είσαι) δισέγγονο του Σωκράτη, ενώ ταυτόχρονα αποτελείς μνημείο στην ανθρώπινη βλακεία. Ούτε το να ζεις σε μια χώρα προικισμένη απ τη φύση και να την κάνεις σκουπιδότοπο.
Ούτε το να ψηφίζεις αυτόν που θα βρίζεις την επόμενη τετραετία. Πολιτισμένος δεν είναι ο τόπος όπου ένας ανάπηρος δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι το περίπτερο, πόσω μάλλον να λειτουργήσει κοινωνικά σαν πολίτης. Μέσα στο απάνθρωπο αυτό τοπίο, στην άθλια αισθητική σχολείων, ΜΜΕ, ψηφοφόρων και κυβερνήσεων, μέσα στο γκρίζο, τη συνήθεια, την υποταγή, τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, παρ όλες τις αστοχίες, υπερβολές και φαιδρότητές τους, μου δίνουν ελπίδα.
Ελπίδα για τη διατήρηση μιας φλόγας, που δεν πηγάζει αποκλειστικά από οργή και αγανάχτηση, αλλά και από αγάπη και όνειρο.
Μιας φλόγας που, σε εποχή άλλη, καταλληλότερη, πιο έτοιμη, ίσως επιτέλους κάψει τη φοβισμένη ανάγκη μας για εξουσία οποιουδήποτε είδους, εξαφανίζοντας μαζί τις στολές, τα διαβατήρια, τα χρήματα, τα κράτη και χαρίζοντάς μας έναν κόσμο που σήμερα καταδικάζεται σαν ουτοπικός (μα, πού αλλού μπορεί να είναι στραμμένο τ όνειρο εκτός από την Ουτοπία;). Μιας φλόγας που θα καταργήσει κάθε αρχή και μαζί κάθε διαφθορά.
Διεφθαρμένος κι εγώ, ανησυχώ για τα παιδιά μου. Η καθαρότητα του βλέμματός τους κάνει πιο οδυνηρή την επερχόμενη ενσωμάτωσή τους σ' ένα σύστημα που υπηρετώ και σιχαίνομαι. Οι μέρες του Αλέξη, μαζί με τον μεγάλο πόνο για το αδικοχαμένο παιδί, μας επιτρέπουν να στοχεύουμε σ' έναν κόσμο όχι απλά καλύτερο, αλλά τέλειο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ (Συγγραφέας)
Το σάπιο σύστημα δεν έχει άλλο όπλο από τη βία
Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια, χρόνια τώρα, από τους ίδιους και τους ίδιους, φύλακες και απολογητές του συστήματος. Και τότε μας λέγανε αλήτες, αναρχοκομμουνιστές, εξτρεμιστές, αριστεριστές, προβοκάτορες, τσόγλανους που δεν σεβόμασταν την ασφάλεια και την «τάξη» που επέβαλλε η δικτατορία.
Σήμερα έχουμε κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική, ολιγαρχική δημοκρατία που νομιμοποιεί την εγκληματική, διεφθαρμένη πολιτική της, στο όνομα της δημοκρατίας, επιδιώκοντας να μας καταστήσει συνένοχους, φοβισμένους και υποταγμένους.
Το σύστημα είναι σάπιο και γι αυτό επικίνδυνο, λόγω της κατάρρευσής του, εν απογνώσει ευρισκόμενο, δεν έχει άλλο όπλο από τη βία. Ο φόβος καλλιεργείται γιατί βολεύει τις εξουσίες και στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό.
Ο μικροαστός, ο μικροϊδιοκτήτης, ο νοικοκυραίος δικαίως διαμαρτύρεται και αγανακτεί εναντίον ποιων; Των παιδιών που βλέπουν το μέλλον τους μαύρο ή των γονιών τους που συναρθρώνουν μια άρρωστη κοινωνία με φανταχτερές βιτρίνες και εικονική ψεύτικη ζωή, κλείνοντας το μάτια σ' αυτούς που ζουν από τα σκουπίδια. Οποιος ερμηνεύει την οργή και την εξέγερση των νέων ως διαμαρτυρία απλή στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχει καταλάβει πόσο εκρηκτικά βράζει το καζάνι που κανείς, ούτε ο Καραμανλής ούτε ο Παπανδρέου μπορούν να σηκώσουν το καπάκι της εκτόνωσης.
