Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου έδωσε μια εκπληκτική συνέντευξη στον Στέλιο Κούλογλου, αλλά δεν ξέρω πόσοι την παρακολούθησαν. Παραθέτω ένα απόσπασμα που αναφέρεται στη Συμμετοχική Δημοκρατία και στην τεράστια σημασία του διαδικτύου.
· Η συμμετοχική Δημοκρατία
Πρώτα απ’ όλα είμαι απ’ αυτούς που μάλιστα πολλοί κορόιδευαν θα έλεγα πριν από κάποια χρόνια όταν μιλούσα γι αυτά τα θέματα, ότι θα παίξουν ρόλο, όπως έχει παίξει ρόλο ο Τύπος, παλιότερα να πάω και πιο πίσω και πάλι στη σοσιαλδημοκρατία όταν βγήκε ο Τύπος όταν βγήκε η Εφημερίδα ήταν η πρώτη φορά που το εργατικό κόμμα στην Αγγλία μπορούσε να επικοινωνήσει μεταξύ των στελεχών του και μέσα στα συνδικάτα.
Το εργατικό κίνημα λοιπόν χρησιμοποίησε την εφημερίδα ως μέσο οργάνωσης του μεγάλου αυτού χώρου του εργατικού κινήματος, που δεν είχε τις δυνατότητες να επικοινωνήσει… Όμως, ένα πρόβλημα που είχαν είναι ότι ήταν αγράμματοι οι περισσότεροι εργαζόμενοι και το εργατικό κίνημα ξεκίνησε την επιμόρφωση των εργαζομένων για να μπορούν να διαβάζουν την εφημερίδα και βεβαίως και την εφημερίδα του εργατικού κόμματος. Μέσα απ’ αυτό δημιουργήθηκε το αίτημα της κοινωνίας, μέσα από το λαϊκό κίνημα, για τη γενική εκπαίδευση. Η γενική εκπαίδευση έγινε από το αίτημα των συνδικάτων του εργαζόμενου λαού να μπορεί να έχει δικαίωμα στη μόρφωση.
Θα έλεγα ότι και σήμερα το δικαίωμα στην πρόσβαση στο διαδίκτυο, το δικαίωμα στη γνώση του πως χειρίζεται το διαδίκτυο, το δικαίωμα σε αυτή την πληροφόρηση, είναι πάλι ένα κοινωνικό αίτημα το οποίο η Ελλάδα κι εμείς οι Σοσιαλιστές πρέπει να το στηρίξουμε. Δεν είναι απλώς ένα τεχνολογικό χόμπι και ένα βίτσιο ας το πούμε έτσι κάποιων ανθρώπων, είναι ένα θέμα κοινωνικό που μας εγγυάται εφόσον εμείς μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, να έχουμε πρόσβαση σε μια τεράστια βιβλιοθήκη ουσιαστικά πηγή πληροφόρησης και γνώσης.
Δεύτερον, εγώ πιστεύω ότι οι πολιτισμοί του κόσμου και ο δικός μας πολιτισμός θα υπάρχει ή θα χάνεται ανάλογα με το κατά πόσον βρισκόμαστε εμείς στο διαδίκτυο. Σήμερα παντού στον κόσμο επισκέπτονται οι νέοι το διαδίκτυο, είναι το μέσο μέσα από το οποίο ενημερώνονται. Εάν εμείς δεν παράξουμε πληροφόρηση, εάν δεν αναδείξουμε τον πολιτισμό μας μέσα από το διαδίκτυο, τα αρχαία μας, τον πολιτισμό μας, τον τουρισμό μας, τις δραστηριότητές μας, τη σύγχρονη τέχνη μας, τότε η Ελλάδα θα περιθωριοποιείται όλο και περισσότερο, θα ξεχνιέται η Ελλάδα παρά τη μεγάλη παράδοσή της…
[…] Το τρίτο είναι βεβαίως αυτό της διαβούλευσης και της δημοκρατικής διαβούλευσης και είχαμε την ευκαιρία ως Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, ουσιαστικά να έχουμε την ηλεκτρονική Προεδρία, όπου ανοίξαμε το διαδίκτυό μας και δώσαμε το δικαίωμα σε πολίτες της Ευρώπης να μιλήσουν για τα θέματα τα οποία εμείς θα συζητάγαμε ως Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών ή άλλων Συμβουλίων.
Υπήρξε τρομερή συμμετοχή τότε το 2003 και μέσα από τη συμμετοχή εμείς βγάζαμε ένα περιληπτικό σημείωμα, το οποίο δίναμε σε όλους τους Υπουργούς για να υπάρχει αυτή η διαβούλευση και μετά, βεβαίως, να ενημερώνουμε εμείς αυτούς που σερφάρουν όπως λέγεται στο διαδίκτυο. Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα και νέες μορφές διαβούλευσης, όπως είναι το wikipedia, δηλαδή μορφές συνεργασίας μέσα από το διαδίκτυο που κατασκευάζουν ένα νέο προϊόν, που μπορεί να είναι συνεργασία πολλών πολιτών ανά τον κόσμο.
Αυτά είναι νέα, πολύ σημαντικά στοιχεία, τα οποία ως κόμματα και το ΠΑΣΟΚ ήδη το χρησιμοποιεί, υπάρχει πολύ μεγάλη ζωντανή συζήτηση ακόμα και για την εσωκομματική μας διαδικασία μέσα από τους bloggers και μέσα από τους χειριστές του διαδικτύου.
Θα έλεγα όμως ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, ότι αυτός ο χώρος που θα αλλάξει πλήρως και τη λογική της σημερινής τηλεόρασης, θα δούμε μεγάλες ανατροπές πολύ σύντομα στο θέμα της τηλεόρασης που είναι ένας μονόλογος ουσιαστικά προς τον τηλεθεατή και όλο και περισσότερο η νέα γενιά βλέπει και στις στατιστικές ακόμα έχουν περισσότερη χρήση του διαδικτύου των νέων παρά παρακολούθηση τηλεόρασης από πλευράς χρόνου και πιστεύω είναι και καλό αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό.
Αλλά το διαδίκτυο μπορεί, εάν δεν το προσέξουμε, εάν δεν το διαφυλάξουμε, να είναι όχι απλώς ένας ιστός, αλλά ένας ιστός της αράχνης, δηλαδή ένας τρόπος να παρακολουθείται ο πολίτης, να υπάρχει μια ουσιαστική στόχευση, στοχοποίηση του πολίτη από διαφημιστικές εταιρείες ή από κυβερνήσεις ή από διάφορα κέντρα εξουσίας που θα προσπαθήσουν να αλλοιώσουν ή να καθοδηγήσουν τις συνειδήσεις ή και να παρακολουθήσουν και τα βήματά του, το πού πάει, τι κάνει, πώς ζει και τα λοιπά.
Ήδη αυτά τα προβλήματα έχουν αναδειχθεί και υπάρχουν μεγάλα κινήματα για τα πνευματικά δικαιώματα ή τα δικαιώματα του ιδιωτικού χώρου μέσα από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου