Ο κόμης της φάμπρικας!

Δεν είναι παράδοξο ένας δημοσιογράφος να μη χάνει ευκαιρία να διαδηλώνει ανά πάσα στιγμή, είτε μέσα από τα άρθρα του στην εφημερίδα που δουλεύει είτε μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές του, την ανησυχία του ή τις επιφυλάξεις του για το μέλλον ενός πολιτικού κόμματος. Κι αυτό υποτίθεται ότι το κάνει επειδή συμφωνεί με τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές αυτού του κόμματος, του αρέσει γενικώς η οργάνωσή του, ο πρόεδρός του, οι οπαδοί και ψηφοφόροι του, η προηγούμενη κυβερνητική θητεία του κ.λπ. Ωστόσο, είναι παράδοξο να έχει ανοίξει φάμπρικα και με έντεχνο μερικές φορές τρόπο και απροκάλυπτα τις περισσότερες φορές να υπονομεύει, να διασύρει, να υβρίζει, να χλευάζει, να απαξιώνει όλους και όλα αυτά για τα οποία δείχνει ενδιαφέρον.

Το γράψιμό του, ο προφορικός λόγος, οι μορφασμοί του, η εν γένει στάση του, που δεν είναι παρά φόρμουλες "υπνωτικές", επιχειρούν σχεδόν εξανδραποδιστικά να κατηχήσουν τους αναγνώστες και τηλεθεατές του, τους ψηφοφόρους, τέλος πάντων, του κόμματος για το οποίο υποτίθεται ότι αγωνιά, να δημιουργήσουν αμφιβολίες, να ακρωτηριάσουν συναισθηματικούς δεσμούς, να αναπτύξουν ένα μονοδιάστατο στοχασμό ή μάλλον να τον παραλύσουν. Είναι αλήθεια ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει μια μηχανιστική αντίληψη για την πολιτική και επιχειρεί να την υπαγορεύσει στο κοινό που τον διαβάζει ή τον ακούει. Αυτή η αντίληψη έχει σχέση με την ποδοσφαιροποίηση (ή ας μου επιτραπεί η λέξη, τη "μπασκετοποίηση") της πολιτικής. Μην παρεξηγηθώ : και τα δύο αθλήματα τα αγαπώ - και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Έχω παρακολουθήσει αγώνες της ομάδας μου και καμιά φορά φώναξα δυνατά, δεν έβρισα, ούτε πολύ περισσότερο πέταξα μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο! Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι συνυφασμένη με κάποιου είδους φανατισμό, που δεν μπορώ να ξέρω με ποιους έχει ευθεία ή πλάγια σχέση. Αυτό σημαίνει ότι πάμε στο γήπεδο για να βοηθήσουμε την ομάδα μας η οποία πρέπει πάση θυσία να κερδίσει τον αντίπαλο, είτε παίζουμε καλά είτε είμαστε κουρέλες. Δεν πάμε στο γήπεδο για το θέαμα! Το ζήτημα είναι ότι μιλάμε για έναν δημοσιογράφο, ο οποίος είναι κατενθουσιασμένος με τις "δημοσιογραφικές" παρεμβάσεις του, που υποτίθεται ότι υπογραμμίζουν τα "αυτονόητα" και απ' ό,τι φαίνεται είναι αδύνατο να ζήσει χωρίς αυτές.

Η σοφιστεία έχει αναγορευτεί σε ύψιστη αναλυτικο-δημοσιογραφική τέχνη και προκαλεί υποβόσκουσες προσδοκίες, ανησυχίες, αγωνίες ενός κόσμου που θέλει την κοινωνική ειρήνη. Όμως δεν γίνεται να παραγνωρίσεις το γεγονός ότι δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμάται και να ξυπνάει με την έγνοια του στην καταστροφή και εξουδετέρωση του αντιπάλου. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει ανάγκη από συνοχή. Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι κατά καιρούς έχουμε υποτροπή αντιζηλιών, μεγαληγορίες, ιδεοκαπηλείες, πολιτικές κενολογίες... Αλλά είναι αδύνατο ν' αρνηθεί κανείς ότι ζούμε κάτω από το κράτος μιας απροσδιορίστου καταγωγής δημοσιογραφικής δημοκοπίας και σπατάλης των δυνατοτήτων των μέσων "ενημέρωσης". Ο ολοκληρωτισμός έχει εκεί φωλιάσει για τα καλά. Αν ο δημοσιογράφος αναγορεύει τον ισχυρισμό του σε κοσμοθεωρία είτε φιλοσοφική είτε πολιτική, τότε βρισκόμαστε στο βασίλειο της ασυδοσίας. Δηλαδή, σ' ένα χώρο όπου υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να πρυτανεύει η διαλεκτική, διότι με τη διαλεκτική έχεις πιθανότητες να πείσεις τον άλλον για την αλήθεια των ισχυρισμών σου.

Κι αν είσαι αμετακίνητος, φανατικός, είναι βέβαιο ότι θα ξεχάσεις την αποστολή που σου υπαγορεύει το λειτούργημα που ασκείς (εννοώ, η δημοσιογραφία) και θα πάρεις τη θέση φορέα, εντολοδόχου, εκτελεστή μιας " ανώτερης" βουλής. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβοι, διάφοροι επιχειρηματίες κ.ά.) τουλάχιστον στη χώρα μας, βρίσκονται ακόμη στο στάδιο του θαυμασμού προς τη βαναυσότητα. Έγραφε το "Βήμα" στις 18 Σεπτεμβρίου 2007: "Παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε!" Κι αυτό ήταν δήθεν "υποδείξεις κορυφαίων στελεχών" του ΠΑΣΟΚ!

Δεν θέλουν να καταλάβουν ο δημοσιογράφος και τα αφεντικά ότι η κοινωνική αγωγή είναι συστατικό και αναγκαία προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Πίσω από τη βαναυσότητα εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε αδυναμία, υποκρισία, φόβο, μνησικακία, περιφρόνηση και μια βαθύτατη ανάγκη για άμυνα στην περίπτωση που ο δημοκρατικός πολίτης αγνοεί τα κελεύσματα και του δημοσιογράφου και του συγκροτήματός του και όποιου άλλου θέλει να παραχαράξει τη λαϊκή εντολή.