Η θλίψη στις συνάξεις του Βενιζέλου. Τις είδαμε στην τηλεόραση - τρεις κι ο κούκος. Μίλαγε ο υποψήφιος πρόεδρος κι ένιωθες ότι οι λέξεις έβγαιναν με το ζόρι. Είναι φανερό πλέον ότι δεν μιλάει από την καρδιά του. Έβλεπε κι ένα ακροατήριο κοιμισμένο, που θαρρείς πως καθόταν από ευγένεια κι έκανε υπομονή να τελειώσει ο ομιλητής για να εγκαταλείψει την αίθουσα. Από την άλλη, το γήπεδο του Σπόρτιγκ, όπου μιλούσε ο Παπανδρέου, παλλόταν από το ενθουσιώδες πλήθος. Νέοι, γέροι γυναίκες όλων των ηλικιών πήγαν να χαιρετίσουν τον ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης. Ο Παπανδρέου έδειξε ότι μιλούσε de profundis κι ο κόσμος ένιωθε την αγωνία του, ένιωθε το λόγο του που τον έστηνε δυνατό, αλύγιστο, να καρφώνει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, να δηλώνει πως δεν θα υποκύψει κι ούτε θα επιτρέψει να καταλυθεί η αυτονομία του Κινήματος και γενικότερα της πολιτικής. Οι μεγαλοεκδότες να περιοριστούν στις δουλειές τους και ν' αφήσουν ήσυχα τα κόμματα να κάνουν τις δικές τους. Ναι, να ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά κάποτε θα πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν σχέδια στο κεφάλι τους, ότι πέρασε πλέον η εποχή που ο πολιτικός ηγέτης έπρεπε να δώσει τα διαπιστευτήριά του. Είναι βέβαιο ότι ο Γιώργος ούτε σήκωσε το τηλέφωνο ούτε πρόκειται να το κάνει ποτέ προς οποιονδήποτε μεγαλοεκδότη. Όποιος θέλει, μόνο στο φως της μέρας μπορεί να δει τον Παπανδρέου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου