Αφιερωμένο στον Αλέκο Αλαβάνο...

Αλέκος Αλαβάνος: «Νομίζω ότι οι διεργασίες που γίνονται σήμερα στην κοινωνία δείχνουν ότι υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ από κάτω που αναζητεί κάτι άλλο. Δεν θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν θέλει τους νόμους και του Καραμανλή και τους προηγούμενους του κ. Σημίτη για την ασφάλιση. Δεν θέλει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, την οποία ολοκληρώνει ο κ. Καραμανλής αλλά την είχε αρχίσει ο κ. Σημίτης. Είναι ένα ζωντανό ΠΑΣΟΚ, ένας ζωντανός σοσιαλιστικός χώρος, με αναζητήσεις, επιθυμίες, ερήμην των ηγεσιών...»

Ο πρόεδρος του Συνασπισμού, στη συνέντευξή του στο Mega, είπε ακόμη ότι η διαμάχη που γίνεται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν έχει έντονο πολιτικό χαρακτήρα, αλλά οξύ προσωπικό. «Νομίζω ότι το πρώτο δείγμα αυτού του ΠΑΣΟΚ από κάτω, που αποδεσμεύεται, το είδαμε στις εκλογές. Δηλαδή οι μετατοπίσεις που έγιναν και προς το δικό μας χώρο, ίσως και προς άλλες κατευθύνσεις, δείχνουν ότι ανασυντάσσεται αυτή η πολιτική ζωή και πιστεύω ότι θα ανασυνταχθεί σε μια θετική κατεύθυνση»...

Αυτά είπε ο κ. Αλαβάνος, αλλά έχει γίνει πλέον πολύ βαρετός, διότι ποιος τον αντέχει να ψαρεύει σε ξένα νερά; Δεν παίρνει τα είδη της ψαρικής και τα κουβαδάκια του να πάει παραπέρα να παίξει και να ψαρέψει; Αυτή η λαθροθηρία θα του δημιουργήσει και προσωπικά προβλήματα. Είναι, βρε παιδί μου, και θέμα κύρους. Τα αποτελέσματα των εκλογών τον κάνουν να έχει το αίσθημα του ξυπνητού ονείρου, ιδιαίτερα ανάμεσα στις τάξεις της νεολαίας. Τα δυο περιστατικά που συνέβησαν στο χώρο του, δεν τον προβλημάτισαν. Δεν έχουμε δικαίωμα να μπούμε εμείς στα εσωτερικά των Συνασπιστών.

Αλλά μάλλον πρέπει να του θυμίσω (αν το είχε διαβάσει), ορισμένα περιστατικά από το μυθιστόρημα Le Grand Meaulnes του Alain Fournier (1886-1914):

Ήταν την ημέρα της Αναλήψεως του 1905 όταν ένα γυμνασιόπαιδο, γιος ενός δασκάλου, σπουδαγμένο στο Παρίσι, έρχεται αντιμέτωπο με μια ξανθιά και όμορφη κοπελιά που του ρίχνει κι εκείνη ένα αγνό βλέμμα, καθώς κρατούσε από το μπράτσο της μια ηλικιωμένη κυρία. Τραβούν κατά το Σηκουάνα για να πάρουν το βαποράκι. Ο Αλέν Φουρνιέ ακολουθεί και στο καραβάκι. Κοιτάζει θαμπωμένος από την ομορφιά της κοπελιάς, και γράφει: "Ωραιότερη δεν γίνεται στον κόσμο. [...] Ήταν η πιο θηλυκιά και η πιο λευκή ψυχή που είχα δει ποτέ μου".

Κάποτε, η κοπελιά με την κυρία αποβιβάζονται και χάνονται προς τη λεωφόρο Σεν Ζερμέν. Έκτοτε, κάθε Κυριακή και κάθε Πέμπτη, θα πηγαίνει να παραφυλάει στο μέρος που τις είδε να χάνονται, μη τυχόν και την ξανασυναντήσει. Κάποτε θα τη συναντήσει και θα τολμήσει να την πλησιάσει. Μπροστά σε αυτό το "σύννεφο", που ήταν ντυμένο ανθρώπινα, θα της πει χαμηλόφωνα: "Είσαστε όμορφη". Αυτή δεν απαντά. Κατευθύνεται στη στάση, παίρνει το τραμ, ανεβαίνει αυθόρμητα κι αυτός, την πλησιάζει και της ξαναμιλάει: "Πείτε μου πως με συγχωρείτε που σας είπα όμορφη...".

Η κοπελιά, του λέει απότομα: "Κύριε, κάντε μου τη χάρη... Δεν υπάρχει κανένα όφελος, διότι αύριο φεύγω... Πάντως, δεν μ' ενοχλήσατε, μου φερθήκατε με σεβασμό... Δεν είμαι θυμωμένη". Συνέχισαν την κουβεντούλα τους, διακριτικά, σεμνά, αντάλλαξαν τα ονόματά τους και κάποια στιγμή η κοπέλα είπε: Είμαστε και οι δυο μας παιδιά. Κάναμε μια τρέλα...". Και ήταν μια αθώα τρέλα, παιδιάστικη. Περπάτησαν πλάι-πλάι, είπαν ακόμη μερικές κουβέντες, οι ματιές τους διασταυρώθηκαν, κι αυτό ήταν όλο...

Αλέκο, κατάλαβες τίποτα; Νομίζω, κατάλαβες. Εξάλλου τι κοτζάμ αρχηγός θα ήσουνα; Όσοι ήρθαν στον Συνασπισμό στις τελευταίες εκλογές, δεν ήσαν παρά "διαμαρτυρόμενοι". Δεν έχουν καμιά σχέση με το Κόμμα στο οποίο προεδρεύεις. Με το πρώτο φύσημα του αέρα, φσσστ, φύγανε. Άλλωστε, σας είδαν ως κόμμα διαμαρτυρίας! Εκ του ασφαλούς μπορεί κανείς να χτίζει ανώγια και κατώγια, να υπερασπίζεται τα πάντα και τους πάντες, να χτυπάει τον ιμπεριαλισμό, να , να, να, να... Να σου θυμίσω και λίγο από το Κοινόβιο του Μάριου Χάκκα (τι να κάνω, τον ξαναδιάβασα χτες βράδυ, απνευστί - και τώρα θα παραθέσω ένα μεγαλούτσικο απόσπασμα για να γυρίσεις στα παλιά):

[...] Ήταν μια εργάτρια του εργοστασίου προφυλακτοποιίας της περιοχής Τσουτσούνοβο της Επιτροπικής Ένωσης που διαμαρτύρονταν για την Ελλάδα. Ασφαλώς δεν θα ήξερε πού πέφτει στο χάρτη. Υπόγραψα κι εγώ μια διαμαρτυρία για το Καμερούν κι είχα πολλές ανησυχίες πώς θα λυθεί το πρόβλημα των Κούρδων. Έγινα επιτέλους διεθνιστής ξεκολλώντας από τη ρημάδα την Καισαριανή. Οι Κούρδοι βέβαια θα φορούν κελεμπίες κι ίσως έχουν και στα κεφάλια σαρίκια. Οι Καισαριανιώτες, παντελόνι-σακάκι, ασκεπείς. Μου αρέσει η αμφίεση των Κούρδων, κυρίως επάνω στα άλογα. Οι Καισαριανιώτες δεν έχουν άλογα, ούητε οι μανάβηδές τους - πήραν πια μηχανάκια.

Και το κορίτσι να διαμαρτύρεται (για λιουμπλιού Γκρέτσια - εκείνο το "λιουμπλιού" δεν ακούγεται σαν μπουρμπουλήθρα;) τι φταίει το κακόμοιρο, μπορεί να 'ναι ξανθό με κοτσίδες, αρκετά συμπαθές. Όμως ο Μπιτσινιέφ (δεν μπορώ να θυμηθώ πώς τον λένε ακριβώς) κάνει τον βαρύ πεπόνια και δε βγάζει άχνα.

Είναι αρκετοί ακόμα που λένε πως έτσι είναι το σωστό, ή τουλάχιστον αυτό είναι το σκόπιμο, κι έτσι γι' αυτούς "όλα έχουν γίνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο". Δεν αμφιβάλλω πως για τους εαυτούς τους είναι σωστό, ακόμα και για τους άλλους που ζουν εκεί μέσα, αλλά τι εχέγγυα κρατάω στα χέρια μου, πως είναι και για κείνους που ζούνε απ' έξω σωστό και κυρίως για μας, έστω για μένα τον ίδιο.

Έτσι, η Μπουρμπουλήθρα για την Ελλάδα κι εγώ για το Καμερούν και για τους Κούρδους. Αχ, οι Κούρδοι, οι Κούρδοι πρέπει να νιαστώ πριν τους σφάξουν όλους. Κι ο Μπριτσινιέφ (ποτέ δεν μπορώ να τον θυμηθώ στο σωστό) να κάνει τον ψόφιο κοριό. Θα πως σ' ένα φίλο μου να σκέφτεται τους Εσθονούς και τους Αρμένηδες, γιατί αυτοί να μένουν παραπονεμένοι, να δούμε αν του καλοφανεί του Κριτσινιέφ.

Από κάτι τέτοια προβλήματα παγκοσμιότητας άρχισε η γκρίνια. Πού να προλάβω μόνος μου τους κίτρινους, τους μαύρους, τους μπλε, και τους πράσινους. Κι από πάνω η Καισαριανή. Βάλε το δημοτικό της συμβούλιο να βγάλει μάνι-μάνι ένα ψήφισμα για τη Δημοκρατία του Μάλι, κινητοποίησε τη Φαινάκη της Φ.Ε.Ν., της Μ.Ε.Ν., της Δ.Ε.Ν.

Δεν προλαβαίνω πια ν' ασχοληθώ με τα τοπικά κι όλο περισσότερο με κόβει το παγκόσμιο πρόβλημα κι ας μη με ρωτάνε, στέλνω υπομνήματα στον Ντριτσινιέφ (μόνο στην κατάληξη τον πετυχαίνω. Τι στο διάβαλο τον βάλαν επάνω με τόσο δύσκολο όνομα;) και φυσικά δεν παίρνω απάντηση. Εγώ όμως επιμένω, "τι θα γίνει επιτέλους με τις επιτροπές, θα λειτουργήσουν καμιά φορά, τι Επιτροπική Ένωση είμαστε;", ρωτάω το δήμαρχο κι ο Στριτσινιέφ (πάει, δεν πρόκειται να τον πετύχω) όλο πέρα βρέχει.

Προσπαθούν να μου βουλώσουν το στόμα και "γιατί μιλάς έτσι" και "δεν επιτρέπεται", "δεν είναι σωστό". Ρε, αντέστε στο διάβολο, που θα σας δώσω το λόγο γιατί μιλάω έτσι. Μονόλογος βέβαια, εσωτερικός ή εξωτερικός, όπως γουστάρω. Ξέρετε πόσα χρόνια άκουγα το δικό σας μονόλογο, εξωπραγματικό ή απολογητικό; Μέχρι το θάνατό μου να λέω, δεν πατσίζουμε...

Καταπληκτικός ο Χάκκας... Τα ξαναλέμε. Και ξέρεις γιατί; Διότι οι εμμονές σας, εσάς των Συνασπιστών αρχίζουν να έχουν τη μυρωδιά της φορμόλης. Μου φαίνεται λίγο περίεργο να έχετε (όπως και το ΚΚΕ) το αλάθητο. Λοιπόν, κοντός ψαλμός, αλληλούια. Οι εσωτερικές διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ, για την εκλογή προέδρου θα τελειώσουν. Και μετά, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

ΥΓ. 1.- Με την ευκαιρία, διάβασα στο Press-gr.blogspot.com ότι είχες ψηφίσει υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στην αρχή δεν το πίστευα, αλλά, στη συνέχεια, διάβασα τα σχετικά κείμενα και μάλλον έτσι έκανες τότε. Scripta manent! Δεν είναι κακό να αλλάζει κανείς γνώμη...

ΥΓ. 2.- Ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου μας έλεγε πάντα ότι ο εχθρός είναι η Δεξιά και με αυτή πρέπει να τα βάζουμε. Μην πολεμάμε τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς. Κι αυτό κάναμε, διότι το θεωρούσαμε σωστό. Αλλά από τότε που έγινε το αμαρτωλό πάντρεμα Αριστεράς και Δεξιάς για εκείνο το βρώμικο 1989, πάει δεν ισχύουν πλέον αυτά.