ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Κάποιες φορές είναι το αίσθημα του χρέους. Κάποιες άλλες είναι η άγνοια του κινδύνου κι άλλες είναι το θράσος ή το απόλυτο θάρρος. Και μπαίνεις σε μια περιπέτεια χωρίς να ξέρεις πού θα σε οδηγήσει! Τις περισσότερες φορές μπαίνεις στην περιπέτεια δίχως να έχεις επίγνωση των συνθηκών και της σημασίας αυτού του ίδιου του εγχειρήματός σου. Από μια άποψη, λοιπόν, είναι μεγάλη υπόθεση να μπαίνεις σε περιπέτειες, να εξιδανικεύεις το στόχο σου, να δίνεις μάχες, να παλεύεις! Καλύτερα είναι... Γιατί υπάρχει μια πραγματικότητα που κανείς δεν θέλει να βλέπει. Ο κόσμος μας, έχει γεμίσει λιποτάκτες. Ωστόσο, πολλοί θα ήθελαν να λάμπουν μέσα σ' αυτή την κοινωνία, στο πολιτικό προσκήνιο, στο καλλιτεχνικό, στο εργασιακό, ή τέλος πάντων σε κάποιο προσκήνιο. Έρχεται όμως η σκληρή ώρα που ο από τα πράγματα καταναγκασμός αποκαθιστά την ισορροπία... Ας κάνουμε και μια αφιέρωση:

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

(Κ.Π.Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.