Το πρόβλημα είναι η διαμάχη της Αριστεράς και η συμπεριφορά του ΚΚΕ, που κρύβεται πίσω από τους κουκουλοφόρους γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί την εξέγερση των νέων, που δεν τους ελέγχει και δεν βρίσκονται κάτω από την καθοδήγησή του. Δυστυχώς δεν συμμορφώνεται. Τα ίδια έκανε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου που στο 8ο φύλλο της Πανσπουδαστικής μας αποκάλεσε «οι τριακόσιοι προβοκάτορες του Ρουφογάλη».
Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα, άμα μας βρουν εμπόδιο μπροστά τους, να μας τσακίσουν. Τα όνειρά τους δεν φυλακίζονται, δεν φοράνε κουκούλες, ζητάνε και θα πάρουν εκδίκηση. Το αίμα δεν γίνεται να πάει χαμένο. Είναι δικό τους και δικό μας, μπορούν να συνεχίσουν από εκεί που εμείς δεν φτάσαμε.
ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ (Συγγραφέας)
Εφηβοι που τα έχουν όλα, μα στερούνται πολλά
Οι ξεσηκωμοί της δικής μου γενιάς ανήκουν πια στην «αρχαιολογία των εξεγέρσεων». Εχω την αίσθηση ότι τα τελευταία γεγονότα αποκρυσταλλώνουν έναν καινούργιο κώδικα αναταραχών. Για μένα είχαν ξεκάθαρες, αλλά και ασαφείς πλευρές.
Στις ξεκάθαρες ανήκει πρώτα απ όλα το πολύπλευρο δίκιο των παιδιών. Ο τρόπος που αντέδρασαν κρατώντας λουλούδια ή απλώνοντας αφίσες μπροστά στα παρατεταγμένα ΜΑΤ. Τα καθαρά μα κι οργισμένα ακάλυπτα πρόσωπά τους. Η σχεδόν παντελής έλλειψη βίας. Εφηβοι που συνήθως «τα έχουν όλα», μα στερούνται πάρα πολλά μέσα στις με καινούργιο τρόπο καταπιεστικές οικογένειές τους, ανάμεσα στον μαθησιακό τους μόχθο και την απαξίωση των γραμμάτων, την έλλειψη προοπτικής, τη διαφθορά των κυβερνώντων. Στα παιδιά θα πρέπει να εστιαστεί το ενδιαφέρον στο εξής, χωρίς να αποτελεί κι αυτό πανάκεια.
Στις ξεκάθαρες πλευρές ανήκει η βία και η ατιμωρησία της σημερινής, της χθεσινής, της αιώνιας Αστυνομίας στην Ελλάδα. Ο εκφασισμός ολόκληρης της δημοκρατικής μας κοινωνίας δεν είναι πια κρυφός, και τα ακραία στοιχεία του Σώματος, επίκτητα ή εγγενή, έχουν εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο εκάστοτε εκτελεστής ξέρει καλά ότι ποτέ και πουθενά δεν είναι μόνος του.
Στις ασαφείς, τις σκοτεινές μάλλον πλευρές ανήκει η σχεδόν μαθηματική εκτροπή της δίκαιης αφορμής σε καταστροφική λαίλαπα. Ανήκουν τα πρόσωπα όσων δειλών κρύβουν το πρόσωπό τους σε κουκούλες, με σκοπό να κάψουν και να λεηλατήσουν εκ του ασφαλούς. Ανήκει η κουκούλα που μετατρέπει τις όποιες ομαδοποιήσεις σε μεμονωμένα και απολιτικά άτομα, σ' ένα είδος χούλιγκαν, παρά τις δικαιολογίες που μπορούν να επινοήσουν και να επικαλεστούν κατ ιδίαν - δεν υπάρχει για μένα δικαιολογία για την πυρπόληση πόλεων ή επιχειρήσεων, για την ανανδρία και την τυφλότητα της βίας, αλλά και για την επί τόσα χρόνια κρατική ατιμωρησία της βίας. Κατά τις αλλεπάλληλες Νύκτες Κρυστάλλων που ζήσαμε μάθαμε ότι οι κουκουλοφόροι προέρχονται από ποικίλες κατηγορίες ανθρώπων, ηλικιών, επαγγελμάτων, «ιδεολογιών». Σαφήνεια και ασάφεια μαζί.
Η δύναμη, τέλος, της καινούργιας τεχνολογίας, να κινητοποιεί σε ελάχιστο χρόνο κάθε είδους κόσμο, είναι μεν απίστευτα δημοκρατική, όσο και απίστευτα επικίνδυνη, καθώς ούτε προέρχεται ούτε ελέγχεται από θεσμούς. Η θέση της όμως στις νέου τύπου αναταραχές είναι πια αναμφισβήτητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου