Το Non Paper του Βενιζέλου...

Η δημοσιογραφική δεοντολογία δεν μου επιτρέπει να μιλήσω για τον "συνεργάτη" μου που μου έδωσε το non paper του Βενιζέλου. Φαίνεται, πάντως, ότι ο Βαγγέλης προσπαθεί να δουλεύει μεθοδικά για να πετύχει το ακατόρθωτο. Φροντίζει να καθοδηγεί τους δικούς του συνεργάτες, ώστε αυτοί να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις "συζητήσεις" (οπουδήποτε). Θα το διαβάσω για να δω τι βγαίνει τελικά από αυτό το κείμενο (που είναι ΓΝΗΣΙΟ). Γράφει, λοιπόν, το χαρτί του Βενιζέλου:

Στοιχειωδώς δημοκρατική ευθιξία επέβαλε στον Γιώργο Παπανδρέου να παραιτηθεί αμέσως μετά το αποτέλεσμα των εκλογών και να διεκδικήσει, αν το ήθελε, σαν ίσος με ίσος, με όποιον ή όποια άλλη την προεδρία του ΠαΣοΚ. Θα μπορούσε να παραμείνει πρόεδρος κιαι να εγγυηθεί τις διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου μόνο αν ο ίδιος δεν ήταν υποψήφιος. Ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν παραιτήθηκε αλλά δήλωσε ότι "θα ζητήσω άμεσα από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μου", σαν να μην [ήταν] αυτός που έχασε τις εκλογές, σαν να μην υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ τίποτα άλλο εκτός από τον ίδιο και τη βάση του κόμματος - περίεργη "συμμετοχική" αντίληψη.

Στη συνέχεια, την Τρίτη, ο κ. Παπανδρέου, αφού μας θύμισε ότι ο πατέρας του ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δήλωσε ότι θα δώσει τη μάχη "περιφρούρησης της πολιτικής αυτονομίας του Προοδευτικού Κινήματος" το οποίο απειλείται από "χειραγώγηση" (από τον Κώστα Σημίτη;) ενώ η μόνη απειλή που επικρέμαται είναι το να χάσει ο ίδιος την προεδρία - άλλωστε περί "χειραγωγήσεως" μυθιστορήματα είχαν γραφεί και όταν είχε εκλεγεί ο ίδιος πρόεδρος, αλλά τότε δεν τον είχαν ενοχλήσει.

Και στις δύο περιπτώσεις ο κ. Γιώργος Παπανδρέου μίλησε σαν να μην έχει τεθεί ζήτημα εκλογής προέδρου του ΠαΣοΚ, ως ο προστάτης οικοπέδου που απειλείται από καταπατητές. Η στάση του δεν πείθει ότι θα αποδεχθεί την ετυμηγορία του κόμματός του αν χάσει την αναμέτρηση, το φάσμα της διάσπασης πλανιέται πάνω από το ΠΑΣΟΚ.

(ή μήπως δεν είναι αυτή η αγωνία ενός αριστερού ανθρώπου;;).. Αν η προσέγγιση είναι σχηματική και με βάση τις δοξασίες των ανθρώπων - την πάτησες 9/10 φορές από την υποκειμενικότητά σου, όσο και αν προβάρεις αριστερούτσικες νόρμες: τόσοι οι από δω με αυτές τις αντιλήψεις - τόσοι οι από κει, αυτοί μας μένουν!!!

Τελικά, όλοι αθώοι είναι στο ΠΑΣΟΚ. Ουδείς ευθύνεται για τα "μπρος-πίσω" στην υπόθεση του άρθρου 16. Μόνος του αφήνιασε ο Γιώργος Παπανδρέου και άρχισε να το παίζει "πρασινοφρουρός". Δικής του εμπνεύσεως ήταν τα υπερβολικά συνθήματα και οι κραυγές που τον απέκοψαν από τον "χώρο της λογικής".

Αυτός, μόνος του, αποφάσισε να τα βάλει με το ισχυρό χαρτί της Νέας Δημοκρατίας, τον Κώστα Καραμανλή, παραμερίζοντας τ όποια άλλα πλεονεκτήματα του ΠΑΣΟΚ. Δεν είχε συμβούλους ούτε στελέχη που συναποφάσισαν. Τα ψηφοδέλτια είχαν ελλείψεις μέχρι την τελευταία στιγμή γιατί αυτός δεν τα ολοκλήρωσε και δεν έκανε και το σωστό φέις κοντρόλ στην κοινωνία για να βρει τους καλύτερους.

Αυτός φταίει που η (απατημένη) Πατουλίδου και η (άνεργη) Γεννηματά μονοπώλησαν με τις προσωπικές τους ιστορίες την πιο κρίσιμη προεκλογική εβδομάδα. Ο ίδιος αποφάσισε τα συνθήματα και τα τηλεοπτικά σποτ της πιο αλλοπρόσαλλης προεκλογικής καμπάνιας πουέκανε ποτέ το ΠΑΣΟΚ. Και βεβαίως ο Γιώργος ήταν αυτός που δεν πίστευε τρία χρόνια τώρα στις δημοσκοπήσεις.

Αυτός έκλεινε τα αυτιά των υπολοίπων και δεν μπορούσαν να ακούσουν τα μηνύματα της κοινωνίας. Ο ίδιος παραμέλησε μάλιστα να αναλύσει τα αρνητικά μηνύματα των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών. Κατά μια εκδοχή, έκλεινε τα μάτια και το στόμα όλων όσοι μπαινόβγαιναν στη Χαριλάου Τρικούπη. Κάτι σαν μάγια, δηλαδή.

Γι' αυτό, λοιπόν, μην περιμένουμε από κανέναν στη Χαριλάου Τρικούπη να υποβάλει την παραίτησή του ούτε ένα "συγγνώμη" να ακούσουμε. Άλλωστε, οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι. Συντάσσουν τη δήλωση υποστήριξης στον επόμενο αρχηγό.

Το πολιτικό σκηνικό δεν άλλαξε στις δημοτικές εκλογές, όπως πίστεψε (ή προσποιήθηκε ότι πίστεψε) ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά στις εθνικές εκλογές, με τρόπο επώδυνο για τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ - και ακόμη πιο επώδυνο για τον κόσμο της Κεντροαριστεράς και τον τόπο. Διότι σε ό,τι αφορά τη χώρα, μάλλον δεν πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από όσα βιώσαμε την προηγούμενη τετραετία, με αποκορύφωμα τις δολοφονικές πυρκαγιές.

Σε ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους του, που με συνέπεια δίνουν ανιδιοτελείς προσωπικούς και συλλογικούς αγώνες ενάντια στην καθημερινή μιζέρια, την καθυστέρηση, τον ρατσισμό, την αδικία, τη φτώχεια, τον εθνικισμό, την υποβάθμιση της ζωής και του περιβάλλοντος, διαπιστώνουν ότι η ηγεσία τους ήταν ανίκανη να τους κεφαλαιοποιήσει. Όλοι περιμέναμε την αξιοπρεπή αποχώρηση του κ. Παπανδρέου: όπως θα είχε τη δόξα της νίκης και θα γινόταν πρωθυπουργός αν κέρδιζε, το ίδιο πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ήττας και να παραιτηθεί - δύο ήττες είναι αρκετές στην πολιτική, μόνο τα προσωπικά κόμματα δεν αλλάζουν ηγέτες παρά την αποτυχία τους, αφού είναι ιδιοκτησία τους.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο κ. Παπανδρέου: ούτε ο διεκδικητής της θέσης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος [ο οποίος] προσφέρει περισσότερες εγγυήσεις ότι το ΠΑΣΟΚ θα νικήσει στις επόμενες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε βαθύτατη, εμφανή σε όλους, κρίση ιδεολογική, πολιτική και προσώπων: αν δεν αλλάξει το ίδιο, γρήγορα και μεθοδικά, θα καταντήσει συνασπισμός γερασμένων κομματαρχών, που θα ενδιαφέρονται για την αυτοσυντήρησή τους και όχι για οποιαδήποτε "νέα αλλαγή".

Και τέλος, συντρόφισσες και σύντροφοι, φάνηκε ότι δεν είχαμε καμιά δυνατότητα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα χάνοντας σε αξιοπιστία, επιρροή και ψηφοφόρους. Αν θυμηθούμε τις βαρύτατες καταγγελίες για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα SMS στα κινητά μας την Κυριακή των εκλογών.