ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ... Ο ΕΠΗΡΜΕΝΟΣ!

Καθημερινά διαβάζουμε κι ακούμε για τη μεγαλαυχία και την έπαρση του Βενιζέλου. Ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία κατασυκοφάντησης του Γιώργου Παπανδρέου, τέτοια που δεν είχε γίνει ούτε από τους αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια πριν.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου δεν έχει καμιά σχέση με την προβολή των στοιχείων και των χαρακτηριστικών του ως προσωπικότητας πολιτικής, αλλά την έχει περιχαρακώσει σε ύβρεις, υπαινιγμούς γελοίες φιλοφρονήσεις σε βάρος του Παπανδρέου. Είναι απορίας άξιον πώς θέλει και την επόμενη μέρα των εκλογών να είναι μέσα στο Κίνημα! Με τι μούτρα θα αντικρίσει τον Παπανδρέου, όταν επί τόσες μέρες, ο γυρολόγος της πολιτικής τού "ενός" περιδιαβαίνει την ελληνική επικράτεια και "στολίζει" τον αντίπαλό του με απρέπειες.

Τι είδους αγώνας είναι αυτός που κάνει ο τοπάρχης Θεσσαλονίκης [που δεν κατάφερε τόσα χρόνια να κερδίσει έναν ψόφιο Ψωμιάδη και θέλει τώρα νικήσει τον Καραμανλή...], που μισεί τους αντιπάλους και το δείχνει με τα λόγια του, το δείχνει με την όψη του προσώπου του; Είπε σε μια σύναξη των φίλων του στο Μαρούσι ότι η στήριξη που παρέχει η μεγάλη πλειονόητα των κορυφαίων στελεχών στον Παπανδρέου και όχι στον ίδιον «μας επιτρέπει να διαχωρίσουμε τη θέση μας από το ΠΑΣΟΚ των μεγαλοπαραγόντων, από το ΠΑΣΟΚ των βαρόνων»!

Δηλαδή, αυτοί που τον στηρίζουν τον Βενιζέλο τι είναι; Αλέκος Παπαδόπουλος, Παρασκευάς Αυγερινός, Γιάννος Παπαντωνίου, Γιώργος Φλωρίδης, Χρήστος Βερελής, Πάρις Κουκουλόπουλος (που επί 25 χρόνια δεν άφησε στην Κοζάνη κανένα νέο στέλεχος να προκόψει και συνέβαλε τα μέγιστα στην επαγγελματοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου του, αναχαιτίζοντας την ανανέωση και καλλιεργώντας την συντεχνιοποίηση της πολιτικής, που προσομοιάζει στο θεσμό των κλειστών επαγγελμάτων), Ανδρέας Λοβέρδος, Μιλένα Αποστολάκη, Γιάννης Σουλαδάκης, Συλβάνα Ράπτη... δεν είναι βαρόνοι αλλά... βαρονέτοι;

Όταν η Βάσω Παπανδρέου ανακοίνωσε την υποστήριξή της στον Γιώργο Παπανδρέου, δέχτηκε επιθέσεις από τον Βενιζέλο. Όταν η Άννα Διαμαντοπούλου ανακοίνωσε την υποστήριξή της στον Γιώργο Παπανδρέου υφίσταται ακόμη τα πάνδεινα από τις λεκτικές και αήθεις επιθέσεις από την πλευρά του Βενιζέλου.

Ο αστόχαστος "ενθουσιασμός" του Βενιζέλου, να βγει δηλαδή το βράδυ των εκλογών, πριν καλά-καλά τελειώσει τα δικά του λόγια ο Παπανδρέου και να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν ικανοποίησε κανένα γενικό συμφέρον - αυτά είναι λεκτικές αλχημείες του Βενιζέλου. Το συμφέρον του συνόλου δεν ικανοποιείται με πολιτικούς εκβιασμούς. Ο Βενιζέλος έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος: Νομίζει ότι η πολιτική, ως άσκηση, είναι εκβιασμός κι ότι ακόμη πολιτική σημαίνει ενέργεια και ικανότητα ικανοποίησης προσωπικών συμφερόντων. ΑΛΛΑ, θα πρέπει να καταλάβει ότι η συνάρτηση πολιτικής και προσωπικού συμφέροντος αποτελεί άρνηση αυτής της ίδιας της ηθικής της πολιτικής. Ωστόσο, θα πάμε παραπέρα.

Επειδή αυτές οι πρώτες σκέψεις είναι αγωνίες για ευρεία κατανάλωση, θέλω να πω ότι δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ενορχηστρωμένη στάση των εκδοτικών συγκροτημάτων να "ρίξουν" τον Γιώργο Παπανδρέου. Μπορεί ο Βενιζέλος να αρνηθεί ότι η δική του "πολιτική" συμπεριφορά μετά τις εκλογές είναι άσχετη με την τακτική που ακολουθούν πλέον τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα; Οι απλοϊκές του εξηγήσεις είναι για παιδιά του Δημοτικού και όχι για πολιτικά σκεπτόμενους πολίτες.

Η πολεμική του κατά του Παπανδρέου είναι θαυμάσια ενορχηστρωμένη με την πολεμική της εφημερίδας Το Βήμα και των συνεργατών της, δηλαδή του Πρετεντέρη, του Καρακούση, του Μουλόπουλου, του Ρωμαίου και όλων εκείνων που αν δεν "συντονιστούν", δυσκολεύουν την παραμονή τους στο συγκρότημα, ή ακόμα και στο Mega, όπου κάθε βράδυ δίνουν τα ρέστα τους με την αντιπαπανδρεϊκή [και αντιΠΑΣΟΚική] στάση τους οι προύχοντες του βραδινού δελτίου ειδήσεων (κάπως προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα ο Τσίμας και ο Καψής, που δείχνουν μια πολιτική λογική).

Πριν κλείσω το σημείωμα, ξαναρωτώ [φυσικά ρητορικό είναι το ερώτημα, αφού ξέρω ότι δεν θα απαντηθεί]: Μπορεί ο Βενιζέλος να μας παραθέσει το έργο του τουλάχιστον στο υπουργείο Πολιτισμού [ας αποφύγει, τουλάχιστον, τις αερολογίες περί Επικράτειας Πολιτισμού...].