[Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χρωστάει σε κανέναν "βαρόνο", παρά μονάχα στον κόσμο που τον ψήφισε!]Υπάρχουν και κάποια όρια ευπρέπειας και από τις δυο μεριές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παπανδρέου πρέπει να δημιουργήσει συνθήκες ψυχικής ενότητας στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και κάποιοι άλλοι που θα πρέπει να πάψουν να λειτουργούν ως φράξια μέσα στο ΠΑΣΟΚ και να εξηγήσουν με ειλικρίνεια στον κόσμο ότι το εγχείρημα για τον Θεσσαλονικιό τοπάρχη δεν είχε αίσιον τέλος. Κι όταν λέμε «φράξια» το εννοούμε. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι όλα έγιναν έτσι όπως τρέχει το νερό στα ποταμάκια. Δεν ήταν δυνατό μέσα σε μια νύχτα να συναντήθηκαν, όλοι αυτοί που αποτέλεσαν τον πυρήνα του εγχειρήματος Βενιζέλου, και να συμφώνησαν στην κοινή τους αντίθεση στην πολιτική Παπανδρέου και να πήραν την απόφαση να τον εκδιώξουν κυριολεκτικά από το ΠΑΣΟΚ. Κι ούτε το χωράει το κοινό μυαλό πώς σε μια νύχτα έγινε δημοσκόπηση βγάζοντας πρώτο και κυρίαρχο τον Βενιζέλο με 70% και «καπάκι» μετά η εφημερίδα «Το Βήμα» να κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδη πρόσκληση-απαίτηση προς τον Γιώργο Παπανδρέου: «Παραιτηθείτε, κύριε Πρόεδρε!». Ήταν φανερό ότι οι άνθρωποι είχαν δουλέψει πολύ καιρό πριν, και είχαν οργανώσει επιμελώς το εγχείρημα. Η πολιτική πάντοτε και σήμερα είναι πράξη δημόσια και δεν χωράει σε γιάφκες. Και είναι θεμιτές, πάντως, οι προσωπικές φιλοδοξίες. Άλλωστε, η πολιτική ήταν και είναι μια διάθεση προς το ηγείσθαι.
ΣΚΙΤΣΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΚΡΗ
Ακούω όμως ότι όσοι ακολούθησαν τον Βενιζέλο στην περιπέτειά του, μάλλον θα θέλουν να λειτουργούν ως «ρεύμα» μέσα στο Κίνημα! Για να λειτουργήσουν ως «ρεύμα» (αφού έχουν το δικαίωμα σύμφωνα με το Καταστατικό) θα πρέπει να υπάρχει μια ιδεολογική «πλατφόρμα», ένα πρόγραμμα, και διαφορές πάνω σε βασικά πολιτικά ζητήματα. Κάτι που δεν βλέπουμε να συμβαίνει. Όσα είπαν δεν είναι παρά αναμασήματα των γενικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ. Έχω την εντύπωση ότι μάλλον ως φράξια θα λειτουργούν, αλλά θα πρέπει να τους υπενθυμίσω την κατάληξη που είχαν διάφορες φράξιες στο παρελθόν μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Εξαφανίστηκαν εν τω άμα!Αυτό όμως που είναι ανάγκη να κατανοηθεί από την πλευρά των μελών της «ομάδας» Βενιζέλου είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κοινός τόπος συνεργασίας εάν δεν ξεκαθαριστούν προηγουμένως τα «προβλήματα» που έθεσαν η πολιτική και οι επιδιώξεις των προπαγανδιστών της ανατροπής του Γιώργου Παπανδρέου. Και θα πρέπει να ξεκαθαριστούν με πολιτικούς όρους και όχι πλέον με διαπληκτισμούς από τα «παράθυρα» των τηλεοπτικών καναλιών. Υπήρξαν αθλιότητες εκπροσώπων ή και απροσώπων, αλλά το ποτάμι της ζωής θα τις σβήσει αργά ή γρήγορα.Είναι βέβαιο ότι η πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου θα κατατείνει – και πολύ σωστά – στην απορρόφηση των οποιωνδήποτε κραδασμών καθώς και στη συνένωση όλων των δυνάμεων του Κινήματος που διασπάστηκαν σε τρεις κατευθύνσεις. Όσον αφορά το εγχείρημα του Κώστα Σκανδαλίδη με το αιτιολογικό της αποδυνάμωσης του διπολισμού που ενδεχομένως θα οδηγούσε σε διάσπαση, είναι πολιτική αφέλεια. Στην προκειμένη περίπτωση ο «συναισθηματισμός» του Σκανδαλίδη που επηρέασε σε κάποιο βαθμό εκείνους που τελικά τον ψήφισαν, δεν στηρίχτηκε παρά σε ένα σκεπτικό αποδυνάμωσης της υποψηφιότητας του Παπανδρέου. Απέτυχε, βεβαίως, και οδηγήθηκε στη γνωστή δήλωση «Έχουμε ισχυρό Πρόεδρο που μπορεί να οδηγήσει την παράταξη στη νίκη…»!Είναι επιτακτική ανάγκη και με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών τους όλοι οι προπαγανδιστές της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» να ξεκαθαρίσουν για τι πράγμα μιλούν όταν προσπαθούν να αξιοποιήσουν πολιτικά ή επικαλούνται παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών και κομμάτων, όπως της Ιταλίας, της Γαλλίας κ.λπ. Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες καλλιεργήθηκε πολλή θολούρα. Κι εδώ θα ανακαλέσω το (επίκαιρο) σκεπτικό του αείμνηστου Σπύρου Λιναρδάτου, ο οποίος ζητούσε επιτακτικά να υπάρξει ξεκαθάρισμα γύρω από δύο διαφορετικά πράγματα, όπως είναι ο κεντροαριστερός, ας υποθέσουμε, χαρακτήρας ενός μεγάλου κόμματος, π.χ. του Εργατικού της Αγγλίας ή του Σοσιαλδημοκρατικού της Γερμανίας από τη μια, και από την άλλη η σύμπραξη κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς, όπως έγινε και γίνεται σε κυβερνητικό επίπεδο στην Ιταλία, ή σοσιαλιστών και κομμουνιστών στις εκλογές, όπως στη Γαλλία. Έχω την εντύπωση ότι στην Ιταλία, λόγου χάρη, πολύ λίγο μιλούν για Κεντροαριστερά και πολύ περισσότερο παράγουν πολιτική. Στη Γαλλία είναι αμφίβολο αν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ο όρος Κεντροαριστερά για την εκλογική σύμπραξη δύο κομμάτων, όπως του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού, που και τα δύο θεωρούν ότι ανήκουν στην Αριστερά και εξάλλου έχουν συγγενική παράδοση και παράλληλη πορεία.Θίγω εδώ κάποια ζητήματα που, δυστυχώς, μέσα στη φασαρία της «προεκλογικής» αντιπαράθεσης, διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά ότι ευτελίζονται σοβαρά πολιτικά ή και θεωρητικά προβλήματα. Είπε στη Θεσσαλονίκη ο Ευάγγελος Βενιζέλος: «Για να πετύχεις την ιδεολογική αποσαφήνιση της κεντροαριστεράς, για να εκπέμψεις ένα πειστικό πολιτικό μήνυμα, για να συσπειρώσεις την πλειοψηφία, για να ανατρέψεις κατεστημένες αντιλήψεις και να ανοίξεις μια νέα σελίδα, χρειάζεται πρόγραμμα, χρειάζεται λόγος, χρειάζεται πίστη, χρειάζεται αγώνας και χρειάζεται και ιδρώτας, ο ιδρώτας του προσώπου μας…» Αυτά, λίγο-πολύ είναι συναισθηματικές εκρήξεις και όχι πολιτική τοποθέτηση. Ας ξεκαθαρίσει ο Βενιζέλος τι εννοεί π.χ. όταν αναφέρεται στην «κεντροαριστερά»! Θέλω να πω ότι υπάρχουν βασικά ζητήματα στα οποία το λεγόμενο «ρεύμα» Βενιζέλου θα πρέπει να είναι κρυστάλλινο και διαυγές για να μπορέσει να ακουστεί, να γίνει η σχετική αντιπαράθεση κ.λπ. Αλλιώς κινδυνεύει να αποτελέσει καθυστερημένα μια φράξια, που θα οδηγηθεί στην έξοδο. Ο πολιτικός στίβος είναι ζούγκλα. Γιατί όμως να κάνουμε και τον κομματικό στίβο ζούγκλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου