Ευρω-αμπαλάζ γενικής κρίσης

Tου Θανου Oικονομοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 17/5/2009

• Παρά τα όσα λένε (λέμε...), πως στις 7 Ιουνίου θα προτιμήσουν τις παραλίες από τις ευρωκάλπες, είναι σχεδόν σίγουρο πως τελικά θα τραβήξουν τον δρόμο προς τα εκλογικά τμήματα. Και η Ελλάδα θα καταγράψει, γι' άλλη μια φορά, το υψηλότερο ποσοστό συμμετοχής στις ευρωεκλογές απ' όλες τις άλλες χώρες - μέλη της Ε.Ε. Οχι, βέβαια, γιατί θα 'χουμε εκτιμήσει τη σημασία αυτών των εκλογών (ελάχιστοι το κάνουν σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, δυστυχώς), αλλά γιατί «δεν μας πάει» να μείνουμε αμέτοχοι σ' αυτό το κομματικοπολιτικό παιγνίδι, που από καιρό ήδη στήνεται γύρω από τη συγκεκριμένη κάλπη. Το δικό μας (κι ας το... βρίζουμε!) κόμμα θα θελήσουμε να ενισχύσουμε, για ν' αποκτήσει «πόντους» κι ερείσματα για το άλλο, το «μεγάλο παιγνίδι», που θα γίνει γύρω από τις εθνικές εκλογές. Οπου και σ' αυτό, ως οπαδοί περισσότερο και λιγότερο ως πολίτες, θα πάρουμε μέρος...

• Και να μη θέλεις να δεις τις ευρωεκλογές υπό αυτό το πρίσμα, δεν σ' αφήνουν. Στη «διαφορά» που θα καταγράψουν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, από καιρό ποντάρουν οι ηγεσίες τους (το λένε κιόλας στα τηλεπαράθυρα οι εκπρόσωποί τους), για να 'χουν «επιχειρήματα», οι μεν ότι «αντέχουν, παρά την κρίση και την κόπωση από τη διακυβέρνηση...», οι δε πως «καταγράφηκε η δυσαρμονία μεταξύ κυβέρνησης κι εκλογικού σώματος!», για να πιέζουν ακόμη πιο «πειστικά» για προσφυγή στις εθνικές εκλογές, ελπίζοντας πως θα εξασφαλίσουν την κατάληψη της εξουσίας. Αυτό κατ' αρχήν -το τι... θα την κάνουν άπαξ και την καταλάβουν- θα το εξετάσουν εν καιρώ!

• Θα 'λεγε κανείς πως οι συνθήκες είναι τέτοιες που εξ αντικειμένου ευνοούν τα λεγόμενα «μικρά» κόμματα. Ενίσχυσή τους στις ευρωεκλογές (κάτι που είναι αναμενόμενο να γίνει σε κάποιο βαθμό) θα λειτουργούσε ως «μήνυμα» στους... μόνιμους διαχειριστές της εξουσίας. Να εκσυγχρονισθούν επί της ουσίας, ν' αλλάξουν τακτική και μεθόδους, να συνέλθουν μαθαίνοντας από τα παθήματά τους, ν' αποκτήσουν μέρος έστω της υπευθυνότητας που εν σπέρματι μόνο στις... προεκλογικές εξαγγελίες τους υπαινίσσονται.

• Μόνο, όμως, σε κάποιο βαθμό τολμούμε να προβλέψουμε πως θα συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί από τη συγκεκριμένη κατηγορία κομμάτων, το ένα ευαγγελίζεται επιστροφή σ' ένα στην πράξη αποτυχημένο παρελθόν, το άλλο δεν κρύβει πως... «βγήκε στον πηγαιμό» και δίχως καν «Ιθάκη» εύχεται το ταξίδι να μην τελειώσει ποτέ, εγκλωβισμένο σε μια κραυγαλέα έλλειψη ρεαλισμού, αποφυγή του όποιου συγκεκριμένου και θεοποίηση της θεωρητικής γενικότητας και πανικό μπροστά στα αιτήματα που δημιούργησε η (δημοσκοπική) επιτυχία του (επιτυχία εξ αντιδιαστολής: λόγω αγκύλωσης των αντιπάλων του), και το τρίτο δεν παύει με κάθε κίνησή του να διατρανώνει πως μοναδικός του στόχος είναι να πάψει να είναι... αποσυνάγωγο στην ίδια την «πολυκατοικία» που μένει, πως προσφέρεται (επ' ανταλλάγματι, βεβαίως) για «δεκανίκι».

• Το σκηνικό έχει ήδη στηθεί. Το «έργο» ποντάρει την όποια επιτυχία του στις εντυπώσεις της νύχτας των αποτελεσμάτων και μόνο, οι «θεατές» γνωρίζουν πως γι' άλλη μια φορά θα μείνουν πικραμένοι, απογοητευμένοι - παρά τις όποιες ιαχές και την «επιχειρηματολογία» ακουσθούν ένθεν κακείθεν με το που θα πέσει η αυλαία. Μας ζητούν σήμερα επιμόνως τη συμμετοχή μας (αν και κάποιοι, λογικά από την πλευρά τους, ποντάρουν στην αποχή, επειδή κρίνουν πως κατά κύριο λόγο θα πλήξει τον αντίπαλο, αυτόν που «έρχεται»...), το πρωί της άλλης μέρας όμως, η επιθυμητή ψήφος μας θα κριθεί είτε ως «χαλαρή» (αλλά επί της ουσίας αδιάφορη), είτε ως αποτέλεσμα της «πόλωσης και της παραπληροφόρησης». Μονά - ζυγά, εμείς πάλι θα 'μαστε οι... χαμένοι.

• Στο επιφαινόμενο, στο... αμπαλάζ δίνεται η έμφαση αυτής της ευρωπροεκλογικής εκστρατείας, στις εντυπώσεις στο καθαρά «εθνικό επίπεδο» της πολιτικής (φαίνεται και από τη «μανία» των αρχηγών για «λαμπερά ονόματα» για την ευρωλίστα, όπως επίσης και από την ουσιαστική υποβάθμιση της σημασίας της, που εκπέμπεται από τις υποσχέσεις σε όποια πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής δεχθούν να συμπεριληφθούν πως στις «κανονικές» εκλογές θα είναι και πάλι υποψήφιοι στις εκλογικές τους περιφέρειες!). Στο «εθνικό επίπεδο», χωρίς όμως τον... παραμικρό προβληματισμό για τα μεγάλα και πιεστικά προβλήματα που εμφανίζει αυτό το «επίπεδο»!

• Κουβέντα, επί της ουσίας, για την τρομακτική εκφυλιστική αδράνεια του «συστήματος» και του πολιτικού προσωπικού που το στελεχώνει. Ούτε λόγος για την άκρως επικίνδυνη έλλειψη πολιτικών, αλλά και θεσμικών (το «κόλπο» με το κλείσιμο της Βουλής κραυγάζει...) «σταθερών», για τη βροντώδη ανυπαρξία αποτελεσματικών, «απρόσωπων» δικλίδων ασφαλείας - λες και η δημοκρατία μας... εξαντλείται με την κάθε 4 χρόνια (στη θεωρία - γιατί στην πράξη...) προσφυγή στην έρμη «λαϊκή κυριαρχία»! Καμιά ανησυχία για την απουσία της πολιτικής (όχι κομματικής) σκέψης και δράσης, για τη διαπλοκή και την αδιαφάνεια που... παίζουν τον ρόλο των μόνων «σταθερών» μιας κοινωνίας που... εκτός από κόμματα, σκοπιμότητες και δόλια συμφέροντα, κατοικούν και οι προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού...