Επιμέλεια: ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/10/2008
«Η λαμπερή πλευρά» είναι ο τίτλος του «Newsweek» για την επόμενη ημέρα της οικονομικής κρίσης, για την οποία γράφουν οι Φαρίντ Ζακαρία, Ρόμπερτ Σάιλερ και Ζάτσαρι Κάραμπελ. Το «Time» προτίμησε με τίτλο «Το Λονδίνο βυθίζεται» να αναλύσει γιατί η παγκόσμια οικονομική κρίση απειλεί να κατακλύσει την οικονομική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο «Economist» περιγράφει την κατάσταση «Σώζοντας το σύστημα. Ο πανικός, η διάσωση και ειδική έκθεση για την Παγκόσμια Οικονομία». «Απέναντι στην κρίση» είναι ο τίτλος υπό τον οποίο το «Point» περιγράφει «τη στρατηγική Σαρκοζί» και τους ανθρώπους που τον συμβουλεύουν.
Το γεγονός ότι ώς τώρα η Ρωσία έχει κρατήσει τις υποσχέσεις που έδωσε κατά τη διευθέτηση της σύγκρουσης με τη Γεωργία πρέπει, κατά το αμερικανικό περιοδικό «Newsweek», σε ένα βαθμό να το αποδώσουμε και στον συνομιλητή της Μόσχας, τον πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί. Η συμφωνία που έκανε με τον Ρώσο ομόλογό του, Ντμίτρι Μεντβιέντεφ, ήταν μια προσωπική νίκη του Σαρκοζί, παρά τα ασαφή σημεία του κειμένου. Ηταν μια ενέργεια που αντισταθμίζει την άλλη εικόνα που έχει δώσει ο Σαρκοζί, του κοσμικού που κάνει μια πιο ελαφριά ζωή. Αλλά αυτή η εικόνα, φαίνεται, δόθηκε επίτηδες και μόνο στην αρχή. (Σ.σ. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί Γάλλοι έχουν βαρεθεί με την εικόνα ενός πανταχού παρόντος προέδρου που έχει για όλα λύσεις, οι οποίες όμως συχνά φωνάζουν ότι είναι απλώς φανφάρες).
Αλλά το «Newsweek» τονίζει ότι απέναντι στη στρατιωτική ισχύ της Μόσχας και στη νομικά δίκαιη θέση της τον Αύγουστο βρέθηκε, ευτυχώς για τη Δύση, η καλά λαδωμένη διπλωματική μηχανή της Γαλλίας, που έδωσε στον Σαρκοζί μια αξιοπιστία, όταν πήγαινε στη Μόσχα. Δύο μήνες νωρίτερα, πρόεδρος θα ήταν ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας και πέντε μήνες αργότερα θα ήταν ο ευρωσκεπτικιστής Τσέχος πρόεδρος, Βατσλάβ Χάβελ. Οι επικριτές του σημειώνουν τις ασάφειες που είχε το κείμενο των έξι σημείων που υπεγράφη στο Κρεμλίνο ή τις τεχνικές και νομικές ατέλειες, όπως ότι δεν προέβλεπε την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας. Οι ειδικοί σε θέματα ασφαλείας λένε, αντίθετα, ότι ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Υπεγράφη ένα κείμενο που ανάγκασε τους Ρώσους επιτελείς να σταματήσουν την προέλαση στη Γεωργία στο σημείο που βρίσκονταν, δηλαδή μόλις 25 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Τιφλίδα.
Από την αρχή της καριέρας του ο Σαρκοζί έκανε κινήσεις στην εξωτερική πολιτική που συζητήθηκαν πολύ. Για παράδειγμα, συζητούσε με όλους τους ηγέτες, αδιαφορώντας για τυχόν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες τους. Ο προκάτοχός του Ζακ Σιράκ και η Ουάσιγκτον έκαναν το αντίθετο. Ο Σαρκοζί θεωρεί ότι με τη διπλωματία μπορούν να αποτραπούν παρεξηγήσεις, να βελτιωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να ενθαρρυνθούν οι χώρες να (επαν)ενταχθούν στη διεθνή πολιτική σκηνή. Πέρυσι επικρίθηκε πολύ γιατί δέχτηκε τον Ούγκο Τσάβεζ, τον Μοαμάρ Καντάφι και τον Μπασάρ Ασαντ. Το 2007 επέκρινε τη Μόσχα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τσετσενία, αλλά άλλαξε πολιτική και τήρησε πιο ρεαλιστική προσέγγιση έναντι του Κρεμλίνου, στη συνέχεια. Συνεχάρη τον Πούτιν για τη νίκη του κόμματός του στις εκλογές, την ώρα που άλλοι επέκριναν την εκλογική διαδικασία στη Ρωσία. Ετσι, όμως, ο Σαρκοζί ήταν σε θέση να πάει στη Μόσχα και να διαπραγματευτεί, όταν ξέσπασε η κρίση της Γεωργίας.
Η αξιοπιστία του στη Μόσχα ήταν ανεβασμένη και από τα ανοίγματα που έκανε στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Τα νέα κράτη-μέλη της Ε.Ε. έβλεπαν καχύποπτα τη Γαλλία. Ο Μιτεράν είχε αντισταθεί στην προς ανατολάς διεύρυνση της Ε.Ε., ενώ Πράγα και Βαρσοβία δυσπιστούσαν έναντι της πολιτικής του Σιράκ να συνομιλεί με αραβικά κράτη και με τους Ρώσους για να εξισορροπήσει τις ΗΠΑ.
Βέβαια, η πολιτική του προς τη Μόσχα έχει να περάσει από τις συμπληγάδες του κατά πόσον η Μόσχα θα τηρήσει τελικώς τις δεσμεύσεις της στη Γεωργία (οι ασάφειες του κειμένου που υπεγράφη τον Αύγουστο της επιτρέπουν ελιγμούς) και σε ποιο βαθμό η Ε.Ε. θα επιστρέψει στις συνομιλίες με τη Μόσχα για την ευρύτερη συμφωνία διμερούς συνεργασίας. Αλλά έτσι κι αλλιώς (σ.σ. και παρά τις συνήθεις φανφάρες του) ο Σαρκοζί φαίνεται να βγήκε από την κρίση της Γεωργίας με το διεθνές ανάστημα που του έλειπε, κατά το αμερικανικό περιοδικό. *
Αλλά το «Newsweek» τονίζει ότι απέναντι στη στρατιωτική ισχύ της Μόσχας και στη νομικά δίκαιη θέση της τον Αύγουστο βρέθηκε, ευτυχώς για τη Δύση, η καλά λαδωμένη διπλωματική μηχανή της Γαλλίας, που έδωσε στον Σαρκοζί μια αξιοπιστία, όταν πήγαινε στη Μόσχα. Δύο μήνες νωρίτερα, πρόεδρος θα ήταν ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας και πέντε μήνες αργότερα θα ήταν ο ευρωσκεπτικιστής Τσέχος πρόεδρος, Βατσλάβ Χάβελ. Οι επικριτές του σημειώνουν τις ασάφειες που είχε το κείμενο των έξι σημείων που υπεγράφη στο Κρεμλίνο ή τις τεχνικές και νομικές ατέλειες, όπως ότι δεν προέβλεπε την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας. Οι ειδικοί σε θέματα ασφαλείας λένε, αντίθετα, ότι ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Υπεγράφη ένα κείμενο που ανάγκασε τους Ρώσους επιτελείς να σταματήσουν την προέλαση στη Γεωργία στο σημείο που βρίσκονταν, δηλαδή μόλις 25 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Τιφλίδα.
Από την αρχή της καριέρας του ο Σαρκοζί έκανε κινήσεις στην εξωτερική πολιτική που συζητήθηκαν πολύ. Για παράδειγμα, συζητούσε με όλους τους ηγέτες, αδιαφορώντας για τυχόν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες τους. Ο προκάτοχός του Ζακ Σιράκ και η Ουάσιγκτον έκαναν το αντίθετο. Ο Σαρκοζί θεωρεί ότι με τη διπλωματία μπορούν να αποτραπούν παρεξηγήσεις, να βελτιωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να ενθαρρυνθούν οι χώρες να (επαν)ενταχθούν στη διεθνή πολιτική σκηνή. Πέρυσι επικρίθηκε πολύ γιατί δέχτηκε τον Ούγκο Τσάβεζ, τον Μοαμάρ Καντάφι και τον Μπασάρ Ασαντ. Το 2007 επέκρινε τη Μόσχα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τσετσενία, αλλά άλλαξε πολιτική και τήρησε πιο ρεαλιστική προσέγγιση έναντι του Κρεμλίνου, στη συνέχεια. Συνεχάρη τον Πούτιν για τη νίκη του κόμματός του στις εκλογές, την ώρα που άλλοι επέκριναν την εκλογική διαδικασία στη Ρωσία. Ετσι, όμως, ο Σαρκοζί ήταν σε θέση να πάει στη Μόσχα και να διαπραγματευτεί, όταν ξέσπασε η κρίση της Γεωργίας.
Η αξιοπιστία του στη Μόσχα ήταν ανεβασμένη και από τα ανοίγματα που έκανε στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Τα νέα κράτη-μέλη της Ε.Ε. έβλεπαν καχύποπτα τη Γαλλία. Ο Μιτεράν είχε αντισταθεί στην προς ανατολάς διεύρυνση της Ε.Ε., ενώ Πράγα και Βαρσοβία δυσπιστούσαν έναντι της πολιτικής του Σιράκ να συνομιλεί με αραβικά κράτη και με τους Ρώσους για να εξισορροπήσει τις ΗΠΑ.
Βέβαια, η πολιτική του προς τη Μόσχα έχει να περάσει από τις συμπληγάδες του κατά πόσον η Μόσχα θα τηρήσει τελικώς τις δεσμεύσεις της στη Γεωργία (οι ασάφειες του κειμένου που υπεγράφη τον Αύγουστο της επιτρέπουν ελιγμούς) και σε ποιο βαθμό η Ε.Ε. θα επιστρέψει στις συνομιλίες με τη Μόσχα για την ευρύτερη συμφωνία διμερούς συνεργασίας. Αλλά έτσι κι αλλιώς (σ.σ. και παρά τις συνήθεις φανφάρες του) ο Σαρκοζί φαίνεται να βγήκε από την κρίση της Γεωργίας με το διεθνές ανάστημα που του έλειπε, κατά το αμερικανικό περιοδικό. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου