Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν σε αφήνουν να τους συμπαθήσεις. Την τελευταία φορά - το Νοέμβριο του 2004 - ήταν όταν παρουσίασε (μετέφρασε, σκηνοθέτησε, ερμήνευσε) το έργο του Χάρολντ Πίντερ "Ωραία χρόνια" που είναι γνωστό ως "Παλιοί καιροί". Χάρηκα τότε που ανέβασε Πίντερ, ΑΛΛΑ τελικά μετάνιωσα που είχα χάσει την ώρα μου... Θα το διαπίστωσε κι ο ίδιος ότι το εγχείρημά του ν' ανεβάσει Πίντερ δεν στέφθηκε με επιτυχία.
Διάβασα σήμερα τη συνέντευξη του Σταμάτη Φασουλή στην Ελευθεροτυπία ["Θέλουν γαμπρό ή αρχηγό;"] κι έφριξα! Τι λέει ο άνθρωπος; Μιλάει σοβαρά ή του ξεφεύγουν; Πού είδε το "κλίμα τρομοκρατίας στην επαρχία"; Λέει ότι "πάνε να μιλήσουν άνθρωποι για τον Βενιζέλο και τους πετούν γιαούρτια, τους απειλούν...". Μπορεί να μας φέρει ένα παράδειγμα; Αλλιώς αυτά είναι παπαριές. Αντιπαρέρχομαι τους χαρακτηρισμούς για τον Γιώργο Παπανδρέου. Διότι τους λείπει αυτό που έχει ο Γιώργος: ΗΘΟΣ! Κύριε Φασουλή, δεν ασχολείσαι καλύτερα με το [όποιο] θέατρο που ξέρεις και ν' αφήσεις την πολιτική μονάχα για την ημέρα των εκλογών όταν πρόκειται να ψηφίσεις (όποιον θέλεις); Να σου θυμήσω και τον Φασουλή του Σουρή:
Όμως κι εμέ ξανά
ο νους μου με πλανά,
και σαν παιδί της Μούσης
παθαίνω παρακρούσεις...
ο νους μου με πλανά,
και σαν παιδί της Μούσης
παθαίνω παρακρούσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου